از نگاه دوربین

تصویری از چهل و شش سال پیش . ‌یک سال پیش از آن طاعون اسلامی و‌پیش از آنکه ابواب الجحیم بروی ملت ما گشوده شود .

به دوران دانشجویی . بسال ۱۹۷۸ میلادی

ایتالیا- میلان - برابر کلیسای دوما

( آن آقای وسطی با موهای قطرانی و سبیل سیاه جناب آقای گیله مرد امروزی است که به کبوتران دانه میدهد و امروز حتی یکدانه موی سیاه ندارد !)

می بینید روزگار چگونه از ما انتقام گرفته است ؟ آیا میشود به این سپهر گوژ پشت شوخ چشم روز کور شهر آشوب گفت رسم مروت نه این بود و آیین فتوت نه چنین ؟

بدین امید بسر شد دریغ عمر عزیز

که آنچه در دلم است از درم فراز آید

امید بسته بر آمد ولی چه فایده زانک

امید نیست که عمر گذشته باز آید

See insights and ads

Boost post

All reactions:

77Foroz Nader, Karim Akhavan and 75 others

حالتون چطوره آقای چه گوارا ؟

رفته بودم معلم شده بودم. معلم روز مزد . ماهی صدو‌پنجاه تومان حقوق میگرفتم . همه آقای مدیر صدایم میکردند

روستایی که من آقای مدیرش بودم حدفاصل بین لاهیجان و سیاهکل بود .

روستایی با یک جاده خاکی پر سنگلاخ ، غبار آلود ، با یک قهوه خانه دود زده ، یک بقالی دو‌وجبی ، یک کارخانه برنجکوبی و‌دیگر هیچ . نامش دهسر .

اتاقکی بمن داده بودند در طبقه دوم خانه ای قدیمی با بامی سفالین . ناهار و شامم را هم میدادند . هر شب جایی مهمان بودم . مهمانم میکردند .

شاگردانم سی چهل تایی میشدند، دختر و پسر . و برخی از آنها بسیار باهوش ؛ و دخترکانی بسیار زیبا .

دخترکانی چنان زیبا که میشد در یک عصر جمعه دلتنگ ، غزلی تازه برای شان سرود .

من هفده سالم بود .بی یال و‌کوپال . معصوم و بی ریش و سبیل چه گوارایی ، اما در آرزوی چه گوارا شدن ! شاگردانم پنج شش سالی از من کوچکتر بودند .

در دانشگاه تهران پذیرفته شده بودم اما میدانستم پدرم توان پرداخت شهریه و هزینه زندگی تهرانم را ندارد . عشقی جانسوز نیز به جانم افتاده بود . دانشگاه را رها کردم و معلم شدم. باید یکسال میماندم تا به خدمت سربازی فرا خوانده شوم .

و ماندم .

و اینک از آن روزهای خوب و دلنشین ، خاطره ای مانده است و یادی ، و چند عکس .

و نمیدانم بر سر دانش آموزانم چه آمده است

( بعد تر ها آقا مدیر روستای تو سری خورده دیگری شدم در ارومیه ، در منطقه باراندوز چای ، چند ماهی پاییدم و‌ رهایش کردم . نامش قرالر آقا تقی )

و اما در هر جای دنیا که بودم همواره آرزو میکردم کاشکی میتوانستم روزی روزگاری به میهنم باز گردم ‌‌و در روستایی دور آقا مدیر کودکان سرزمینم باشم

هیچ واژه ای برای من زیباتر از « آقای مدیر » نیست

See insights and ads

Boost post

All reactions:

177Farhad Ghasemzadeh, Zari Zoufonoun and 175 others