یلدا بر همگان مبارک باد .

بکن ای صبح طلوع ...

نوحه ی ابا عبدالله

یه نوحه یی هست که یه ترجیع بند معروفه که می گه:

امشبی را شه دين در حرمش مهمان است ظهر فردا بدنش زير سم اسبان است

مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع

اینو در جواب اون گفتم:

بنگر بار دگر وِلوِله بر پای شده، تیره هر جای شده

موسم قیمه پلو و قمه و چای شده

بکن ای صبح طلوع

نوه ی ختم رُسُل کشته به شمشیر ستم، باز شد موسم غم

همه در فکر ریا و شکم و زیر شکم

بکن ای صبح طلوع

لشکر کور و کچل ریخته در برزن و کو، همه جا از همه سو

اَخ و تف در پس و پیش و گِل و شُل بر سر و رو

بکن ای صبح طلوع

جمع الواط همه دربدر و پر شر و شور، کرده بالا تنه عور

دست بر سینه و زنجیر به سر، گریه به زور

بکن ای صبح طلوع

این طرف حاج حسن با پسرش ظرف به دست، همچو در یوزه ی پست

آن طرف طبله یکی کرده شکم چون خر مست

بکن ای صبح طلوع

این طرف دخترکان کرده بزک همچو عروس، چشمک و عشوه و بوس

سوی دیگر پسران سینه سپر همچو خروس

بکن ای صبح طلوع

مرشد ناکس هیأت که بود بشکه ی ان، ذکر هفتاد و دو تن

می زند نعره و چون گُه بودش گند دهن

بکن ای صبح طلوع

روز در سوز و گدازند و در افغان و خروش، اَلکی رفته ز هوش

نیمه شب خانم و تریاک و عرق، ناله و نوش

بکن ای صبح طلوع

قمه بر کله ی بی عقل زنند از چپ و راست، گوییا کرب و بلاست

زین حماقت بدرم جَیب و کنم گریه رواست

بکن ای صبح طلوع

ای حسین بن علی بنده ی مظلوم خدا، که سرت گشت جدا

شیعیانت همه در بند نفاق اند و ادا

بکن ای صبح طلوع، بکن ای صبح طلوع، بکن ای صبح طلوع..............

از وبلاک دودوزه

تا خرند این قوم، رندان خر سواری می كنند

از : ملک الشعرای بهار

در محرّم ، اهل ري خود را دگرگون مي كنند
از زمين آ ه و فغان را زيب گردون مي كنند

گاه عريان گشته با زنجير ميكوبند پشت
گه كفن پوشيده ،‌ فرق خويش پرخون مي كنند

گه به ياد تشنه كامان زمين كربلا
جويبار ديده را از گريه جيحون مي كنند

وز دروغ كهنه ي « يا لیتنا كنّا معك»
شاه دين را كوك و زينب را جگرخون مي كنند

خادم شمر كنوني گشته، وانگه ناله ها
با دو صد لعنت ز دست شمر ملعون مي كنند

بر " يزيد " زنده ميگويند هر دم، صد مجيز
پس شماتت بر يزيد مرده ی دون مي كنند

پيش ايشان صد عبيدالله سر پا، وين گروه
ناله از دست “عبيدالله مدفون” مي كنند

حق گواه است، ار محمد زنده گردد ورعلي
هر دو را تسليم نوّاب همايون مي كنند

آيد از دروازه ی شمران اگر روزي حسين،
شامش از دروازه ی دولاب بيرون مي كنند

حضرت عباس اگر آيد پی يك جرعه آب،
مشك او را در دم دروازه وارون مي كنند

گر علي اصغر بيايد بر در دكانشان
در دو پول آن طفل را يك پول مغبون مي كنند

ور علي اكبر بخواهد ياري از اين كوفيان، ..
روز پنهان گشته، شب بر وي شبيخون مي كنند

لیک اگر زین ناکسان خانم بخواهد ابن سعد
خانم ار پیدا نشد، دعوت ز خاتون می کنند

گر يزيد مقتدر پا بر سر ايشان نهد،
خاك پايش را به آب ديده معجون مي كنند

سندی شاهک بر زهادشان پیغمبر است
هی نشسته لعن بر هارون و مامون می کنند

خود اسيرانند در بند جفاي ظالمان،
بر اسيران عرب اين نوحه ها چون مي كنند؟

تا خرند اين قوم، رندان خرسواري مي كنند
وين خران در زير ايشان آه و زاری مي كنند

به دور ترین جایی که می توانی بگریز ...!!

ویل دو رانت میگوید : " سر زمینی که آدمی جوانی خود را در آن گذرانده است ؛ مانند خود ایام جوانی زیباست ؛ اما بشرط آنکه انسان ناچار نباشد دو باره در آن سر زمین زندگی کند . "

من در لاهیجان زاده شده ام . در دبیرستان ایرانشهرش درس خوانده ام . در کوچه پسکوچه های سنگفرش همیشه خیس اش شبگردی کرده و مجنون وار عاشقانه ترین شعر ها و غزل ها را خوانده ام . اما سی و چند سالی است که لاهیجان را ندیده ام .

گهگاه ؛ دلم برای کوچه هایش . برای شیطان کوه اش . برای استخرش . برای آرامگاه شیخ زاهد ش - که زیبا ترین نارنجستان های دنیا را داشت -. برای بقعه چهار پادشاه اش . برای محله امیر شهیدش . برای کوی شعر بافان اش . برای قدم زدن های عصر گاهی در کوچه باغهایش . برای دبیرستان ایرانشهر با حسن سبیل معروفش . برای باغات چای و برنجکاری های عطر انگیزش . برای قهوه خانه ای که خوشمزه ترین لوبیا چیتی دنیا را داشت .برای باقلا قاتوق و میرزا قاسمی و ترش تره و اشپل ماهی و سیر ترشی و زیتون پرورده اش تنگ میشود .اما چه کنم که جرات بازگشت به سر زمین مادری ام را ندارم .

راستی ؛ مادرم در کدام خاک غنوده است ؟ پدرم در کدامین خاک سر به بالین نیستی نهاده است ؟

آه .....بقول شمس : چندان که می بینم جز عجز خود نمی بینم .

یک زاهد فلورانسی همعصر ماکیاول - فرانچسکو گیسیاردینی - میگوید :

" هیچ قاعده مفیدی برای زندگی کردن در زیر بار استبداد وجود ندارد ؛ به استثنای یک قاعده که در زمان شیوع بیماری طاعون نیز صادق است : به دور ترین جایی که می توانی بگریز ...!!

من دلم گاه و بیگاه برای زادگاهم تنگ میشود . برای آب و خاک و جنگل و دریا و سنگ و کوه و آدمیانش .اما چندان که می بینم جز عجز خود نمی بینم .

آیا ویل دو رانت راست میگوید ؟؟ نمیدانم

من ناچارم با سخنان ویل دورانت خودم را تسلی دهم . چه کار دیگری از من ساخته است ؟

آری ؛ چندان که می بینم جز عجز خود نمی بینم ...

کالیفرنیا - دوازده دسامبر2010