حق نشاید گفت جز زیر لحاف .....!!!

نامه ای را که می خوانید میرزا آقا خان نوری صدر اعظم ناصر الدین شاه  - یعنی کسی که پس از قتل امیر کبیر بر کرسی نخست وزیری نشسته  - به سلطان صاحبقران نوشته است : 

"....هوا سرد است .ممکن است به وجود مبارک صدمه ای برسد . دو تا خانم بر دارید ببرید ارغونیه عیش بکنید . آنجا پشت کوه قاف است . هر شب متوالی عیش بفرمایید  " 

( نقل از : سیاستگران دوره قاجاریه - خان ملک ساسانی )

و این هم نامه ای است که میرزا تقی خان امیر کبیر  به ناصر الدین شاه نوشته است : 

" .... با این طفره ها و امروز و فردا کردن  و از کار گریختن در ایران به این هرزگی ؛ حکما نمی توان سلطنت کرد . گیرم من ناخوش یا مردم  . فدای خاکپای همایون . شما باید سلطنت بکنید یا نه ؟ 

اگر شما باید سلطنت بکنید بسم الله ؛ چرا طفره میزنید ؟ 

موافق قاعده کل عالم ؛ پادشاهان سابق چنان نبوده که همگی در سن سی ساله و چهل ساله به تخت نشسته باشند . در ده سالگی نشستند و سی چهل سال در کمال پاکیزگی پادشاهی کردند .

هر روز از حال شهر چرا خبر دار نمی شوید که چه واقع میشود و بعد از استحضار چه حکم میفرمایند ؟ از در خانه {دربار }و مردم و اوضاع چه خبر میشوید و چه حکم میفرمایید ؟  قورخانه و توپخانه که بایست به استراباد برود رفت یا نه ؟ قشون که در این شهر است و سر کرده های آنها چه وقت خواهند رفت ؟ و از حال هر فوج دائم خبر دار شدید ؟

و همچنین بنده نا خوشم و گیرم هیچ خوب نشدم .شما نباید دست از کار خود بر دارید یا دائم محتاج به وجود یک بنده ای باشید .

اگر چه جسارت است اما ناچار عرض کردم .باقی الامر همایون ( همان منبع )

و دیدیم که به فرمان همین سلطان صاحبقران ؛ امیر کبیر را در حمام فین کاشان رگ زدند و جانش را گرفتند . بنا بر این باید حق را به آن شاعری داد که فرمود :  حق نشاید گفت جز زیر لحاف ....

آگهی در سايت عصرنو

امریکا – امریکا * (داستانک) سه شنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۱ - ۲۰ نوامبر ۲۰۱۲ مسعود نقره کار باد تابلو را انداخته است. خانم هانسن تابلو را با عصای اش پیش می کشد و به سختی آن را برمی دارد و سرجای اش می گذارد. کمی راست و ریس اش می کند . دو سه قدمی عقب می رود تا تابلو را بهتر ببیند، و وقتی مطمئن می شود تابلو را کج و کوله جای اش نگذاشته دستمال اش را روی نام و عکس " اوباما" می کشد تا گرد و غبارش بروبد. مکثی می کند ، شاید خستگی در می کند ، و بعد نگاهی به تابلو های قرمز رنگی که همسایه اش آقای رابرت جلوی خانه اش نصب کرده است،می اندازد، سه تابلوی تبلیغاتی ِ"رامنی" زیر کاج زینتی ردیف شده اند، و پرچم بزرگ امریکا بر شاخه ای از کاج باد می خورد. پیرزن عصا زنان به طرف نیمکت فلزی ِ زیر کاج ِ پیر می رود . می نشیند، و عینک اش را عوض می کند تا بازی باد و پرچم را بهتر ببیند. کار هر روزه اش است. چهارشنبه 7 نوامبر سال 2012، یک روز بعد از انتخابات ، کنار دریاچه برای پرنده ها و ماهی ها نان خرد می کنم . صدای خانم هانسن را می شناسم : " آقای رابرت ببخشید که ما برنده شدیم ، من حس بازنده شدن را هم می فهمم ، شاید دفعه ی دیگر شما بردید" رابرت در حال جمع کردن تابلوهای تبلیعاتی ِ رامنی با حوشروئی جواب می دهد: " خیلی خوشبین نباشید خانم هانسن ، کنگره جلوی آقای اوباما را خواهد گرفت ، آن ها نخواهند گذاشت این مملکت سوسیالیستی شود" خانم هانسن صدای اش را بلند تر می کند، و باتعجب می گوید : " سوسیالیستی ؟ شما حالتان خوب است آقای رابرت ؟" " فراموش کن خانم هانسن ،آخر هفته یادتان نرود، می خواهم بساط باربکیو بر پا کنم " رابرت برای من هم دست تکان می دهد، وصدای اش پرنده ها را می پراند. " به شما هم تبریک می گویم همسایه ، آخر هفته می خواهم بساط باربکیو رو به راه کنم، یادتان نرود، فقط گوشت خوک نخواهد بود ، گوشت گاو و مرغ هم کباب خواهم کرد " . غروب آرام آرام می آید .پرنده ها و ماهی ها کم کمک می روند . نانی برای خرد کردن نمانده است . خانم هانسن و آقای رابرت هم رفته اند. باد تابلورا انداخته است. به طرف تابلو می روم . مجموعه ای به نام " امریکا – امریکا " ، از یک صد داستانک آماده انتشار کرده ام، که منتشر خواهد شد.