- بعد از اینکه ما ریش و سبیل در آوردیم و به اصطلاح برای خودمان آدمی شدیم ؛ کم کم شروع کردیم به اینکه دمی به خمره بزنیم و چون من مشروب های خوب را خیلی دوست میداشتم همیشه مقداری مشروب اصیل توی کمدم پیدا میشد .
پدرم موضوع را فهمیده بود . تا می دید که ما شراب خوبی گیر آورده ایم وگذاشته ایم که سر فرصت یک لیوان بخوریم ؛ می آمد شراب را می برد یا بطری را نصفه میکرد و روی کاغذ می نوشت : " پسر ؛ شراب ات را خوردم . شراب خوبی نبود . آنطور که میگفتی دو تومان گران خریده ای . دو قران بیشتر نمی ارزد ."
و دو قران روی کاغذ میگذاشت و میرفت و ما در حسرت شراب می سوختیم .
مدت ها این کار ادامه داشت تا اینکه یک روز خبر شدم برای پدر یک بطر کنیاک هنس Hennessy اعلاء اورده اند .
همینکه غافل شد رفتم سر کمدش ؛ بطری را بر داشتم و جایش کاغذی گذاشتم و نوشتم :
" پدر ؛ کنیاک ات را خوردم ؛بسیار مزخرف بود ؛ حیف پول که آدم پای این کنیاک بدهد . چون واقعا به هیچ نمی ارزید پولی برایت نگذاشتم "
نقل از کتاب : هفتاد سخن - استاد پرویز ناتل خانلری
