با يک خانم و آقای امريکايی رفته بوديم شام بخوريم .
جای تان خالی شامی خورديم و لبی تر کرديم و افتاديم به وراجی .
خانم امريکايی ميگفت : اين شوهرم رو می بينی ؟ حالا 25 سال است که يک اتومبيل شورلت کاماروی سال 1976 را توی گاراژ خانه مان خوابانده که به درد هيچ کاری نمی خورد . نه با آن رانندگی ميکند . نه ميفروشدش . نه تعميرش ميکند و نه هيچ کار ديگر . اين ماشين لعنتی سالهاست توی گاراژ خانه مان خوابيده است و خاک می خورد و جانم را به لبم رسانده است .
به شوهره گفتم : خب ؛ چرا نمی فروشيش ؟؟
در جوابم گفت : اين خانم منو می بينی ؟ حالا سی سال است که چهارصد تا پيراهن و ششصد تا شورت و هفتصد جفت کفش و دو هزار تا کلاه و دستمال گردن و دستکش و سينه بند و آت و آشغال های ديگر را توی گنجه خانه مان چپانده و به هيچ قيمتی هم حاضر نيست شرشان را از سر مان کم بکند .هر وقت ايشان راضی شدند آنهمه آت و آشغال های بی مصرف را بريزند بيرون ؛ ما هم با کمال ميل شورلت کاماروی قديمی مان را از گاراژمان می اندازيم بيرون ....!!
ديدم طفلکی راست ميگويد .
