یاد داشت های حسن رجب نژاد - کالیفرنیا
۱۱ آذر ۱۴۰۱
پرچم مقدس
یکی را می بردند دار بزنند
زنش میگفت : قربان دستت. برگشتنا یک شلیته گلدار هم برایم بخر !
حالا حکایت ماست
عرضم به حضورتان هر آدمیزادی یک طحال، یک قلب ، دو تا چشم ، دو تا گوش ، دو تا کلیه ؛ نمیدانم روده و معده و لوزالمعده و پانکر هاوس دارد .
بعضی ها طحال ندارند اما زنده اند و زندگی میکنند .
بعضی ها یک کلیه بیشتر ندارند اما بقدرتی خدا میخورند و می نوشند و هیچ عیب و علتی هم در زندگی شان وجود ندارد .
بعضی ها قلب و ریه و کلیه و نمیدانم لوزالمعده مصنوعی دارند اما زنده اند و به خیر و خوشی روزگار میگذرانند .
اما در تمام عالم – از اقالیم سبعه بگیر تا حلب و کاشغر و جابلقا و جابلسا – شما هیچ آدمیزاد و هیچ تنابنده ای را پیدا نمیکنید که یک پرچم نداشته باشد . بله قربان تان برویم ؛ بدون روده و معده و لوزالمعده و طحال و هزار تا زهر مار دیگر میشود زندگی کرد اما بدون پرچم ؟ استغفرالله !!
شما بفرمایید تاریخ را ورق بزنید ؛ از همان روز ازل تا حالا میلیون ها نفر بخاطر همین پرچم کشته و آواره و زندانی و بیخانمان و دربدر شده اند .
اصلا آقا ! شما چرا راه دور میروید ؟ همین مملکت خودمان را نگاه کنید :
حکومت عدل اسلامی آقایان یک پرچم خرچنگ قورباغه ای دارد .
آن یکی پرچم شیر و خورشید نشان دارد .
سومی پرچمی دارد که نه شیر دارد نه خورشید ( لابد شیرش رفته است مرخصی و خورشیدش هم پشت ابرها پنهان شده است ) و آن دیگری داس و چکشی دارد که روی پرچمش نقش بسته است و بدون این داس و چکش اصلا نمی تواند نفس بکشد .
و همه این پرچمداران ؛ دشمن خونی یکدیگرند و اگر مجالی پیدا کنند از جویدن خرخره یکدیگر هم خودداری نمیکنند .
این آقای جمهوری نکبتی اسلامی را نگاه کنید ، فی الواقع حکومت غسالان و قوادان و دلاکان و حجامان و باده بانان است ، حکومتی است که ساخلو دارد. قاپوچی دارد . قلق چی دارد . کرور کرور سالدات و سر عسکر و تفنگچی دارد .زنبورک چی و نوکرک و ایلچی و بسیجی و قداره کش و چماقدار دارد. ماله کش دارد . روزماله نگار دارد .دعواخانه و جارچی خانه دارد .وزارت بیرونی و اندرونی دارد .باجگیر خانه دارد .وزارت تیشه و تبر دارد . موزر دارد . توپ و تانک و شراپنل دارد . صدها هزار بیکار الدوله حاکم خندق دارد .قرابینه دارد . بیت رهبری دارد و رهبرش هم مدام بیات خر در چمن میخواند . قمه و قداره دارد . هزار چیز دیگر دارد . پول دارد . زور هم دارد . اما می بینید که جوان های ما با دست خالی به جنگ همین توپ و تانک و بسیجی و مزدوران رنگ وارنگ شان رفته و با خون و جان خودشان چوب توی آستین شیخ و ملا و امام شان کرده اند ، آنوقت در چنین اوضاع احوالی که بقول حافظ « نهیب حادثه بنیاد ما ز جا کنده است » ما آمده ایم گریبان همدیگر را چسبیده ایم و بر سر پرچم مان چماق کشی راه انداخته ایم ؟ یعنی اینکه با بلاهتی باور نکردنی دشمن اصلی مان را رها کرده و در برابر همدیگر صف آرایی کرده ایم .
باز خدا را صد هزار مرتبه شکر که این گرینگوها زبان ما را نمی فهمند و نمیدانند جنگ و جدال و قداره کشی های مان برای چیست و گرنه آبرو حیثیتی برای مان باقی نمیماند
قدیمی ها حق داشتند که میگفتند : خشت که به آسیاب ببری چه چیزی نصیبت میشود ؟ خاک!
بقول دوست شاعر دردمندم – م. سحر-
قایقی میسازم ، که به آب اندازم
وای اگر رود « سرابی» باشد
بستر خشک و خرابی باشد
۹ آذر ۱۴۰۱
در چنبر توفان
رفته بودیم نوادا .قرار بود هفت هشت روز بمانیم استخوان سبک کنیم .
گفتند : آقا ! قرار است روز پنجشنبه توفان بیاید . قرار است دو سه متر برف ببارد . ممکن است جاده ها بسته بشود .
دیدیم حوصله باد و برف و توفان را نداریم . اینکه توی آن سوز سرما برویم زنجیر به چرخ های ماشین ببندیم هم از ما بر نمیآید . گفتیم آقا ! ما آدم شیشه ای هستیم ! البته هنوز پیر نشده ایم ها ! اما از سرما می ترسیم .
چه کنیم چه نکنیم ؟ حیف نیست چنین طبیعت زیبایی را رها کنیم ؟ اما هر جور که چرتکه انداختیم دیدیم مصلحت در آن است پیش از آنکه گرفتار کولاک بشویم بار و بندیل مان را ببندیم بزنیم به چاک !
با لب و لوچه آویزان سوار شدیم و راندیم طرف خانه. حالا که آسمان را نگاه میکنیم می بینیم چنان اخمی کرده است و چنان غضب آلود بما نگاه میکند انگاری ارث بابای خدا بیامرزش را از ما طلبکار است . همین حالاست که ببارد و زمین و آسمان را سپید پوش کند .
جای تان خالی چهار روز نوادا بودیم و با دلواپسی فوتبال تماشا کردیم و چنان دلشوره ای داشتیم که یادمان رفته بود برای استخوان سبک کردن رفته ایم آنجا.
یک چیز دیگری را هم بگوییم برویم پی کار و زندگی مان .
آقا ! ما امریکایی آرژانتینی ایرانی هستیم ! یعنی اینکه شهروند سه کشوریم . وقتی مسابقه فوتبال میشود ما نمیدانیم برای کدام تیم باید هورا بکشیم !
دیروز که مسابقه ایران و امریکا بود ما چاره ای نداشتیم برای تیم امریکا هورا بکشیم ! اگر این آقایان نرفته بودند دست بوس آقای لوکوموتیر و جلویش آنطوری زبونانه دست به سینه نایستاده بودند بدون شک ما برای تیم ایران هورا می کشیدیم اما دیروز دل توی دل مان نبود نکند تیم امریکا شکست بخورد و اراذل آدمکش در ایران دوباره بین مردم داغدار نقل و نبات پخش کنند
این اراذل اسلامی نه تنها هویت بلکه ملیت ما را هم از ما گرفته اند .نفرین آسمان و زمین بر چنین دلقکان و قحبگان پلشتی باد .
پسر خاله جان
( یک قصه تکراری)
هرچه ما به این رفیق مان آقای عباس چرچیل میگفتیم این آقای شمس الدین محمد حافظ ملقب به لسان الغیب اهل صفحات شمال و ایضا پسرخاله جان ماست باورش نمیشد .
سگرمه هایش را تو هم میکشید و میگفت : برو عقل پیدا کن آقای گیله مرد ! دروغ بهتری نمی توانی به ناف ما ببندی ؟ بی جهت نیست که میگویند بچه یتیم را رو بدهی ادعای میراث میکند ! یعنی هر که ریش داشت بابای شماست ؟یعنی هر چه سیاهه مال قنبره ؟
میگفتیم : عباس آقا جان ، حالا چرا شما مثل کدخدا رستم شده ای ؟ وقتی ما میگوییم این آقای لسان الغیب پسر خاله ماست خب پسر خاله ماست دیگر ! باید حتما برایتان قباله و سند محضری و نمیدانم بنچاق بیاوریم ؟
عباس آقا انگار که ما سر نشکسته را پیش قاضی برده ایم سینه ای صاف میکرد و میفرمود : تا آنجا که ما میدانیم و تا آنجا که در تذکره ها آمده این آقای لسان الغیب ملقب به خواجه ، اهل شیراز بوده و همینکه هوا ابری میشده یک ابریق از آن شراب های ترس محتسب خورده بر میداشته است و میرفته است پای چشمه رکن آباد و آنجا کلی دلی دلی برای خودش میخوانده و انتظار داشته است آقای باریتعالی از عرش اعلی و از خانه عفاف الهی برایش می ناب و معشوق مست بفرستد . حالا چطور پسر خاله دسته دیزی جناب مستطاب عالی شده است ما که عقل مان جایی قد نمیدهد ! یعنی سگی به بامی جسته گردش به حضرتعالی نشسته ؟ آقا جان برو عقل پیدا کن بنگ از دکان بقالی نخر که ترا به بند بلا اندازد . ظل عالی هم لایزال !
هر چه هم ما برایش قسم آیه میخوردیم که به پیر به پیغمبر این آقای خواجه شمس الدین محمد پسر خاله جان ماست از ما سند و مدرک میخواست . هر چه هم ندبه و ناله میکردیم که آخر عباس آقا جان! حالا ما از کجا برایتان سند و مدرک بیاوریم به گوش مبارک شان فرو نمیرفت که نمیرفت .
حالا خدارا هزار مرتبه شکر که جناب مستطاب شهردار ایذه به داد ما رسیده است و نشان داده است که عالیجناب حافظ شیرازی ملقب به لسان الغیب نه تنها پسر خاله مان بلکه همولایتی مان هم بوده است و در دارالمرز گیلان حق آب و گل دارد
خداوند تبارک و تعالی این عباس آقای ملقب به عباس چرچیل را رو سیاه و ما را رو سپید کرده است .
دمی به تماشا
آنجا ، کنار بزرگراه ، آهویی در پرچینی گیر افتاده بود .مردمان از رفتن باز ایستادند تا آهو را از مهلکه برهانند . من هم ایستادم به تماشا. و نگران .
دقیقه ای چند گذشت . دیدم یک ماشین آتش نشانی زوزه کشان میآید .
آمدند . آهو را از بند بلا رهانیدند . آهو پرید و جهید و رو به کوهسار تاخت . مردمان به شادمانی کف زدند ، برای آتش نشان ها . های و هو کردند برای رهایی آهوهک ! من هم .
در نوادا
اینجا نوادا است . درجه حرارت هوا ۳۷ درجه فارنهایت . چهارده درجه از دیروز سرد تر شده است . قرار است فردا برف ببارد . ما که از سرما می ترسیم و هنوز آن سرمای لوطی کش مراغه را از یاد نبرده ایم شال و کلاه پوشیده و‌پاتاوه بپا کرده و همه اعضای بدن را پوشانده و میخواهیم دل به دریا بزنیم و برویم برف بازی و کوهنوردی!
اگرتا فردا پیدای مان نشد یقین بدانید چاییده و یخ زده و به رحمت خدا رفته ایم ! ما را ببخشایید و بیامرزید ! اگر هم پولی از ما طلبکار هستید می توانید روی پل صراط - یا بقول گبران پل چینوت - یقه مان را بگیرید و طلب تان را وصول کنید .
ما قرار است پنج شش روز اینجا بمانیم اما ممکن است ماندن مان دو سه ماهی طول بکشد چرا که میگویند چنان برفی خواهد بارید که جاده ها و بزرگراهها بسته خواهند شد .
پس چاره ای نداریم پند حکیمانه رفیق و همشهری مان جناب شمس الدین محمد حافظ شیرازی لاهیجانی را آویزه گوش کنیم که :
صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن
how old are you ?
نوا جونی می پرسد : بابا بزرگ چند ساله شده ای؟
How Old Are You?
میگویم : پیر شدم خوشگل من
میگوید : بابا بزرگ تو که پیر نیستی ! تو که میتوانی راه بروی ! هر وقت مثل اون یکی بابابزرگ نتوانستی راه بروی آنوقت دیگر پیر شده ای!