پیاده روی

با عیال رفتیم پیاده روی . دور و بر خانه مان . هرچه چشم گرداندم از آهوان و بوقلمون های وحشی خبری نبود . بگمانم رفته بودند خواب قیلوله !

یکساعتی راه رفتیم . درختان دارند جوانه میزنند . همین روزهاست که بهار از راه برسد . از کنار یک معدن طلا گذشتیم . سهمی از طلا گیرمان نیامد . پیش از ما جویندگان طلا ته مانده های معدن را به یغما برده بودند . حالا کنار معدن طلا موزه ای و فروشگاهی است . خلایق میآمدند به تماشا . عالیجناب کرونا آمده است دکان شان را تعطیل کرده است .

جای تان خالی بود البته.

+15

تمدن و مرارت هایش

فروید میفرماید :

The first human who hurled an insult instead of a stone was the founder of civilization.

کتاب تمدن و مرارت‌هایش

civilization and its discontents

نوا جونی و بابا بزرگ

ششلول بندان وطنی

پس از بمباران مجلس شورای ملی توسط محمد علیشاه قاجارو تبعید و کشتار بسیاری از آزادیخواهان ؛ میرزا عبدالرحیم طالبوف تبریزی نامه ای به مرحوم علامه دهخدا فرستاد که بگمانم همه ما باید آنرا بخوانیم و از آن درس بیاموزیم :

نامه طالبوف چنین است :

" امیدوارم که بزودی تمام پراکندگان وطن باز به ایران بر گردند و بجای مجادله و قتال ؛ در خط اعتدال کار بکنند ؛ یعنی خار بخورند و بار ببرند و کشتی مشرف به غرق وطن را به ساحل نجات بکشند . بدیهی است تا پریشان نشود کار به سامان نرسد

عجیب این است که در ایران بر سر آزادی عقاید جنگ میکنند ولی هیچکس به عقیده دیگری وقعی نمیگذارد سهل است اگر کسی اظهار رای و عقیده نماید متهم و واجب القتل ؛ مستبد ؛ اعیان پرست ؛ خود پسند ؛ نمیدانم چه و چه نامیده میشود و این نام را کسی میدهد که در هفت آسیاب یک مثقال آرد ندارد . یعنی نه روح دارد ؛ نه علم ؛ نه تجربه ؛ فقط ششلول دارد ».

بیش از یکصد سال از نگارش این نامه میگذرد و الحمدالله ملت سلحشور ایران اکنون نه تنها ششلول ، بلکه توپخانه ای از دروغ و یاوه و دشنام و تهمت و نامردمی با خود دارد و همه این فضایل ! را به اینسو وآنسوی جهان میکشاند.

واین پیروزی بزرگی است!!

در کوچه باغ های خاطره

امروز به یاد زادگاهم افتادم. آنجا که « گل بود و سبزه بود و سرود پرنده بود ».

آنجا که باغات چای بود و مزارع برنج بود و آبشار بود و نارنجستان . میدانم که از آن نارنجستان - نارنجستانی که دور تا دور بقعه شیخ زاهد گیلانی بود و در فصل بهار از عطر شکوفه های بهار نارنجش مست میشدیم - نشان و نشانه ای بر جای نمانده است. اما آبشارش چه؟ آیا آبشارش هم همچون زاینده رود و کارون به خاطره ها پیوسته اند ؟

اینجا آرامگاه شیخ زاهد گیلانی است . خانه مان در کمرکش کوه ، در همسایگی این بنای تاریخی بود . من سالها در سایه سار نارنجستانش درس خوانده ام . عاشق شده ام - نه یکبار نه دو بار هزار بار !-

آنچه از ایران بیاد دارم خاطره هایی تلخ و جانفرساست . به تلخی زیتون خام . اما آنچه که از کودکی و نوجوانی ام در ذهن و روح و جانم جولان میدهد همه شیرینی و عطوفت و مهربانی و سبزی و سبزینه است . یاد و خاطره آن درخت سایه گستر لیلکی که در حیاط خانه مان سر به آسمان می سایید هرگز فراموشم نخواهد شد . غرش سهمناک آن آبشاری که از کنار خانه مان می غرید و دنیای کودکی ام را با هراسی کودکانه میآمیخت هنوز هم در ذهن و ضمیرم حضوری جاودانه دارد . رفیقانم را هنوز با همان هیبت و هیئت کودکانه شان به یاد دارم .حسن و حاجی و عبدالله و شهین و طاهره.... حتی آن گدای لنگی را که روزهای پنجشنبه با کیسه چرکینی بر دوش به خانه مان میآمد تا پیاله ای برنج بگیرد و ما نامش را « تیز رو » گذاشته بودیم از یاد نبرده ام .

فصل عاشقی چه زود گذشت. رفیقانم یک به یک به داس اجل گرفتار آمدند. داس ها یاس ها را بیرحمانه درو کردند .

آه ... ای سرزمین سبز . چه ناجوانمردانه سرزمین خون شدی!؟

+3

آقا آمد

آقا آمد

آقا با جارو آمد

آقا شیر داشت

آقا خورشید هم داشت

آقا چماق نداشت

- شاید هم داشت -

آقا پرچم داشت

آقا همنامم بود

آقا هموطنم بود

آقا جارو داشت -

(از خود می پرسم : چرا مسلسل نداشت؟-)

آقا آمد

آمد تا مرا بر سفره دموکراسی بنشاند

آقا آمد . با جارو آمد

آه ! ای آزادی !

آیت الله حمال

ما در شیراز یک آیت الله داشتیم بنام آیت الله حمال.

این آیت الله حمال دو قران میگرفت میرفت بالای منبر اما آنقدر آن بالا پرت و پلا میگفت که صاحب مجلس مجبور می‌شد پنج قران بدهد تا بیاید پایین !

حالا حکایت ماست و این آقای ترومپت !

این آقای ترومپت چهار سال تمام رفته است بالای منبر و تا توانسته پرت و پلا و مهملات گفته . تا توانسته خورده و برده و دزدیده ! تا توانسته دروغ گفته . حالا که باید از منبر پایین بیاید و برود غاز چرانی، با هزار حیله و دبنگ و رذالت حاضر نیست از منبر پایین بیاید مگر اینکه همین فردا پس فردا به ضرب و زور دگنگ و آژان و آژان کشی از کاخ سپید بیرونش بیندازند

یکی رفته بود پیش طبیب که : آقای دکتر ! موی ریشم درد میکند

پزشک پرسید ؛ چه خورده ای؟

گفت : نان و یخ!

طبیب گفت : برو بمیر که نه دردت به درد آدمی میماند نه خوراکت .

حالا حکایت ماست و این آقای ترومپت حنابسته موی شارلاتان !

لابد شما هم توی این اوضاع احوال ویرتان گرفته است میخواهید بدانید این آیت الله حمال کیست؟

آیت الله حمال آخوندبسیار دهن دریده ای بود که حوالی سال‌های ۳۰ در شیراز میزیست.

در سال‌های پیش از کودتای بیست و هشت مرداد جوانان توده ای یا مصدقی تشویقش می‌کردند برود بالای منبر . او هم میرفت بالای منبر و مثلا میگفت « امام حسین در صحرای کربلا شمشیرش را کشید و خطاب به لشکریان یزید گفت : خواهر جنده ها ! بی ناموس ها ! چند نفر به یک نفر ؟!»

سیخ و میخ و جوالدوز

رفته بودیم فروشگاه هوم دیپو. چندتا میخ و دو تا لامپ خریدیم آمدیم خانه. هنوز میخ ها را از جیب مان بیرون نیاورده بودیم دیدیم روی صفحه تلفن مان چپ و راست تبلیغ میخ و سیخ و سه پایه میآید . دیدیم هزار جور لامپ - از لامپ هالوژن و فلورسنت ‌و لامپ سقفی و دیواری و زیر دیواری بگیر تا لامپ هوشمند و لامپ متال هالید و لامپ فایبری نوری و لامپ ادیسونی و لامپ بخار جیوه ای و لامپ بخار شیلنگی - روی صفحه تلفن مان ردیف شده است .حالا دو سه روز است جرات نمیکنیم دست به تلفن مان بزنیم .همه صفحات فیس بوک و اینستاگرام و توییتر و تلگرام و مسنجر مان دارد زیر سیل تبلیغات سیخ و لامپ و میخ غرق میشود .یک عالمه شرح و تفصیلات اره و مته و میخکوب برقی و میخکوب بادی و چکش و اره مویی و رنده و سمباده وماشین خراطی و ماشین دیسک و ماشین پولیش و هزار تا زهر مار دیگر روی صفحه مان ردیف می‌شوند و هیچ جوری هم نمی‌شود از شرشان خلاص شد

در این هیر و ویر گه خوری های آقای فرخ نگهدار در باب انتخابات آینده ایران هم مصیبت دیگری بر مصیبت های ما اضافه کرده است

سیخ و میخ کم بود حالا باید جوالدوز های آقای فرخ نگهدار - همراه با دو دستماله رقصیدن شان را - هم تحمل کنیم .

محض رضای خدا بیایید ما را از شر جوالدوز های زهر آگین این «فرخ رژیم نگهدار » خلاص کنید

انا لله و انا الیه الراجعون

آقا ! از قدیم گفته اند نشخوار آدمیزاد حرف است . اگر آدم حرف نزند دلش می پوسد و ممکن است زبانم لال زبانم لال یکوقتی تب راجعه یا شقاقلوس بگیرد!

ما امروز سر صبحی میخواستیم پاره ای از این حرف های گیله مردانه با شما بزنیم و کمی سر بسرتان بگذاریم بلکه دل مان کمی باز بشود اما یکباره چشم مان افتاد به عکس و تفصیلات چند تا از این لوطی باشی ها و پاتوق دارها و بابا شمل ها و سرجنبان ها و مهدی گاو کش ها و رمضان یخی ها و حاج معصوم ها و میرزا عبدالرزاق خان ها و بیگلر آغاسی ها ی وطنی که حالا هرکدام شان وزیری و وکیلی و استانداری و دالانداری چیزی شده اندفلذا نطق مان کور شد .

میخواستیم بگوییم ما که یک روز کباده ملک الملوکی دنیا را میکشیدیم امروز به چنان والزاریاتی افتاده ایم که ریش مان را داده ایم دست یک مشت چماق الشریعه ها و حاجب الشریعه ها که ماشاالله هزار ماشاالله هر کدام شان دریای علم اند و لولهنگ شان هم خیلی آب بر میدارد منتهی قیافه شان طوری است که عینهو نیمرخ گوز فیثاغورث را میمانند .

باری ، ما صبح اول وقتی آمده بودیم با شما مختصری درد دل بکنیم و با هم به ریش دنیا و ابنای دنیا بخندیم که دیدیم عالم و آدم سوگوار مرگ یکی از همان چماق الشریعه های ناکام ! سلطان الوزرا فی العالم ،رشید الحق و الدنیا، عماد الاسلام و المسلمین ،آیت الله العظمی تمساح یزدی است که لامحاله نطق مان کور شد و یادمان رفت چه میخواستیم بگوییم

ماسک بزنید

رفته بودیم Yellowstone. بگمانم ماه سپتامبر بود . از جلوی پستخانه مبارکه - یا بقول قدیمی ها چاپارخانه- گذشتیم. چاپارخانه بسته بود اما بر دهان شیر سنگی جلوی چاپارخانه ماسک گذاشته بودند . و پیام شان اینکه: ای خلایق ! بی ماسک وارد نشوید!

آقا ! نمیدانید برای ما عینکی ها این ماسک لامذهب چه مصیبتی است . از آن مصیبت هاست که از مصیبت صحرای کربلا هم غم انگیز تر است . اگر ماسک- یا بقول رفیق مان پوزه بند - نبندیم خودمان را به بند بلا می اندازیم اگر هم ببندیم پس از یکی دو دقیقه شیشه های عینک مان چنان تیره و تار میشود که هیچ جا را نمی توانیم ببینیم !

گرفتاری ما پیر و پاتال ها یکی دو تا که نیست .

راستی، سال نو مبارک! میشود عیدی های معوقه مان را کارسازی بفرماییدلدفا؟(همان لطفا سابق)

+4

Share