آقا ! این آقای حافظ شیرازی همشهری ماست ! یعنی ما با ایشان قرابت سببی داریم . با جناب آقای سعدی شیرازی هم همشهری هستیم اما خدا بسر شاهد است رفاقت مان با این جناب آقای حافظ شیرازی از آن رفاقت هایی است که از هیچ باد و باران نیابد گزند .
لابد خواهید پرسید : از کی حضرت سعدی و جناب حافظ مان گیلانی شده اند که جنابعالی میخواهی ایشان را در زمره فک و فامیل تان جا بزنی ؟
اجازه بفرمایید خدمت تان عرض کنیم . آقا جان ! همسر جان مان شیرازی است . بنابر این گیله مردی که ما باشیم لاهیجانی/تبریزی/ شیرازی/ هستیم ؛ در نتیجه اگر جناب حافظ شیرازی پسر خاله مان نباشند دستکم به کوری چشم دشمنان اسلام و مسلمین یکی از فک و فامیل های دور مان میشوند
آقا ! این آقای حافظ جان مان رفیق گرمابه و گلستان ماست . هر وقت دل مان میگیرد میرویم خدمت ایشان و به فرمایشات گهر بار شان گوش میدهیم و همه غم های عالم از یاد مان میرود . هر وقت هم اوضاع مان قمر در عقرب است باز میرویم حضور مبارک ایشان و نه تنها کسب فیض میکنیم بلکه سبکبار و سبکبال میشویم و یادمان میآید که نباید دل به این جهان هشلهف فرهاد کش ببندیم چرا که : این عجوزه عروس هزار داماد است .
اما ؛ آقا جان . این حافظ جان مان توی همین دیوانی که بجا گذاشته اند آنقدر " من مره قوربان " گفته اند که هیچ شاعر دیگری جرات نداشته است اینقدر از خودش تعریف کرده باشد .
حالا چند بیتی از اشعاری را که حافظ جان مان در عرصه " من مره قوربان " سروده اند اینجا میگذاریم تا خیال نکنید این آقای گیله مرد لاهیجانی/ تبریزی / شیرازی از خودش حرف در آورده است :
* بدین شعر تر و شیرین ؛ ز شاهنشه عجب دارم
که سر تا پای حافظ را چرا از زر نمیگیرد ؟
-----
حافظ ؛ چو آب لطف ز شعر تو می چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت ؟
----
حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ؟
قبول خاطر و لطف سخن خدا داد است
------
ز شعر حافظ شیراز میگویند و می رقصند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی
----
عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ
بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است
--------
در آسمان چه عجب گر ز گفته حافظ
سماع زهره به رقص آورد مسیحا را
-----
سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه تست
----
چه جای گفته خواجو و شعر سلمان است
که شعر حافظ شیراز به ز شعر ظهیر
-----
صبحدم از عرش میآمد خروشی ؛ عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند
----
دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
هر بیت از آن سفینه ؛ به از صد رساله بود .
با همه این " من مره قوربان " گفتن ها ؛ باید به عرض مبارک تان برسانیم که این همشهری مان جناب حافظ شیرازی خودشان میدانسته اند که که حضرت باریتعالی چه گوهر نابی در وجود ایشان به ودیعه نهاده اند و اگر دهها هزار بار دیگر هم " من مره قوربان " بگویند حق دارند .
این جناب حافظ شیرازی سالها بلکه قرن هاست که رفیق گرمابه و گلستان ماست و هیچ شیرازی و تبریزی و نمیدانم تنابنده ای حق ندارد این رفاقت ازلی ابدی مان را شکر آب کند چرا که خودشان فرموده اند : که چشم زخم زمانه به عاشقان مرساد
لابد خواهید پرسید : از کی حضرت سعدی و جناب حافظ مان گیلانی شده اند که جنابعالی میخواهی ایشان را در زمره فک و فامیل تان جا بزنی ؟
اجازه بفرمایید خدمت تان عرض کنیم . آقا جان ! همسر جان مان شیرازی است . بنابر این گیله مردی که ما باشیم لاهیجانی/تبریزی/ شیرازی/ هستیم ؛ در نتیجه اگر جناب حافظ شیرازی پسر خاله مان نباشند دستکم به کوری چشم دشمنان اسلام و مسلمین یکی از فک و فامیل های دور مان میشوند
آقا ! این آقای حافظ جان مان رفیق گرمابه و گلستان ماست . هر وقت دل مان میگیرد میرویم خدمت ایشان و به فرمایشات گهر بار شان گوش میدهیم و همه غم های عالم از یاد مان میرود . هر وقت هم اوضاع مان قمر در عقرب است باز میرویم حضور مبارک ایشان و نه تنها کسب فیض میکنیم بلکه سبکبار و سبکبال میشویم و یادمان میآید که نباید دل به این جهان هشلهف فرهاد کش ببندیم چرا که : این عجوزه عروس هزار داماد است .
اما ؛ آقا جان . این حافظ جان مان توی همین دیوانی که بجا گذاشته اند آنقدر " من مره قوربان " گفته اند که هیچ شاعر دیگری جرات نداشته است اینقدر از خودش تعریف کرده باشد .
حالا چند بیتی از اشعاری را که حافظ جان مان در عرصه " من مره قوربان " سروده اند اینجا میگذاریم تا خیال نکنید این آقای گیله مرد لاهیجانی/ تبریزی / شیرازی از خودش حرف در آورده است :
* بدین شعر تر و شیرین ؛ ز شاهنشه عجب دارم
که سر تا پای حافظ را چرا از زر نمیگیرد ؟
-----
حافظ ؛ چو آب لطف ز شعر تو می چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت ؟
----
حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ؟
قبول خاطر و لطف سخن خدا داد است
------
ز شعر حافظ شیراز میگویند و می رقصند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی
----
عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ
بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است
--------
در آسمان چه عجب گر ز گفته حافظ
سماع زهره به رقص آورد مسیحا را
-----
سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه تست
----
چه جای گفته خواجو و شعر سلمان است
که شعر حافظ شیراز به ز شعر ظهیر
-----
صبحدم از عرش میآمد خروشی ؛ عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند
----
دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
هر بیت از آن سفینه ؛ به از صد رساله بود .
با همه این " من مره قوربان " گفتن ها ؛ باید به عرض مبارک تان برسانیم که این همشهری مان جناب حافظ شیرازی خودشان میدانسته اند که که حضرت باریتعالی چه گوهر نابی در وجود ایشان به ودیعه نهاده اند و اگر دهها هزار بار دیگر هم " من مره قوربان " بگویند حق دارند .
این جناب حافظ شیرازی سالها بلکه قرن هاست که رفیق گرمابه و گلستان ماست و هیچ شیرازی و تبریزی و نمیدانم تنابنده ای حق ندارد این رفاقت ازلی ابدی مان را شکر آب کند چرا که خودشان فرموده اند : که چشم زخم زمانه به عاشقان مرساد
