گریه ام نیار

گریه ام نیار

پارسال یک‌روز گرم بهاری رفته بودم دیدن رز مری.

رز مری اینجا در کالیفرنیا باغ گیلاس دارد . نه یک‌هکتار ، نه دو هکتار ، چهار صد هکتار .

فصل گیلاس که میشود سیصد چهارصد نفر در مزرعه اش کار میکنند

چهل سال است رز مری را می شناسم . سالها با او‌داد‌و‌ستد داشته ام ، آشنایی و‌دوستی مان قدمتی به درازای چهل سال دارد .

پارسال فصل گیلاس رفتم رز مری را دیدم. دیگر پیر شده بود . دیگر از آن زیبایی شکوهمندش خبری نبود .

چشمان آبی زیبایش دیگر درخشش پیشین را نداشت.

گفتم : رز مری ! میدانی همیشه دوستت داشته ام ؟

مشتی به پشتم کوبید و گفت :

Don’t make me cry

( گریه ام نیار )

یک رفیقی هم داشتم که سال هاست زیر خاک خوابیده است

با وجودی که حال و احوال خوبی نداشت توی آن گرمای نفس گیر با تراکتور قراضه اش میآمد مزرعه را شخم میزد

هر وقت می پرسیدم : چطوری جیم ؟

انگشتش را روی لبش میگذاشت میگفت : هیس ! این یک موضوع کاملا خصوصی است .

Hisssss!

This is a completely private matter

چطور آدم گریه اش نگیرد ؟

See insights and ads

Boost post

All reactions:

86Parviz Sadrian, Farrokh RiazSadri and 84 others

پیر شدیم آقا

دخترم دیروز میگفت: بابا جونی ! پنجشنبه شب بیا خانه ما ، بیا با هم شام بخوریم ، خودم آشپزی میکنم ، چه غذایی دوست داری برایت بپزم ؟

میگویم : مگر تو آشپزی می دانی؟

می‌گوید : چرا نمیدانم ؟ خوب هم میدانم ! از مامانم بهتر آشپزی میکنم !

میخندم و میگویم : پس خدا به دادمان برسد !

می پرسد : خب ، حالا چه غذایی دوست داری برایت بپزم ؟

میگویم : هر چه باشد ، من که آدم شکمویی نیستم ! هستم ؟

خنده بلندی میکند و می‌گوید ؛ ای هوگه باز ( ای حقه باز ) میدانم نیویورک استیک دوست داری ، برایت نیویورک استیک درست میکنم با سالاد .

امروز صبح خانم جان می‌گوید : میخواهم بروم خرید ، آن قورباغه را نبری ها ! ( به ماشین شورلت میگوییم قورباغه )

میگویم : آی بچشم

می‌رود دو سه ساعت دیگر با یک عالمه کیسه پلاستیکی بر میگردد. من سرم توی کامپیوترم است و نمیدانم چه خریده است .

سه چهار دقیقه بعد دو تا پیراهن و یک بلوز سرمه ای میگذارد روی میزم و می‌گوید : ببین دوست شان داری ؟ تولدت مبارک!

تازه یادم میآید یکسال پیر تر شده ام . تازه یادم میآید که در این کویر هراس چه راههای صعب و پر پیچ و خمی را پشت سر گذاشته و به پیری رسیده ام .

در این سال هایی که چه تلخ و چه

شیرین گذشت بقول آن سخنسرای غزلگوی منزوی :

خیال خام پلنگ من بسوی ماه جهیدن بود

و ماه را ز بلندایش بروی خاک کشیدن بود .

خوشحال و شادمانم در عمری که گذشت هرگز بقول نیما« تیغ راهزنان تیز نکرده » و سخن پیر توس همواره یارم بود که :

به بازیگری ماند این چرخ مست

که بازی بر آرد به هفتاد دست

زمانی به باد و زمانی به میغ

زمانی به خنجر، زمانی به تیغ

زمانی دهد تخت و گنج و کلاه

زمانی غم و خواری و بند و چاه

پیر شده ام و فرصت چندانی هم تا آن روز فرجامین نمانده است اما همواره با آن پیر از پا فتاده دردمند همراه و همسخن بوده ام که :

ای کاش می توانستیم

از آفتاب یاد بگیریم

که بی دریغ باشیم

در دردها و شادمانی های مان

و کارد های مان را

جز از برای قسمت کردن نان

بیرون نیاوریم .

عمری سخت فرساینده را از راهکوره های تردید گذرانده ام و اینک با حافظ شیراز همسخن و همراهم که :

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ، ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم ؟

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

روزگار بر شما خوش و خجسته باد

See insights and ads

Boost post

All reactions:

147Parviz Sadrian, Asadollah Amraee and 145 others