حالتون چطوره آقای چه گوارا ؟

رفته بودم معلم شده بودم. معلم روز مزد . ماهی صدو‌پنجاه تومان حقوق میگرفتم . همه آقای مدیر صدایم میکردند

روستایی که من آقای مدیرش بودم حدفاصل بین لاهیجان و سیاهکل بود .

روستایی با یک جاده خاکی پر سنگلاخ ، غبار آلود ، با یک قهوه خانه دود زده ، یک بقالی دو‌وجبی ، یک کارخانه برنجکوبی و‌دیگر هیچ . نامش دهسر .

اتاقکی بمن داده بودند در طبقه دوم خانه ای قدیمی با بامی سفالین . ناهار و شامم را هم میدادند . هر شب جایی مهمان بودم . مهمانم میکردند .

شاگردانم سی چهل تایی میشدند، دختر و پسر . و برخی از آنها بسیار باهوش ؛ و دخترکانی بسیار زیبا .

دخترکانی چنان زیبا که میشد در یک عصر جمعه دلتنگ ، غزلی تازه برای شان سرود .

من هفده سالم بود .بی یال و‌کوپال . معصوم و بی ریش و سبیل چه گوارایی ، اما در آرزوی چه گوارا شدن ! شاگردانم پنج شش سالی از من کوچکتر بودند .

در دانشگاه تهران پذیرفته شده بودم اما میدانستم پدرم توان پرداخت شهریه و هزینه زندگی تهرانم را ندارد . عشقی جانسوز نیز به جانم افتاده بود . دانشگاه را رها کردم و معلم شدم. باید یکسال میماندم تا به خدمت سربازی فرا خوانده شوم .

و ماندم .

و اینک از آن روزهای خوب و دلنشین ، خاطره ای مانده است و یادی ، و چند عکس .

و نمیدانم بر سر دانش آموزانم چه آمده است

( بعد تر ها آقا مدیر روستای تو سری خورده دیگری شدم در ارومیه ، در منطقه باراندوز چای ، چند ماهی پاییدم و‌ رهایش کردم . نامش قرالر آقا تقی )

و اما در هر جای دنیا که بودم همواره آرزو میکردم کاشکی میتوانستم روزی روزگاری به میهنم باز گردم ‌‌و در روستایی دور آقا مدیر کودکان سرزمینم باشم

هیچ واژه ای برای من زیباتر از « آقای مدیر » نیست

See insights and ads

Boost post

All reactions:

177Farhad Ghasemzadeh, Zari Zoufonoun and 175 others