دنبال کننده ها

۱۵ اسفند ۱۳۹۰

توالت عمومی ......

یک آقای محترمی ؛ سوار بر یک صندلی چرخدار ؛ وارد محل کارمان میشود و به یکی از کارمندانم میگوید : توالت تان کجاست ؟
کارمند مان در جواب میگوید : متاسفم ؛ ما توالت عمومی نداریم .
من دلم میسوزد و آقای محترم را به سوی توالتی که ویژه کارمندان ماست راهنمایی میکنم .
یکماه بعد ؛ از دادگاه نامه ای برایم میآید و می بینم که همین آقای محترم رفته است از ما شکایت کرده است و تقاضای ده هزار دلار خسارت فرموده است ! جرم مان هم این است که گویا دستشویی مان بقدر کافی جا نداشته است تا این آقای محترم و سگ شان بتوانند براحتی در آن جولان بدهند .
به وکیلی زنگ میزنیم و آن آقای وکیل هم دست به نقد سه هزار دلار از ما میگیرد تا برود دادگاه از ما دفاع کند .
توی دادگاه به جناب قاضی میگویم : قربان ! ما توالت عمومی نداریم . توالت مان برای کارمندان و کارکنان ماست . من دلم سوخته بود و به این آقا اجازه دادم از توالت خصوصی مان استفاده کند .
آقای قاضی میفرماید : این تجربه ای برای شما میشود تا دیگر دل تان برای کسی نسوزد .
و ما مجبور میشویم شش هزار دلار به آن آقای محترم بپردازیم و گریبان مان را از چنگ شان خلاص کنیم . خلاصه اینکه ده هزار دلار بابت هیچ و پوچ و شاید هم حماقت مان خراب شدیم .
حضرت سعدی میفرماید :
تو نیکی میکن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز
اما انگاری این فرمایشات حضرت سعدی در این ینگه دنیا کاربردی ندارد .

حریق در باد

خاکستر زمان
چون یال باد پریشان
بر شانه ام فرو ریخته است .
احساس میکنم
دیگر سر ستیز نمانده است در مرز باورم
من شاعر حریق در بادم
با باد عشق ورزیده ام
در جنگ باد ؛ زره از تن دریده ام
پرپر شده ام
خاکستر مرا به باد سپارید
باشد که گردبادی از آن بر پا شود

" نصرت رحمانی "

عمر دو هزار و پانصد ساله ...


سعیدی سیرجانی حکایت میکرد که : دکتر خانلری ؛ روز های آخر عمر ؛ بیشتر در اغماء بسر می برد و خفته در بستر بیماری گاه ساعت ها میگذشت و سخنی نمیگفت . اگر گاه سخنی میگفت نا مفهوم بود . در یکی از لحظه های نادر هوشیاری او ؛ کسی پرسید : " استاد ؛ جند سال دارید ؟ " و دکتر خانلری پاسخ داده بود " دو هزار و پانصد سال "
....یعنی عمر دراز ملتی کهن .... خانلری و زبان پارسی چنان در هم آمیخته بودند که دیگر جدایی ناپذیر مینمودند ...

زن گرفتن به شیوه ی ناصرالدین شاه.......................نقل از وبلاگ : محسن07

هر وقت من یک کار خوب می کنم مامانم به من می گوید بزرگ که شدی برایت یک زن خوب می گیرم. تا به حال من پنج تا کار خوب کرده ام و مامانم قول پنج تایش را به من داده است. حتمن ناسرادین شاه خیلی کارهای خوب می کرده که مامانش به اندازه استادیوم آزادی برایش زن گرفته بود. ولی من مؤتقدم که اصولن انسان باید زن بگیرد تا آدم بشود ، چون بابایمان همیشه می گوید مشکلات انسان را آدم می کند. در عزدواج تواهم خیلی مهم است یعنی دو طرف باید به هم بخورند. مثلن من و ساناز دختر خاله مان خیلی به هم می خوریم. از لهاز فکری هم دو طرف باید به هم بخورند، ساناز چون سه سالش است هنوز فکر ندارد که به من بخورد ولی مامانم می گوید این ساناز از تو بیشتر هالیش می شود.. در عزدواج سن و سال اصلن مهم نیست چه بسیار آدم های بزرگی بوده اند که کارشان به تلاغ کشیده شده و چه بسیار آدم های کوچکی که نکشیده شده. مهم اشق است ! اگر اشق باشد دیگر کسی از شوهرش سکه نمی خواهد و دایی مختار هم از زندان در می آید من تا حالا کلی سکه جم کرده ام و می خواهم همان اول قلکم را بشکنم و همه اش را به ساناز بدهم تا بعدن به زندان نروم. مهریه و شیر بلال هیچ کس را خوشبخت نمی کند. همین خرج های ازافی باعث می شود که زندگی سخت بشود و سر خرج عروسی داییمختار با پدر خانومش حرفش بشود دایی مختار می گفت پدر خانومش چتر باز بود.. خوب شاید حقوق چتر بازی خیلی کم بوده که نتوانسته خرج عروسی را بدهد. البته من و ساناز تفافق کرده ایم که بجای شام عروسی چیپس و خلالی نمکی بدهیم. هم ارزان تر است ، هم خوشمزه تراست تازه وقتی می خوری خش خش هم می کند! اگر آدم زن خانه دار بگیرد خیلی بهتر است و گرنه آدم مجبور می شود خودش خانه بگیرد. زن دایی مختار هم خانه دار نبود و دایی مختار مجبور شد یک زیر زمینی بگیرد. میگفت چون رهم و اجاره بالاست آنها رفته اند پایین! اما خانوم دایی مختار هم می خواست برود بالا! حتمن از زیر زمینی می ترسید. ساناز هم از زیر زمینی می ترسد برای همین هم برایش توی باغچه یک خانه درختی درست کردم. اما ساناز از آن بالا افتاد و دستش شکست.. از آن موقه خاله با من قهر است. قهر بهتر از دعواست. آدم وقتی قهر می کند بعد آشتی می کند ولی اگر دعوا کند بعد کتک کاری میکند...