نان استادی

میگویند : زمانی استاد روانشاد ابراهیم پور داود در جلسه شورای دانشگاه تهران  از اهمیت کتیبه بیستون و ضرورت حفظ و نگهداری آن سخن میگفت .
آقای سید محمد تدین رییس دانشگاه تهران گفته بود : آقا... دو تا چوپان دو هزار سال پیش  چهار تا یادگاری روی یک دیوار سنگی نوشته اند ! حالا چهار صد نفر میخواهند بعنوان خواندن آن یادگاری نان استادی دانشگاه را بخورند !
بد نیست بدانید که همین آقای تدین از جمله شخصیت های بر جسته سیاسی و ادبی  دوران قاجار و پهلوی است که نقش مهمی در دوران بین انقراض قاجاریه و بر آمدن سلسله پهلوی داشت .
او در دوران مشروطه و بهنگام بمباران مجلس توسط قزاقان محمد علی شاهی ؛ در زمره مجاهدینی بود که مسلحانه از مجلس دفاع میکردند .
وی در دوره پنجم مجلس شورایملی از طرف مردم بیرجند به مجلس راه یافت
سید محمد تدین دانشمند بر جسته ای در زمینه فلسفه و کلام و ادبیات عرب بود و یکی از روحانیونی بود که رخت روحانیت را وانهاد
تدین در سال 1305  در کابینه مستوفی الممالک وزیر معارف ( فرهنگ ) شد و پس از شهریور 1320 و تبعید رضا شاه  بعنوان چهارمین رییس دانشگاه تهران برگزیده شد .
تدین همچنین در کابینه محمد علی فروغی منصب وزارت فرهنگ یافت و در سال 1321 در کابینه سهیلی وزیر مشاور شد .او از اعضای اولیه و پیوسته فرهنگستان ایران بود .
بازی روزگار را بنگرید که پس از هشتاد سال  بجای فروغی و  موتمن الملک  و پیر نیا وتدین و  ملک الشعرای بهار ؛ انچوچکی همچون حداد عادل بر کرسی فرهنگستان ایران  و یکی از اضلاع مفاعیل خمسه بر کرسی ریاست مجلس و مشتی اجامر و اوباش بر کرسی وزارت و وکالت تکیه زده اند و ما آرزوی بازگشت به هشتاد سال پیش را داریم

پیش از این بر رفتگان افسوس میخوردند خلق
می خورند افسوس در ایام ما بر زندگان
بقول شاعر دردمندی :
آنکه او را ز خری توبره باید بر سر
فلکش لعل به انبان دهد و زر به جوال 

عالیجناب دابلیو ......

آقا ! مامدتهاست به این آقای دابلیو  حسودی مان میشود .بد جوری هم حسودی مان میشود .
این آقای دابلیو  نه بیل میزند نه پایه انگور میخورد در سایه . بهار و تابستان و پاییز و زمستان این آقای دابلیو  مثل کدخدا رستم  خودمان آن بالا بالاها می نشیند و سگرمه هایش را در هم میکشد و عینهو گوساله سامری که در پوست شیر رفته باشد  هی امر و نهی میفرماید و قصه چهل طوطی میگوید و تا سیورساتش را روبراه نکنی اجازه نمی فرماید روزنه ای بسوی دنیا به روی تان باز بشود .
اصلا آقا ؛ این آقای دابلیو از هر شاه شاهان و امپراطور و رهبر کبیر و نمیدانم پاپ و آیت الله العظمایی هم قدرتمند تر است و تمام دنیا را روی نوک انگشتانش میچرخاند .
لابد خیال میکنید ما به این آقای جرج دابلیو بوش خدا بیامرز حسودی مان میشود ؟  نه والله !به چی چی اش حسودی مان میشود ؟ به یال و کوپالش ؟ به مشنگی اش ؟ به بیسوادی اش ؟ به خریت اش ؟  نه !
اگر چه شاعر میفرماید : یک تن آسوده در جهان دیدم - آنهم آسوده اش تخلص بود ؛ اما آن آقای دابلیوی کله خراب  پس از اینکه
دنیا را به آتش کشید و پنجهزار تن از جوانان امریکایی و صد ها هزار تن از مردم فلکزده عراق را به کشتن داد حالا در فلوریدا نشسته است و با آسودگی خیال و وجدانی آسوده تر نقاشی میکشد . چه نقاشی هایی هم !
از روزی هم که این آقای حنا بسته مو آمده است و ولی فقیه کره زمین شده است میلیارد ها نفر در شرق و غرب عالم با حیرانی و ناباوری میگویند : ای بابا ! باز صد رحمت به کفن دزد اولی .  یعنی باز خدا پدر آن آقای دابلیوی مشنگ را بیامرزد .
نمیدانم قبلا برایتان گفته ام یا نه که حضرت آقای باریتعالی پیش بهلول فرشته ای فرستاد که : چه خواهی که بتو دهم ؟
آقای بهلول سرش را به آسمان بلند کرد و گفت : جناب آقای باریتعالی ! اصل قضیه را که همان خدایی باشد برای خود حضرتعالی بر داشته ای ؛ حالا چه چیزی را میخواهی بما بدهی ؟ همت حضرتعالی همین است ؟
این آقای دابلیو هم عینهو آقای باریتعالی را میماند و اگر پدر مرحومش را ندیده بود لابد ادعای جل و افسار ترکمنی میکرد .
بقول حضرت سعدی :
زیر پایت چون ندانی حال مور
همچو حال توست زیر پای فیل

حالا لابد شما هم مثل بز اخفش ساکت و صامت نشسته اید و هی ریش تکان میدهید و هی از خودتان می پرسید کیست این آقای دابلیو که اینطوری آقای گیله مرد را به جلز و ولز واداشته است ؟
یعنی راستی راستی شما آقای دابلیو و برادران ایشان را نمیشناسید ؟ مگر شما با کامپیوتر سر و کار ندارید ؟ مگر شبانه روز از این وبسایت به آن وبسایت و از این فیس بوق به آن فیس بوق طی طریق نمیفرمایید ؟  پس چطور آقای دابلیو را نمی شناسید ؟  می شناسیدش قربان تان برویم ما . خوب هم می شناسیدش .
این آقای دابلیو همان حرام زاده ای است که دست  در دست آن برادران دیگرش فرماندهی کل قوای رایانه های عالم را دارد و قدرتش هم از آن آقای دابلیو بوش و از این بی دابلیوی حنا بسته مو بیشتر است .
تا می توانید با این دابلیو های سه گانه مهربان باشید که اگر نامهربانی کنید سبیل تان را دود میدهند و دودمان تان را به باد . از ما گفتن بود .

آقای آزمایش ....

آقای سید محسن اشتهاردی  - معروف به آقای آزمایش - بنیانگزار کارخانجات آزمایش تعریف میکرد که :
بعد از جنگ جهانی دوم ؛ یک کارگاه آهنگری کوچک داشتم و هفتاد تومان پول نقد . در آن زمان فقر و بیکاری در ایران بیداد میکرد . من با توجه به رکود زمان جنگ نمیدانستم با این هفتاد تومان چه کنم . . تصمیم گرفتم به مسافرت بروم و نادیده ها را ببینم . سوار یکی از آن اتوبوس های عهد دقیانوس شدم و رفتم رشت .
در رشت  بیاری پیرمردی  به منزل  پیر زنی رفتم و اتاقی اجاره کردم . پیر زنک در حیاط خانه اش چند تا مرغ و خروس داشت .  با هم قرار گذاشتیم که ناهار و شامم را بدهد و هر شب هم پولش را بگیرد .
او هم هر روز مرغی را سر می برید و غذایی می پخت  و در پایان هر روز هم پول اتاق و غذا را دریافت میکرد .
حدود یکماه آنجا بودم که دیدم از هفتاد تومان دارایی ام پنج تومان بیشتر نمانده است .
سوار یکی از اتوبوس های ابوطیاره آن زمان شدم و بر گشتم تهران . وقتی رسیدم تهران دیدم آرنج دست چپم بخاطر صندلی های چوبی اتوبوس  زخمی شده است .همین مسئله باعث شد که بفکر ساختن صندلی چرمی برای اتوبوس ها باشم .  بنا بر این قسمتی از حیاط خانه پدری را با شاخ و برگ درختان سقف زدم و چند تن دوزنده چرخکار را که بیکار بودند با لوازم شان  به آنجا آوردم و لوازم دیگر از قبیل لوله و چرم و پارچه وپوشال را بصورت نسیه خریدم و اولین صندلی چرمی و راحت اتوبوس را ساختم .
هنوز چند ماهی نگذشته بود که دستکم بیست دستگاه اتوبوس برای تعویض صندلی در نوبت بودند .

این مرد خود ساخته و سخت کوش که بسبب فقر و ناداری نتوانسته بود بیش از  کلاس چهارم ابتدایی درس بخواند یکی از سودمند ترین وموفق ترین کارخانجات صنعتی ایران را بنیاد نهاد و تا زمان آن انقلاب شوم اسلامی  چندین نوع یخچال و کولر و اجاق گاز و تختخواب و بخاری و آب گرمکن بنام آزمایش  تولید میکرد .
کارخانجات صنعتی آزمایش در سال 1358 توسط راهزنان اسلامی مصادره شد و آن مرد زحمتکش هم به خارج از کشور گریخت و سر انجام در مراکش در گذشت .
کارخانجات آزمایش نیز پس از چند سالی به ورشکستگی و تعطیلی کشانده شد و چندین هزار نفر از کارگران آن آواره و بیکار شدند .

شاهنشاها ! علیاحضرتا ! دیگر عرضی ندارم !

تابستان بود . از آن تابستان های داغ .  شاه و شهبانو به اهواز میآمدند .
در فرودگاه اهواز سپهبد بقراط جعفریان -  فرمانده لشکر 92 زرهی و استاندار خوزستان - پیش از آنکه هواپیمای شاه بر زمین بنشیند از  مقامات محلی و بزرگان شهر که برای استقبال  از شاه صف کشیده بودند در خواست کرد که بسبب گرمای شدید هوا از خوشامد گویی به شاه و شهبانو خود داری کنند تا آنها مجبور نباشند لحظات بیشتری را زیر آفتاب سوزان جنوب بمانند .
هواپیمای شاه به زمین نشست . سپهبد جعفریان پای پلکان هواپیما خیر مقدم مختصری گفت .  شاه و شهبانو آمدند تا از برابر صف مستقبلین رد بشوند .
در صف مستقبلین  آقایی بود بنام حکیم شوشتری . این آقای حکیم شوشتری که بعد ها به نمایندگی مجلس شورایملی هم رسید در اهواز یک روزنامه چهار ورقی منتشر میکرد بنام خاک نفت .
 وقتی شاه و شهبانو به صف روزنامه نگاران رسیدند آقای حکیم شوشتری دست کرد توی جیبش و کاغذی بیرون آورد و شروع کرد به خواندن :
شاهنشاها ! علیا حضرتا !
اما همینکه سرش را بلند کرد چشمش افتاد به سپهبد جعفریان که پشت سر شاه ایستاده بود و با ایماء و اشاره  چشم غره میرفت که باید خفقان بگیرد .
آقای حکیم شوشتری کاغذ را تا کرد و گذاشت توی جیبش و گفت :
اعلیحضرتا ! علیا حضرتا ! دیگر عرضی ندارم
-------

*** سپهبد بقراط جعفریان در بهمن 57 بسبب تیر اندازی اراذل اسلامی به هلیکوپترش به شهادت رسید

زنی با پاهای چوبین ...

نزدیکی های خانه مان ؛ در حاشیه جنگل ؛ بر بلندای تپه ای ؛ آسایشگاهی برای پیران و از کار افتادگان ساخته اند . همان خانه سالمندان که اینجا میگویند :Nursing Homes
من گهگاه ؛ شبی ؛ نیمه شبی ؛ زوزه آمبولانسی را می شنوم که تنوره کشان بسوی این آسایشگاه  - یا بهتر است بگویم آرامسایشگاه - روان است .
 بخودم میگویم : لابد یکی قلبش از کار افتاده است . لابد آن دیگری استخوان هایش ترکی بر داشته و لگن خاصره اش شکسته است . و لابد آن دیگری نفس اش دیگر در نمیآید و همین حالاست که پرونده زندگانی اش برای ابد بسته شود
هر بامداد اما ؛ وقتی میخواهم به سر کارم بروم  پیر زنکی را می بینم که هر دو پایش را از دست داده است.نمیدانم به حادثه ای یا به بیماری مهلک مرموز جانسوزی .

مرغک بال و پر شکسته را میماند . وزنش شاید به سی کیلو نرسد .یکپارچه استخوان است . پوستی و استخوانی . اما هر بامداد با دو پای چوبین از آسایشگاه بیرون میآید و از کمرکش خیابان آهسته آهسته - مورچه وار - بالا میرود و در زیر آفتاب صبحگاهی قدم میزند .
 بخودم میگویم : آدمی را می بینی ؟ می بینی چگونه در این هنگامه درد و رنج و بی دست و پایی ؛ هنوز هم میخواهد همچنان بماند و زنده بماند و از آب و آفتاب وباران و جنگل و مه و دریا و موج و پرنده و لبخند و سلام و صبح بخیر لذت ببرد ؟ چه معجون شگفتی است این انسان ؟!
 آنگاه بیاد آن داستان سعدی می افتم در گلستان همیشه بهارش که :

با طایفه دانشمندان در جامع دمشق بحثی همی‌کردم که جوانی در آمد و گفت : درین میان کسی هست که زبان پارسی بداند؟ غالب اشارت به من کردند. گفتمش خیرست گفت پیری صد و پنجاه ساله در حالت نزعست و به زبان عجم چیزی همی‌گوید و مفهوم ما نمیگردد . گر به کرم رنجه شوی مزد یابی، باشد که وصیتی همی‌کند. چون به بالینش فراز شدم این میگفت:

دریغا که بر خوان الوان عمر
 دمی خورده بودیم و گفتند بس

معانی این سخن را به عربی با شامیان همی‌گفتم و تعجب همی‌کردند از عمر دراز و تاسف او همچنان بر حیات دنیا.
گفتم چگونه‌ای درین حالت؟
گفت: چه گویم؟
ندیده‌ای که چه سختی همی‌رسد به کسی
که از دهانش به در میکنند دندانی؟
قیاس کن که چه حالت بود در آن ساعت
 که از وجود عزیزش بدر رود جانی........

عمامه گذاشت تا کله بر دارد .

نامه ای را که میخوانید بیش از صد و پنجاه سال پیش ؛ قبل از ترور ناصر الدین شاه قاجار از طرف جمعی از مردم بجان آمده ایران  به آیات عظام و علمای اعلام ! نوشته شده است .
اگر نامه را بدقت بخوانید خواهید دید این اهریمنان دستار بسر  همواره بفکر شکم و زیر شکم خود بوده و هرگز قدمی کوچک حتی برای رهایی مردم از رنج و زور و بیعدالتی بر نداشته اند .
نامه این است :

سئوال میکنیم :  شما رفتار حکام و وضع رعایا را میدانید یا خیر ؟  آیا از حالت این رعیت آسایش ندیده و رنج کشیده که شما را صدر نشین کرده اند آگاهید ؟
آیا این دسترنج رعایا نیست که شما " آقایان " را بهترین نعمت ها و زن ها و عمارات و لباس ها و اسب ها و باغات و املاک بخشیده و خود ذلت را قبول کرده است ؟
شما  " آقایان " چه توجهی به حال این ضعیفان کرده اید ؟ کجا در صدد جلوگیری از این ظلم های بی حساب بر آمده اید ؟
عجبا که هرگاه صدای دفی در خانه فقیری بلند شود  رگ امر به معروف حضرات آیات الله  به حرکت آمده ؛ لشکر طلاب تا ریختن خون صاحبخانه ایستادگی میکنند  اما فریاد مظلومان  را که در زیر چوب و فلک از دربار و حکام  به آسمان بلند میشود آقایان را کک نمیگزد .گویا این جرم ها و این شکنجه ها که بر مردم میرود در نزد آقایان از عادیات است .
این ملت کرور کرور پول برای تحصیل شما خرج کرد .آیا اگر پیغمبر و امام حاضر بودند به این حال ملت مثل شما تماشا کرده و به کار عیش خود مشغول میشدند ؟
آیا امت ودایع خدا و رسول نیستند ؟ بگویید با این ودایع چه کرده اید ؟

نقل از کتاب : خاطرات حاج سیاح - ص336