داشتم کتاب « تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» نوشته جعفر شهری را می خواندم . به واژه ای برخوردم که تاکنون نشنیده بودم :
شیرک چی خانه
شیرک - به معنای شیر کوچک - و شیرک چی کسی بود که افراد را شیرک میکرد !
شیرک چی خانه محلی بود که در آن مردم با نوشیدن عرق و شراب سرمست - یا بقول قدیمی ها شیرک میشدند -
پیش از بوجود آمدن میکده ها و میخانه ها در خیابان‌ها و دایر شدن فروشگاههای عرق و شراب و پیاله فروشی ها، این شیرک چی خانه ها توسط ارامنه و کلیمی ها در خانه ها دایر شده بود .
شیرک چی خانه ها معمولا در محله های خلوت و کوچه های پرت و دور افتاده - یا تک خانه هایی در گوشه و کنار شهر ها -ساخته شده بودند تا مزاحمتی برای همسایگان مسلمان فراهم نشود اما شیرک چی خانه های یهودیان در محله یهودیان قرار داشت .
دایر کردن شیرک چی خانه ها اگر چه ممنوع بود اما با اندک حق و حسابی که به داروغه ها و نایب ها وقزاقان و سیلاخوری ها و آژان ها داده می‌شد به کارشان ادامه میدادند .
در زمان حکومت نود و سه روزه سید ضیا طباطبایی - که به کابینه نیم بند یا کابینه سیاه معروف است - فروش مشروبات الکلی در سراسر کشور ممنوع شد و اراذل و اوباشی که لباس روحانیت به تن داشتند و « طلبه » نامیده میشدند به میکده ها و اماکن یهودیان و ارامنه حمله کردند و خم ها و قرابه ها را شکستند و خانه ها و خانمان ها بر باد دادند و غرفه هایی در بهشت برای خود تدارک دیدند .
