راه می افتیم میرویم بستنی فروشی. پای صندوق یک اسکناس پنج دلاری ازکیف کوچکش بیرون میکشد و میگوید : بابا بزرگ! این هم پول بستنی من!
میگویم : خانم خوشگله ! شما مهمان بابا بزرگ هستی، احتیاجی نیست پول بستنی ات را بدهی. من حساب میکنم.
اصرار میکند که : نه بابا بزرگ! شما چرا باید پول بستنی مرا بدهی ؟ ببین من یک عالمه پول دارم . باید این پول ها را خرج کنم !
با هزار زورو زحمت راضی اش میکنم پولش را توی کیفش بگذارد . میگویم دفعه دیگر که آمدیم اینجا بابا بزرگ را به یک بستنی مهمان کن !
میرویم خانه. می بینم ظرف آشغال آشپزخانه شان پر شده است. میخواهم آشغال ها را بردارم . نوا جونی میآید دستم را می‌گیرد و میگوید : بابا بزرگ ! بابام هفته ای پنج دلار حقوق بمن میدهد تا آشغال ها را بگذارم بیرون. شما نباید به آشغال ها دست بزنید . این وظیفه من است. پس برای چه حقوق میگیرم؟
مطالب منتشر شده در این صفحه نمایانگر سیاست رسمی رادیو زمانه نیستند و توسط کاربران تهیه شده اند. شما نیز می‌توانید به راحتی در تریبون زمانه عضو شوید و مطالب خود را منتشر کنید.
رفیقم نوشته است در دو ماه چهار صد صفحه کتاب خوانده است گفتیم : ای آقا ! خوش به حال شما که چنین موهبت عظمایی نصیب تان شده است. کاشکی ما هم می توانستیم نه چهار صد صفحه بلکه چهار صفحه کتاب در چهار سال بخوانیم ! ما وقتی کتابی را باز میکنیم چشمان مان شروع میکند به ناز و غمزه! می بینیم حروف پا در آورده و عینهو سربازان گمنام امام زمان جلوی صورت مان رژه میروند .اول خیال میکنیم عینک مان عیب و علتی دارد . عینک را صد بار بر میداریم و دو باره میگذاریم روی دماغ مبارک مان اما می بینیم حروف دارند با هم مسابقه می‌دهند . میرویم عینک مان را تمیز میکنیم ، می بینیم همان است که بود . عصبانی میشویم و سر حروف داد میزنیم که : آقا جان! مگر اینجا میدان اسبدوانی است که اینطوری با هم مسابقه گذاشته اید ؟ هنوز ناله و ندبه مان تمام نشده است که چشمان مان شروع میکند به خاریدن . میگوییم نکند این آخر عمری داریم کور میشویم ؟بعدش رودخانه سپید رود از چشمان مان جاری میشود . چهار صفحه میخوانیم و رهایش میکنیم. می ترسیم در آب چشم مان غرق بشویم! ناچار به کتاب های صوتی پناه می بریم . هنوز ده دقیقه نمیگذرد که خواب می ربایدمان! هنوز آن شاهزاده سوار بر اسب سپید به خواب مان نیامده است که ارکستر شغالان همنوایی و همنوازی اش را آغاز میکند. بیدار میشویم . دیگر خواب به چشمان مان نمی آید .دوباره به همان کتاب صوتی پناه می بریم و روز از نو روزی از نو. یاد آن بینا ترین نا بینای جهان – خورخه لوییس بورخس – شاعر و نویسنده نامدار همولایتی ام می افتم . رفته بودیم زیارتش . در محله پالرمو . بوئنوس آیرس . همراه استادم همیلسه و چند دانشجوی کنجکاو دیگر . کور بود . کور کور . سال ها بود که دیگر زمین و آسمان را نمی دید . از در و دیوار خانه اش کتاب میبارید ، روزگاری رییس کتابخانه ملی آرژانتین بود .
میگوید :خداوند کوری را همزمان با صدها هزار جلدکتاب بمن اعطا کرده بود . چقدر مبادی آداب بود این مرد .چقدر زیبا سخن میگفت . چه لهجه زیبایی داشت وقتی با زبان انگلیسی فصیح از ویرانه های مدور میگفت . از هارون الرشیدمیگفت .از نیشابور و خیام میگفت . از چاقو کش ها و پا انداز ها و لات های بار اندازهای بوئنوس آیرس میگفت ، از محله پالرمو .لا بوکا . کاباژیتو .مون سرات. بلگرانو . سان تلمو. پورتو مادرو….
از خوان پرون نفرت داشت . پرون او را از ریاست کتابخانه ملی بر داشته بود . حکمی هم به دستش داده بود . او را بازرس بازار مرغ و ماکیان کرده بود! در هزار تو هایش پرسه میزدم . گیج و مات مانده بودم . به خود میگفتم : این دیگر کیست ؟ این دیگر چه اقیانوسی است ؟
از این حرف ها بگذریم. حال و احوال تان چطور است؟ انشاالله تعالی که کیف تان کوک و دماغ تان چاق است ! اگر از احوالات ما بخواهید ما اینجا با گل ها و دار و درخت های مان خوشیم ، اما بلدیه مبارکه ما را از آبیاری گل های مان منع میفرماید و ما چون به اخم و تخم ها و عر و تیز های شان بهایی نمیدهیم هر ماه یک جریمه کمر شکن بابت دو قطره آب برای مان میفرستند که مجبور میشویم به نان و اشکنه ای بسازیم و جریمه ها را بپردازیم تا گل های نازنین مان همچنان سیراب بمانند و هر صبح و شام بما لبخند بزنند( حالا خدا را شکر که ما اهل نماز و روزه وغسل های واجب و مستحب و غسل ارتماسی و نمیدانم غسل مس میت و این حرف ها نیستیم و گرنه صورتحساب مان بابت همان دو قطره آبی که بابت دست نمازمان حرام کرده بودیم سر به فلک میزد )
گاهی میگوییم اگر گل ها نبودند چه دنیای هشلهفی میداشتیم ها ! حال و احوال گل های خانه تان که خوب است انشاالله؟! سلام ما را به ایشان برسانید لدفا( همان لطفا سابق)
میگوییم : گی روف؟ گی روف دیگر چیست؟ نکند نام سفیر جدید روسیه باشد؟
میگوید : ای آقا ! شما هم انگار از عالم و آدم بی خبری ها!
میگوییم : نه آقا ! شما هم ما را دستکم گرفته اید ها ! ما خودمان یکپا «کعب الاحبار » هستیم ! چندان هم از امورات دنیابی خبر نیستم. مثلا میدانیم که پیراهن چاک چاک حضرت سید الشهدا در صحرای کربلا پیدا شده و حالادر دست طالبانی هاست ! میدانیم پارسال هم نیزه شکسته ابا عبدالله الحسین در دشت کربلا پیدا شده بود که شیعیان مرتضی علی کم مانده بود همان نیزه را توی هر چه نابدتر خودشان فروکنند . همین امروز هم‌پیراهن حضرت آدم در عربستان پیدا شده که سه تا هم دکمه دارد !
خب حالا بفرما ببینیم این « گیروف» حضرتعالی کیست و چه مقام ارجمندی دارد .
میگوید : میدانی آقا جان ! وقتی بلبل پنج تا تخم میگذارد از پنج تا تخمی که گذاشته چهارتایش بلبل میشود و پنجمی میشود گی روف ! گی روف یعنی گه پاک کن . یعنی پاک کننده گه!
گی روف یعنی پرنده ای که کارش فقط و فقط پاک‌کردن گه بلبلان است
نه آوازی میخواند . نه چهچه ای میزند و نه قربان صدقه گلی میرود . فی الواقع رفتگر آشیانه بلبلان است . او را میگویند گی روف!
میگوید : هیچی آقا ! فقط میخواستیم بگوییم این وزیران و وکیلان و سرداران و امامان جمعه و استانداران و دالانداران مملکت ما همان گی روف ها هستند که حالا از بخت بدمان بر گرده ما سوار شده و فرمانروایی میفرمایند .عرض دیگری هم نداشتیم
***
این هم عکس پیراهن سه دکمه حضرت آدم که در عربستان به نمایش گذاشته شده .
ما تا حالا خیال میکردیم حضرت آدم علیه السلام با برگ درخت انجیر عورت مبارک را می پوشانده اند حالا فهمیده ایم که ایشان پیراهن کریستین دیور به تن داشته آنهم با سه دکمه و یک جیب !
هزاران نفر از غسالان و مداحان و دلالان و دلاکان و قوادان و قوالان و حجامان و لولیان و لوطیان و ارباب نام و ننگ وطنی ، در این گرمای خفه کننده و‌نفس گیر ، ساعت ها و روزها در برابر اداره گذرنامه به صف ایستاده اند تا پاسپورت موقت بگیرند و روز اربعین با پای پیاده به زیارت بارگاه ملکوتی امام شهیدشان ابا عبدالله الحسین بروند و از آن امام شهید جواز ورود به بهشت دریافت فرمایند.
نوبت کهنه فروشان در گذشت
نو فروشانیم و این بازار ماست
شهر از عاقل تهی خواهد شدن
با چنین ساقی که او خمار ماست
پارسال بعضی از همین « دیو مردم » مادران پیر خود را سوار « فرغون» کرده و میخواستند این راه دراز را با « فرغون » طی طریق بفرمایند تا ثواب بیشتری ببرند و کردیت بیشتری برای رفتن به بهشت برین بگیرند اما نمیدانم نعل شان چگونه افتادکه مادران پیر و‌درمانده خود را در همان صحراهای بی آب و علف عراق رها کردند و خود به تنهایی به پابوس امام شان رفتند.
در این گیر و دار دیروز چهل اتوبوس حامل « زائران عراقی!!»از کربلا و نجف و سامره و بغداد از مرزهای ایران گذشتند و یکسره بسوی «بندر انزلی » پیش رفتند تا این زائران ! درسواحل دریای خزر بیاسایند وخوشباشی کنند و به ریش ابلهان ایرانی بخندند !
خواهرزاده ام هر روز صبح از آنسوی دنیا برایم تصویر گل و گلدان میفرستاد که : سلام . صبح تان به خیر!
با خط نستعلیق برایم می نوشت که : غمت مباد و گزندت مباد و درد مباد
هر بامداد بهترین ها را برایم آرزو میکرد.
با خودم میگفتم : عجب خواهرزاده مهربانی؟ آدمی چقدر سبکبال میشود . چقدر به خودش می‌بالد .
به حکم تجربه تلخ پیشین ، گهگاه هشدار ی میآمد جلوی چشمانم که :
با مردم زمانه سلامی و والسلام
تا گفته ای غلام توام میفروشنت
گوش نمیکردم . میگفتم این حرف ها پرت و پلاست.
یک روز نامه ای با عکس ترازو برایم آمد . نامه از اداره جلیله دادگستری ایران بود
نامه را باز کردم . گواهی مرگ خودم را برایم پست کرده بودند ! گواهی رسمی مرگ خودم با مهرو امضا و تاریخ وفات و یک دانه« بسمه تعالی» بر تارک آن !
ما مرده بودیم خودمان نمیدانستیم.
همانکه هر روز برایم صبح بخیر و سلام و درود و تهنیت و آرزوهای خوش میفرستاد نمیدانم به چه دسیسه ای رفته بود گواهی مرگم را از ثبت احوال گرفته بود .گرفته بود تا سهم مرا از ارث پدری بالا بکشد و کشید
پس بیجهت نیست که میگویند :
پس به هر دستی نشاید داد دست
ای بسا ابلیس آدم رو که هست
و حیرت انگیز اینکه هنوز هر بامداد دوباره دسته گلی و پیغام مهری و آرزوهای خوشی برایم میفرستد . یعنی برای یک مرده !
امروز از آسمان شهرمان آتش میبارید .درجه حرارت هوا به صدو هشت درجه فارنهایت رسیده بود .بقول آقای موریس حضرت باریتعالی دروازه های جهنم را بروی ما دموکرات ها گشوده بود .
یکساعت و نیم رانندگی کردیم رفتیم دیدن نوه ها.
آرشی جونی سخت سرما خورده بود و تب داشت. نوا جونی تا ما را دید گفت: بابا بزرگ برویم پارک!
گفتیم : خانم خوشگله ! از آسمان آتش میبارد ، یکی دوساعتی صبر کن هوا که خنک شد میرویم پارک.
آرشی جونی دارویی خورد و به خواب رفت . سه چهار ساعتی یکسره خوابید.
غروب که شد با نوا جونی رفتیم پارک . رفتیم بستنی خوردیم . نوا جونی یکساعتی دوید و پرید و جست و خیز کرد .
این عکس هایی را که اینجا می بینید بیشترشان را نوا جونی گرفته است. بابا بزرگ را واداشت تا ماه را در چنگال خود بگیرد . ما سعی مان را کردیم اما ماه دست یافتنی نبود
