در دوره آن خدابیامرز ، در محافل و مجالس آن روزگار ، این آقای ابراهیم صهبا با سرودن شعر های فی البداهه ، برای خودش شهرت و اعتباری بهم زده بود . هر جا که جشنی و مجلس سروری بود ای آقای صهبا یک برگ کاغذ از جیبش در میآورد و شعر تایپ شده ای را میخواند و میگفت این شعر را همین حالا همینجا سروده ام
گهگاهی هم به مناسبتی یا بی مناسبتی مناظره ای شاعرانه با وزیری ، وکیلی ، شاعری ، نویسنده ای ، اهل هنری یا اهل سیاستی راه می انداخت که بنوبه خود جالب و خواندنی و خندیدنی بود .
یکی از آن کسانی که آقای صهبا مدام با او کشمکش شاعرانه داشت ابوالحسن ورزی بود که چند صباحی در دستگاه قضا شغل قضاوت داشت
یک روز ابراهیم صهبا این شعر را سرود و برای ابوالحسن ورزی فرستاد
ورزی ، تو زکار خویش راضی شده ای ؟
یا خسته چو روزگار ماضی شده ای؟
دانم زچه شغل خویش دادی تغییر
از بهر شراب مفت قاضی شده ای
ابوالحسن ورزی در جوابش چنین نوشت
صهبا دل تو بهیچ راضی نشود
خرسند زآینده و ماضی نشود
غیر از تو که مال مفت را خواهانی
کس بهر شراب مفت قاضی نشود
روزی زنده یاد استاد ذبیح الله صفا رییس دانشکده ادبیات دانشگاه تهران مراسمی در بزرگداشت رودکی شاعر یگانه سرزمین ما ترتیب داده و ازبرخی شاعران و هنرمندان دعوت کرده ولی یادش رفته بود از ابراهیم صهبا دعوت بعمل بیاورد . صهبا که به سختی به تریج قبایش بر خورده بود شعری سرود و برای استاد ذبیح الله صفا فرستاد
ذبیح الله صفا حتی یک نخ مو در سر نداشت اما قلبی بوسعت دریا داشت
شعر این است
ای آنکه به بخت خویشتن مغروری
نام تو صفاست ، وز محبان دوری
در مجلس خویشتن نخواندی ما را
آن هم چه بزرگ شاعر مشهوری
پیداست که جای آدم سالم نیست
تجلیل کند گر کچلی از کوری
وقتی ابراهیم صهبا کتاب "نون جو و دوغ گو " نوشته استاد باستانی پاریزی را خواند این شعر را برای او فرستاد
تو ای باستانی که دود چراغ
پی درس تا نصف شو خورده ای
با پاریز تا نیمه ی زندگی
مسلم بود نون جو خورده ای
ولی چون شدی استادی شهیر
فسنجان و مرغ و پلو خورده ای
به افشار چون گشته ای یار غار
بهمراه او آبجو خورده ای
دهان پاک کردی به سال جدید
که حلوا و خرمای نو خورده ای
بنازم به عیاری ات چون قفا
نه هیچ از عقب نه جلو خورده ای
مقالات نغزت گواهی دهد
که "نان جو و دوغ گو" خورده ای
یکی از ماجراهایی که در آن زمان خیلی سر و صدا کرد این بود که ابراهیم گلستان بهنگام ساختن فیلم « اسراردره گنجی» با یک زرنگی شگفت انگیزی هم ابراهیم صهبا و هم ابوالحسن ورزی را به جلوی دوربین کشانید و آنها هم به سبک و سیاق معمول شعرهایی خواندند.
گلستان برای تهیه این فیلم سناریویی در اختیار هنرپیشگان نمیگذاشت بلکه سکانس ها را روز بروز جلوی دوربین میبرد و هیچکس نمیدانست موضوع فیلم چیست اما وقتی فیلم به اکران در آمد همه فهمیدند که گلستان شاه و هویدا و دربار پهلوی را دست انداخته است . لاجرم از نمایش فیلم جلوگیری شد و ابراهیم صهبا هم شدیدا به گلستان اعتراض کرد .
سالها بعد هوشنگ وزیری سردبیر کیهان لندن این ماجرا را جایی نقل کرد و یاد داشتی در باب آن نوشت . ابراهیم صهبا در پاسخ او این شعر را سرود :
بگو از من به هوشنگ وزیری
چرا باید ز صهبا مچ بگیری؟
ترا در کودکی اغفال کردند
ولی ما را ،گلستان ، وقت پیری
(هادی خرسندی که این شعر را برایم نوشته می‌گوید مصراع دومش را چون بخاطر نداشته لاجرم خودش مصرعی سروده و به این شعر افزوده است )
حالا که صحبت از هادی خرسندی است بد نیست این خاطره را هم از قول داداش هادی- آقا کمال خرسندی- اینجا نقل کنم که خواندنی و خندیدنی است :
آقا کمال می‌گوید : چند سال پیش از انقلاب هنگامیکه هادی خرسندی راهی لندن بود برایش یک گودبای پارتی - یا بقول قدیمی ها مجلس تودیع- در باغ صبا گرفتند
در این مجلس ابراهیم صهبا آمد و شعر تایپ شده ای را که میگفت فی البداهه است خواند و خطاب به هادی گفت : حالا که داری از این مملکت کوچ میکنی دختر عمه ات را برای ما بگذار !
(دختر عمه و اصغر آقا دو تا از کاراکترهای طنزهای هادی بودند )
هادی در جوابش فی البداهه این شعر را سرود و همانجا خواند :
حضرت صهبا که باشد شعر زیبا مال تو
من از اینجا می‌روم ای دوست ، اینجا مال تو
دختران مغربی با چشم آبی مال من
دختران مشرقی با چشم شهلا مال تو
هر کسی را ای برادر بهر کاری ساختند
دختر عمه مال بنده اصغر آقا مال تو
