بقال خرزویل

*آخرین روز های تابستان است . تابستان ۱۹۸۴ .

از فرانکفورت به بوئنوس آیرس پرواز میکنیم . دل توی دلم نیست . نه زبان اسپانیولی میدانم نه چیزی در باره بوئنوس آیرس شنیده ام . فقط چند کتابی از خورخه لوییس بورخس خوانده ام که تصاویری است از باجگیران و چاقو کشان و محله های راز آمیزی که شباهت تام و تمامی به دروازه غار و میدان قزوین و شترخان و دروازه دولاب و محله های پرت تهران دارد .

دختر یک ساله ام در هواپیما بلبل زبانی میکند و گهگاه برای مسافران می رقصد و با زبان کودکانه اش به دلبری مشغول است .

خانمی از من می پرسد : چرا به بوئنوس آیرس میروید ؟

داستان گریز ناگزیرم را برایش شرح میدهم . کارتی از کیفش در میآورد و بمن میدهد و میگوید : اگر در بوئنوس آیرس با مشکلی بر خوردید حتما با من تماس بگیرید . آلمانی است و در سفارت آلمان در آرژانتین مقامی دارد .

به فرودگاه میرسیم . فرودگاه بوئنوس آیرس سوت و کور است . راننده های تاکسی دور و برمان می چرخند و هر یک سعی میکند ما را از دیگری بقاپد . دو سه کلام انگلیسی میدانند .

به یکی شان میگویم : از اینجا تا مرکز شهر چقدر فاصله است ؟

میگوید : یکساعت

- چقدر میگیری ما را به هتلی برسانی ؟

- صد دلار

توی ذهنم صد را ضربدر شصت تومان میکنم و می بینم نمیتوانم به چنین ولخرجی گزافی رضایت بدهم .

چمدان ها را بر میداریم و از سالن فرودگاه بیرون میآییم . در صدد آن هستم اگر بشود با اتوبوس خودمان را به مرکز شهر برسانیم .

یک اتومبیل استیشن جلوی پای مان می ایستد تا دو تا خانمی را که سوارش هستند پیاده کند .

بطرف راننده اش میروم و میگویم : می توانید انگلیسی صحبت کنید ؟

میگوید : یس

میگویم : ما میخواهیم خودمان را به مرکز شهر برسانیم اما این راننده ها صد دلار از ما میخواهند . شما می توانید کمک مان کنید ؟

با خوشرویی میگوید : چرا نه ؟ اجازه بدهید مسافرانم را به ترمینال برسانم چند دقیقه دیگر بر میگردم .

ده دوازده دقیقه ای منتظر میمانیم . از آقای راننده خبری نمیشود . دو باره به سالن فرودگاه بر میگردم و با زبان بی زبانی شروع میکنم به چانه زدن با یک راننده تاکسی . ناگهان چشمم به بیرون سالن می افتد ؛ می بینم همان آقا از راه رسیده است و دارد چمدان های مان را توی ماشینش میگذارد . شتابان خودم را به او میرسانم . سوار میشویم . خودمان را بهم معرفی میکنیم .

میگویم : از سر زمین آیت الله ها گریخته ایم .

او هم خودش را معرفی میکند و میگوید : یهودی هستم و در سفارت آرژانتین در اسراییل کار میکنم و حالا به مرخصی تابستانی آمده ام .

روز یکشنبه است . جاده ها خلوت است .تا مرکز شهر با هم گپ میزنیم و درد دل میکنیم .

می پرسد : چه نوع هتلی میخواهید ؟

زنم میگوید : تمیز و ارزان .

ما را به مرکز شهر می برد .تمامی عصر یکشنبه اش را از این هتل به آن هتل می بردمان تا هتلی تمیز و ارزان پیدا کنیم .

سرانجام هتلی در مرکز شهر پیدا میکنیم . پیاده می شویم و بگرمی خدا حافظی میکنیم .

هتل مان حول و حوش ترمینال اتوبوسرانی است . اسمش اونسه . اتوبوس ها مثل مور و ملخ می چرخند و میروند و میآیند . نه یکی . نه دو تا . هزار تا . من در تمامی عمرم اینهمه اتوبوس ندیده بودم . خیابانها سنگفرش است و هوا بهاری است .

از تهران تا بوئنوس آیرس سی و هفت ساعت در راه بوده ایم . با توقفی در فرانکفورت و ریو دو ژانیرو .

آنچنان خسته ایم که دو سه شبانه روز می خوابیم . فقط گهگاه بیدار میشویم و نان و مربایی را که مادرم در چمدان مان چپانده است میخوریم و دو باره بخواب میرویم .

بما گفته اند بوئنوس آیرس یکی از گران ترین شهر های دنیاست . گفته اند که مواد غذایی و پوشاک بسیار گران است . ما قصد داریم به امریکا برویم . خیال میکنیم یکی دو هفته ای بوئنوس آیرس میمانیم و بعدش به سانفرانسیسکو پرواز میکنیم . چه خیال های خوشی ؟

یک روز نزدیکی های ظهر از خواب بیدار میشوم . از پنجره نگاهی به بیرون می اندازم و می بینم صد ها اتوبوس در هم میلولند . لباس می پوشم و از هتل بیرون میآیم . چه دنیای غریبی است ! گویی آدم ها و اتوبوس ها در هم تنیده اند .

جلوی یک فروشگاه مرغ سوخاری می ایستم . مرغ های سرخ شده را جلوی ویترین مخصوصی چیده اند و روی هر کدام شان هم قیمتی گذاشته اند . من از قیمت ها سر در نمی آورم .

وارد مغازه میشوم . مرغ سرخ شده ای را بر میدارم و آنرا به صاحب فروشگاه نشان میدهم و با ایما و اشاره قیمتش را می پرسم . چیزی میگوید که حالی ام نمیشود

دست توی جیبم میکنم یک مشت دلار در میآورم نشانش میدهم . میآید یک اسکناس یک دلاری بر میدارد مرغ را توی جعبه مخصوصی میگذارد و یک مشت پول خردهم توی کف دستم میریزد .

بعد ها می فهمم که آرژانتین ارزان ترین کشور دنیاست . آنچنان ارزان که اگر صد دلار در ماه در آمد داشته باشی در زمره طبقه متوسط آن کشور در میآیی .

چهار سال در بوئنوس آیرس میمانیم . دخترم - آلما - به کودکستان میرود .آنچنان زبان اسپانیولی را یاد میگیرد که در یکی از شبکه های تلویزیونی بوئنوس آیرس برای کودکان آواز می خواند . یواش یواش دارد سر شناس میشود . گهگاه کودکان در خیابان برایش ابراز احساسات میکنند . من هم به دانشگاه میروم زبان اسپانیولی یاد میگیرم . چهار سال در بوئنوس آیرس میمانیم . دوستان تازه ای پیدا میکنیم . یک آپارتمان دو اتاقه در یکی از محلات بالای شهر میخریم و خودم هم سوپر مارکت کوچکی را می چرخانم میشوم بقال خرزویل !

All reactions:

220Nasrin Zaravar, Nasrollah Pourjavady and 218 others