اگر موسیقی نبود

توی ماشینم به موسیقی گوش میکردم . چنان به تار و پود وجودم زخمه میزد که بجای رفتن به خانه کم مانده بود از سانفرانسیسکو سر در بیاورم . هفت هشت خروجی را پشت سر گذاشته بودم و مست و ملنگ و مدهوش زمزمه کنان تا دانشگاه برکلی میراندم .
وقتی به خود آمدم از شیدایی و سر بهوایی خودم خنده ام گرفت اما  باب دیلان همچنان میخواند و مرا به کهکشانها میکشانید :
how many roads must a man walk down before you can call him a man 
 بیاد آن شاعر نیمه دیوانه امریکایی افتادم که میگفت : اگر موسیقی نبود چه دنیای مبتذل مزخرف مسخره ای میداشتیم و آرزو میکرد کاش شاعران بر جهان حکومت میکردند .
چند وقت پیش کانال تلویزیونی Discoveryy را تماشا میکردم . فیلم مستندی ساخته بودند از زندگی آدمیانی که در جلگه های بیکران قزاقستان یا ترکمنستان در شن و خاک در کوبه ها و چادر ها زندگی میکردند . آنها شتر دو کوهانه ای داشتند که نوزادش را نمی پذیرفت . شیرش نمیداد و لگد میزد و کناره میگرفت .
 میروند به آبادی دیگر . مردی را میآورند با سازی شبیه تار . او نخست تاری به گردن شتر میآویزد . آنگاه خود با تار دیگری شروع به نواختن میکند . مدتی مینوازد . اشک از چشمان شتر جاری میشود . آهسته آهسته بسوی نوزادش می آید . او را می لیسد . می بوید . نه لگد میزند و نه بد قلقی میکند . شیرش میدهد وآنگاه همپای او از کوبه ها دور میشود و بسوی جلگه سرازیر میشود .
این یکی از شگفت انگیز ترین فیلم های مستندی بود که در تمامی عمرم دیده ام
پس بی جهت نیست که گفته اند : آنجا که زبان از گفتار باز میماند  موسیقی آغاز میشود

نخود هر آش !!

یادم نیست رشت بود یا تبریز . داشتیم در حاشیه خیابان برای خودمان سلانه سلانه راه می رفتیم ؛ یکوقت دیدیم دو نفر درست وسط خیابان دست به یقه شده اند و بجان هم افتاده اند و دارند دک و دنده همدیگر را خرد و خاکشیر میکنند . !
 ما که الحمدالله هم شام کوفه و هم صبح کربلا را بارها دیده بودیم گوشه ای ایستادیم به تماشا . تماشا که چه عرض کنیم ؟ ایستادیم حیران و نگران و پرسان که : آدمیزاد عجب طرفه معجونی است .
سه چهار نفری پریدند وسط خیابان بلکه میانجیگری کنند و به غائله خاتمه بدهند .مشت و لگدی هم خوردند . چند دقیقه ای به دشنام و داد و قال و های و هوی و کشمکش و بزن بزن گذشت . یکوقت دیدیم یک عالمه آتا و اوتا ؛ بلند و کوتاه ؛ فضول آغاسی نخود هر آش بیکاره همه کاره هیچکاره همه فن حریف ؛ پریده اند وسط معرکه و بجان هم افتاده اند و دارند همدیگر را خونین مالین میکنند .
 در این گیر و دار ؛ میانه سال مردی ؛ کیسه ای زغال بر دوش از راه رسید .چند لحظه ای به تماشا ایستاد . آنگاه گونی زغالش را بر زمین نهاد . خزید در میان جمعیت . مشت و لگدی نثار این و آن کرد . بر گشت گونی زغالش را بر دوش نهاد و بی حرفی و سخنی راهش را کشید و رفت . نه پرسید دعوا بر سر چیست ؟ نه دعواگران را میشناخت . و نه اصلا میدانست که این بزن بزن ها و کشمکش ها برای چیست !
 و من بیاد ناصر خسرو و سفر او به قزوین افتادم که به دکان مرد پینه دوزی رفت تا کفش هایش را وصله پینه کند .

" .....به دکان پینه دوزی رفت و نشست و پای افزار از پای بکند . ناگاه در بازار قزوین غوغا بر خاست . پینه دوز از دکان بر خاست و در میان غوغا افتاد .چون بازگشت لقمه ای گوشت بر سر درفش داشت . ناصر پرسید : این چیست و این غلبه چه بود ؟
گفت : شخصی شعر ناصر خسرو خوانده بود . او را پاره پاره کردند .این لقمه از گوشت اوست !
 ناصر پای افزار رها کرد و گفت : در شهری که شعر ناصر باشد من نباشم . و برفت

" تاریخ ادبیات ایران - ادوارد براون - جلد دوم "

آقای ارشمیدس

ما یک رفیقی داریم که اسمش را گذاشته ایم اقای ارشمیدس .  این آقای ارشمیدس هم سیاستمدار است . هم حقوقدان است . هم ریاضی دان است . هم فیزیک و شیمی میداند . هم جغرافی دان است . پزشک است . دامپزشک است . چشم پزشک است . منجم است .روانشناس است . خلاصه اینکه از علم کیمیا و سیمیا و هواشناسی و گیاه شناسی و حشره شناسی بگیر تا طبابت و پیرا پزشکی و شکسته بندی و قولنج و زخم اثنی عشر وسنگ شناسی و میکرب شناسی  صاحب نظر و علامه دهر است .
شما لابد آن آقای ارشمیدس را که سیصد سال پیش از میلاد مسیح  در یونان میزیست می شناسید . آن آقای ارشمیدس خدا بیامرز  همان است که وقتی وارد خزینه حمام شد فهمید که حجم آبی که از خزینه حمام بیرون میریزد با حجم بخشی از بدن او که وارد خزینه شده است برابر است . این بود که لخت و پاپتی از حمام بیرون پریده بود و فریاد کشیده بود یافتم یافتم ! اما ما همینجا  در کالیفرنیا بغل گوش خودمان یک آقای ارشمیدسی داریم که به آن آقای ارشمیدس میگوید زکی !

این آقای ارشمیدس که بقدرتی خدا هیچ زبانی هم غیر از زبان مادری اش را نمیداند  یک روز مریض شده بود . از ما پرسید : آقا جان ! شما که توی این شهر مثل گاو پیشانی سفید هستید دکتری ؛ موکتری ؛ دوستی ؛ رفیقی ؛ آشنایی ؛ ندارید ما برویم پیش شان ببینیم چه مرگ مان است و چرا همه جوارح و اعضای بدن مان درد میکند ؟
ما هم زنگ زدیم به این رفیق دیرینه مان دکتر نیکاس . گفتیم : دکتر جان ؛ این رفیق مان جناب آقای ارشمیدس را میخواهیم بیاوریم خدمت تان ببینید چه شان است .
گفتند : فردا ساعت یازده و نیم صبح بیاوریدش . ما هم ساعت یازده آقای ارشمیدش را برداشتیم رفتیم مطب دکتر نیکاس .
آقای دکتر نیکاس نیم ساعتی از فرق سر تا ناخن پای آقای ارشمیدس را معاینه کرد و چند تا آزمایش خون و ادرار و نمیدانم کت اسکن و اینها نوشت و برای اینکه آقای ارشمیدس زیاد درد نکشد عجالتا یکی دو تا دارو هم برایش نوشت و گفت : بروید همین پایین داروها را بگیرید .
آقای ارشمیدس نگاهی بمن و نگاهی هم به دکتر نیکاس انداخت و گفت : میشود از جناب  آقای دکتر بخواهید فلان دارو را برایم بنویسد ؟
من حرف هایش را ترجمه کردم . دکتر نیکاس سری تکان داد و گفت : تا تشخیص ندهم که بیماری اش چیست نمیتوانم هیچ دارویی برایش تجویز کنم
آقای ارشمیدس گفت : ای آقا ! بگو ما تو تهران در خیابان ناصر خسرو هر دارویی را که میخواهیم می توانیم بدون نسخه بخریم . حالا نوشتن یک نسخه که اینهمه دنگ و فنگ و ناز و افاده ندارد !
دکتر نیکاس پرسید : چه میگوید ؟
خجالتم آمد ترجمه اش کنم . یک جوری سر و ته قضیه را با شوخی و خنده سر آوردم .
آقای ارشمیدس که همچون همه ارشمیدس ها و افلاطون های وطنی اطلاعات مبسوطی از سیاست و نجوم و جغرافیا و علوم پزشکی و پیرا پزشکی و گردش کواکب و سیارات دارد رو بمن کرد و گفت : به این آقای دکتر بگو من خودم میدانم بیماری ام چیست . خیلی بهتر از شما دکتر ها هم میدانم . خودم هم میدانم چه دارویی درمان درد من است . فقط آمده ام اینجا ببینم سرطانی ؛ مرطانی ؛ چیزی نگرفته ام ؟

دکتر نیکاس با کنجکاوی نگاهم کرد .ما هم فرمایشات آقای ارشمیدس را مو بمو ترجمه کردیم .
دکتر نیکاس از روی صندلی اش پا شد و بمن گفت : به این دوستت بگو بیاید اینجا بنشیند جای من !
آقا ! اگر بدانید چه خجالتی کشیدیم  دل مان میخواست زمین دهان باز کند و ما را ببلعد .
حالا پشت دست مان را داغ کرده ایم ارشمیدس که هیچ ؛ اگر آقای افلاطون و ذیمقراطیس و اپیکور هم مریض بشوند وسراغ ما بیایند از بردن شان پیش دکتر و ترجمه احوالات شان بپرهیزیم .  آبرومان بباد رفت از دست این آقای ارشمیدس !

مشدی ابراهیم ...

نامش مشدی ابراهیم بود .

 توی کوچه از جلوی مان که میگذشت سلامش میکردیم . جواب مان را نمیداد . جواب سلام هیچکسی را نمیداد این مشدی ابراهیم . همیشه اخمالو بود . عینهو عنق منکسره .

مشدی ابراهیم در کمرکش شیطان کوه چند هکتار باغ چای داشت . بهار و تابستان ده بیست نفر توی باغش کار میکردند . بهترین محصول چای را بر داشت میکرد . 

یکی دو سالی بود که آنجا - در کنار آرامگاه شیخ زاهد گیلانی - بر بلندای تپه ای   - خانقاهی ساخته بودند . همه با سنگ سپید . درویش استخوانی مظلومی هم خانقاه را می چرخانید . 

گهگاه رهبر فرقه شان  - مطهر علیشاه - سری به خانقاه میزد و بار عام میداد و صد ها نفر را به شامی و آشی و آبگوشتی مهمان میکرد . میگفتند غذا متبرک است . اسمش هم دیگ جوش . 

یکروز با خبر شدیم مشدی ابراهیم همه باغاتش را فروخته است . حیران مانده بودیم که حالا چکونه زندگی خواهد کرد . 

مشدی ابراهیم در کنار خانقاه  خانه ای ساخت . خانه ای با سنگ سپید . دیگر شبانه روز در خانقاه بود . درویش شده بود . با هیچ تنابنده ای هم رفت و آمد نداشت . زن و دو فرزند نیز داشت . مردم میگفتند از کجا میآورد و میخورد ؟ 

 من در آن عالم نوجوانی همواره از خودم می پرسیدم چگونه ممکن است آدمیزادی با داشتن زن و فرزند ؛ یکباره بر همه چیز چهار تکبیر بزند و درویش بشود ؟ 

سالها گذشت . مشدی ابراهیم به چنان فقر و فلاکتی دچار شده بود که پوستی و استخوانی از او بر جا مانده بود . 

امروز که کتاب " اسرار التوحید " و داستان دستار طبری را میخواندم بیاد مشدی ابراهیم افتادم . داستان این است : 

( خواجه  حسن مودب گوید رحمه الله  که  چون آوازه شیخ در نیشابور منتشر شد که پیر صوفیان آمده است از میهنه  و مجلس می گوید و از اسرار بندگان خدای تعالی خبر باز میدهد   و من صوفیان را خوار نگریستمی ، گفتم صوفی علم نداند چگونه مجلس گوید ؟ و علم غیب خدای تعالی به هیچ کس نداد و نمیدهد  ؛  و او از اسرار بندگان حقتعالی چگونه خبر باز دهد ؟ 

 روزی بر سبیل امتحان به مجلس شیخ شدم و پیش تخت او بنشستم ، جامه ها ی فاخر پوشیده و دستار طبری در سر بسته با دلی پرانکار و داوری .

شیخ مجلس می گفت ، چون مجلس به آخر آورد ، از جهت درویشی جامه ای خواست ، مرا در دل آمد که دستار خویش بدهم ، باز گفتم با دل خویش که مرا این دستار از آمل هدیه آورده اند و ده دینار نیشابوری قیمت این است ، ندهم .

دیگر بار شیخ حدیث دستار کرد . باز مرا در دل افتاد که دستار بدهم ، باز اندیشه را رد کردم و همان اندیشه اول در دلم آمد ....

 پیری درپهلوی من نشسته بود ، سئوال کرد ای شیخ : حق سبحانه و تعالی با بنده سخن گوید ؟ 

شیخ گفت :  گوید . از بهر دستار طبری دوبار بیش نگوید . با آن مرد که در پهلوی تو نشسته است دو بار گفت که این دستار که در سر داری بدین درویش ده . او میگوید . ندهم . که قیمت این ده دینار است و مرا از آمل هدیه آورده اند . 

حسن مودب گفت : چون من آن سخن شنودم ، لرزه بر من افتاد ، برخاستم و فرا پیش شیخ شدم و دستار و جامه جمله بدان درویش دادم و هیچ انکار و داوری با من نماند . به نو مسلمان شدم و هر مال و نعمت که داشتم در راه شیخ فدا کردم و به خدمت شیخ بایستادم 

... و او خادم شیخ ما بوده است و باقی عمر در خدمت شیخ بیستاد و خاکش به میهنه است .

ایران . زین . بازی

میگویم : مگر نمیدانی من آدم شیشه ای هستم ؟ با یک " ها " میشکنم و پخش و پلا میشوم ؟
نگاهم میکند . فقط نگاهم میکند . هیچ نمیگوید .
میگویم : چه سالی بود ؟ پنجاه سال پیش بود ؟ شصت سال پیش بود ؟  هزار سال پیش بود ؟ خانم معلم مان سر بچه ها داد میکشید .  توی کتاب مان نوشته بود : ایران . زین . بازی
خانم معلم مان سر بچه ها داد میکشید . میخواست " ر " و " ز" را بما یاد بدهد . یاد نمیگرفتیم . داد میکشید . آنقدر داد کشید که حمید و مجید و یارعلی و مرتضی  دیگر مدرسه نیامدند . رفتند توی غبار گم شدند . اسکندر و جلال هم بعد تر ها رفتند .
توی کتاب مان نوشته بود : ایران . زین . بازی
ایران را از کف دادم .
زین را بر پشت هیچ اسبی نتوانستم بگذارم .
بازی را هم باختم . بد جوری هم باختم .
نگاهم میکند . توی چشمانم نگاه میکند . هیچ نمیگوید . چقدر شبیه خانم معلم ماست . مرا می ترساند . میرماند . . چرا میخواهد مرا بترساند ؟ من که کار بدی نکرده ام ! گفت : سلام . من هم گفتم : سلام . همین .
کی بود ؟ پنجاه سال پیش بود ؟ شصت سال پیش بود ؟ هزار سال پیش بود ؟ همشاگردی ام داشت زیر لب برای خودش آواز میخواند . اسمش در خاطرم نیست . اسم هیچکس در یادم نمیماند .
همشاگردی دیگرم گفت : خانوم . خانوم ! اجازه ؟ این مصطفی داره آواز میخونه !
خانم معلم گفت : دهاتی ها تو مستراح هم آواز میخوانند .
مصطفی از فردا دیگر مدرسه نیامد . آوازش نیمه تمام ماند
کی بود ؟ شصت سال پیش بود ؟ هزار سال پیش بود ؟ مصطفی کجاست ؟ آواز نیمه تمامش را تمام کرد ؟
میگویم : مگر نمیدانی من آدم شیشه ای هستم ؟ با یک " ها " میشکنم و پخش و پلا میشوم ؟ نترسانم . مرنجانم . مرانم ....
نگاهم میکند . فقط نگاهم میکند . هیچ نمیگوید . با آن چشمان شیشه ای .

با من نسیمی شو
نفسی در نفسی
شوری در شرری
عطری در گذرگاهی
که باغ و بهاران را به هم پیوند دهم .
بر من بپیچ
و گیسوانت را به دستم بسپار
بگذار در جوی روشن جانت
شعله ور شوم .
دیشب خوابت را دیدم . از پله های چوبی هتلی بالا میرفتیم . دست در دست هم و شادان . هتل نبود . بشکل همان مسافرخانه های آستارا بود . با پله های چوبی . و غبار آلود .
ناگهان دوستم - رضا قاسمی - نویسنده کتاب " همنوایی ارکستر چوب ها " در برابر مان ظاهر شد .  سلامی و حالی و احوالی و . کفتم برویم به دیدن دوست نویسنده دیگرمان - که نامش از خاطرم رفته بود -
گفت : نه ! اول برویم چیزی بخوریم . گرسنه ام . و اگر با شکم گرسنه به دیدار آن دوست برویم مجبوریم ودکا بنوشیم . و این معده ام را سوراخ میکند
 و نه غذایی خوردیم . نه آن دوست را دیدیم . نه باده ای نوشیدیم . و من ترا گم کردم . وبیدار شدم 

نان استادی

میگویند : زمانی استاد روانشاد ابراهیم پور داود در جلسه شورای دانشگاه تهران  از اهمیت کتیبه بیستون و ضرورت حفظ و نگهداری آن سخن میگفت .
آقای سید محمد تدین رییس دانشگاه تهران گفته بود : آقا... دو تا چوپان دو هزار سال پیش  چهار تا یادگاری روی یک دیوار سنگی نوشته اند ! حالا چهار صد نفر میخواهند بعنوان خواندن آن یادگاری نان استادی دانشگاه را بخورند !
بد نیست بدانید که همین آقای تدین از جمله شخصیت های بر جسته سیاسی و ادبی  دوران قاجار و پهلوی است که نقش مهمی در دوران بین انقراض قاجاریه و بر آمدن سلسله پهلوی داشت .
او در دوران مشروطه و بهنگام بمباران مجلس توسط قزاقان محمد علی شاهی ؛ در زمره مجاهدینی بود که مسلحانه از مجلس دفاع میکردند .
وی در دوره پنجم مجلس شورایملی از طرف مردم بیرجند به مجلس راه یافت
سید محمد تدین دانشمند بر جسته ای در زمینه فلسفه و کلام و ادبیات عرب بود و یکی از روحانیونی بود که رخت روحانیت را وانهاد
تدین در سال 1305  در کابینه مستوفی الممالک وزیر معارف ( فرهنگ ) شد و پس از شهریور 1320 و تبعید رضا شاه  بعنوان چهارمین رییس دانشگاه تهران برگزیده شد .
تدین همچنین در کابینه محمد علی فروغی منصب وزارت فرهنگ یافت و در سال 1321 در کابینه سهیلی وزیر مشاور شد .او از اعضای اولیه و پیوسته فرهنگستان ایران بود .
بازی روزگار را بنگرید که پس از هشتاد سال  بجای فروغی و  موتمن الملک  و پیر نیا وتدین و  ملک الشعرای بهار ؛ انچوچکی همچون حداد عادل بر کرسی فرهنگستان ایران  و یکی از اضلاع مفاعیل خمسه بر کرسی ریاست مجلس و مشتی اجامر و اوباش بر کرسی وزارت و وکالت تکیه زده اند و ما آرزوی بازگشت به هشتاد سال پیش را داریم

پیش از این بر رفتگان افسوس میخوردند خلق
می خورند افسوس در ایام ما بر زندگان
بقول شاعر دردمندی :
آنکه او را ز خری توبره باید بر سر
فلکش لعل به انبان دهد و زر به جوال 

عالیجناب دابلیو ......

آقا ! مامدتهاست به این آقای دابلیو  حسودی مان میشود .بد جوری هم حسودی مان میشود .
این آقای دابلیو  نه بیل میزند نه پایه انگور میخورد در سایه . بهار و تابستان و پاییز و زمستان این آقای دابلیو  مثل کدخدا رستم  خودمان آن بالا بالاها می نشیند و سگرمه هایش را در هم میکشد و عینهو گوساله سامری که در پوست شیر رفته باشد  هی امر و نهی میفرماید و قصه چهل طوطی میگوید و تا سیورساتش را روبراه نکنی اجازه نمی فرماید روزنه ای بسوی دنیا به روی تان باز بشود .
اصلا آقا ؛ این آقای دابلیو از هر شاه شاهان و امپراطور و رهبر کبیر و نمیدانم پاپ و آیت الله العظمایی هم قدرتمند تر است و تمام دنیا را روی نوک انگشتانش میچرخاند .
لابد خیال میکنید ما به این آقای جرج دابلیو بوش خدا بیامرز حسودی مان میشود ؟  نه والله !به چی چی اش حسودی مان میشود ؟ به یال و کوپالش ؟ به مشنگی اش ؟ به بیسوادی اش ؟ به خریت اش ؟  نه !
اگر چه شاعر میفرماید : یک تن آسوده در جهان دیدم - آنهم آسوده اش تخلص بود ؛ اما آن آقای دابلیوی کله خراب  پس از اینکه
دنیا را به آتش کشید و پنجهزار تن از جوانان امریکایی و صد ها هزار تن از مردم فلکزده عراق را به کشتن داد حالا در فلوریدا نشسته است و با آسودگی خیال و وجدانی آسوده تر نقاشی میکشد . چه نقاشی هایی هم !
از روزی هم که این آقای حنا بسته مو آمده است و ولی فقیه کره زمین شده است میلیارد ها نفر در شرق و غرب عالم با حیرانی و ناباوری میگویند : ای بابا ! باز صد رحمت به کفن دزد اولی .  یعنی باز خدا پدر آن آقای دابلیوی مشنگ را بیامرزد .
نمیدانم قبلا برایتان گفته ام یا نه که حضرت آقای باریتعالی پیش بهلول فرشته ای فرستاد که : چه خواهی که بتو دهم ؟
آقای بهلول سرش را به آسمان بلند کرد و گفت : جناب آقای باریتعالی ! اصل قضیه را که همان خدایی باشد برای خود حضرتعالی بر داشته ای ؛ حالا چه چیزی را میخواهی بما بدهی ؟ همت حضرتعالی همین است ؟
این آقای دابلیو هم عینهو آقای باریتعالی را میماند و اگر پدر مرحومش را ندیده بود لابد ادعای جل و افسار ترکمنی میکرد .
بقول حضرت سعدی :
زیر پایت چون ندانی حال مور
همچو حال توست زیر پای فیل

حالا لابد شما هم مثل بز اخفش ساکت و صامت نشسته اید و هی ریش تکان میدهید و هی از خودتان می پرسید کیست این آقای دابلیو که اینطوری آقای گیله مرد را به جلز و ولز واداشته است ؟
یعنی راستی راستی شما آقای دابلیو و برادران ایشان را نمیشناسید ؟ مگر شما با کامپیوتر سر و کار ندارید ؟ مگر شبانه روز از این وبسایت به آن وبسایت و از این فیس بوق به آن فیس بوق طی طریق نمیفرمایید ؟  پس چطور آقای دابلیو را نمی شناسید ؟  می شناسیدش قربان تان برویم ما . خوب هم می شناسیدش .
این آقای دابلیو همان حرام زاده ای است که دست  در دست آن برادران دیگرش فرماندهی کل قوای رایانه های عالم را دارد و قدرتش هم از آن آقای دابلیو بوش و از این بی دابلیوی حنا بسته مو بیشتر است .
تا می توانید با این دابلیو های سه گانه مهربان باشید که اگر نامهربانی کنید سبیل تان را دود میدهند و دودمان تان را به باد . از ما گفتن بود .

آقای آزمایش ....

آقای سید محسن اشتهاردی  - معروف به آقای آزمایش - بنیانگزار کارخانجات آزمایش تعریف میکرد که :
بعد از جنگ جهانی دوم ؛ یک کارگاه آهنگری کوچک داشتم و هفتاد تومان پول نقد . در آن زمان فقر و بیکاری در ایران بیداد میکرد . من با توجه به رکود زمان جنگ نمیدانستم با این هفتاد تومان چه کنم . . تصمیم گرفتم به مسافرت بروم و نادیده ها را ببینم . سوار یکی از آن اتوبوس های عهد دقیانوس شدم و رفتم رشت .
در رشت  بیاری پیرمردی  به منزل  پیر زنی رفتم و اتاقی اجاره کردم . پیر زنک در حیاط خانه اش چند تا مرغ و خروس داشت .  با هم قرار گذاشتیم که ناهار و شامم را بدهد و هر شب هم پولش را بگیرد .
او هم هر روز مرغی را سر می برید و غذایی می پخت  و در پایان هر روز هم پول اتاق و غذا را دریافت میکرد .
حدود یکماه آنجا بودم که دیدم از هفتاد تومان دارایی ام پنج تومان بیشتر نمانده است .
سوار یکی از اتوبوس های ابوطیاره آن زمان شدم و بر گشتم تهران . وقتی رسیدم تهران دیدم آرنج دست چپم بخاطر صندلی های چوبی اتوبوس  زخمی شده است .همین مسئله باعث شد که بفکر ساختن صندلی چرمی برای اتوبوس ها باشم .  بنا بر این قسمتی از حیاط خانه پدری را با شاخ و برگ درختان سقف زدم و چند تن دوزنده چرخکار را که بیکار بودند با لوازم شان  به آنجا آوردم و لوازم دیگر از قبیل لوله و چرم و پارچه وپوشال را بصورت نسیه خریدم و اولین صندلی چرمی و راحت اتوبوس را ساختم .
هنوز چند ماهی نگذشته بود که دستکم بیست دستگاه اتوبوس برای تعویض صندلی در نوبت بودند .

این مرد خود ساخته و سخت کوش که بسبب فقر و ناداری نتوانسته بود بیش از  کلاس چهارم ابتدایی درس بخواند یکی از سودمند ترین وموفق ترین کارخانجات صنعتی ایران را بنیاد نهاد و تا زمان آن انقلاب شوم اسلامی  چندین نوع یخچال و کولر و اجاق گاز و تختخواب و بخاری و آب گرمکن بنام آزمایش  تولید میکرد .
کارخانجات صنعتی آزمایش در سال 1358 توسط راهزنان اسلامی مصادره شد و آن مرد زحمتکش هم به خارج از کشور گریخت و سر انجام در مراکش در گذشت .
کارخانجات آزمایش نیز پس از چند سالی به ورشکستگی و تعطیلی کشانده شد و چندین هزار نفر از کارگران آن آواره و بیکار شدند .

شاهنشاها ! علیاحضرتا ! دیگر عرضی ندارم !

تابستان بود . از آن تابستان های داغ .  شاه و شهبانو به اهواز میآمدند .
در فرودگاه اهواز سپهبد بقراط جعفریان -  فرمانده لشکر 92 زرهی و استاندار خوزستان - پیش از آنکه هواپیمای شاه بر زمین بنشیند از  مقامات محلی و بزرگان شهر که برای استقبال  از شاه صف کشیده بودند در خواست کرد که بسبب گرمای شدید هوا از خوشامد گویی به شاه و شهبانو خود داری کنند تا آنها مجبور نباشند لحظات بیشتری را زیر آفتاب سوزان جنوب بمانند .
هواپیمای شاه به زمین نشست . سپهبد جعفریان پای پلکان هواپیما خیر مقدم مختصری گفت .  شاه و شهبانو آمدند تا از برابر صف مستقبلین رد بشوند .
در صف مستقبلین  آقایی بود بنام حکیم شوشتری . این آقای حکیم شوشتری که بعد ها به نمایندگی مجلس شورایملی هم رسید در اهواز یک روزنامه چهار ورقی منتشر میکرد بنام خاک نفت .
 وقتی شاه و شهبانو به صف روزنامه نگاران رسیدند آقای حکیم شوشتری دست کرد توی جیبش و کاغذی بیرون آورد و شروع کرد به خواندن :
شاهنشاها ! علیا حضرتا !
اما همینکه سرش را بلند کرد چشمش افتاد به سپهبد جعفریان که پشت سر شاه ایستاده بود و با ایماء و اشاره  چشم غره میرفت که باید خفقان بگیرد .
آقای حکیم شوشتری کاغذ را تا کرد و گذاشت توی جیبش و گفت :
اعلیحضرتا ! علیا حضرتا ! دیگر عرضی ندارم
-------

*** سپهبد بقراط جعفریان در بهمن 57 بسبب تیر اندازی اراذل اسلامی به هلیکوپترش به شهادت رسید