از تلگراف تا تلگرام .... و از عین الدوله تا آقای عظما

از تلگراف تا تلگرام
واز عین الدوله تا آقای عظما

آقای عظما رهبر کبیر جمهوری نکبتی اسلامی دستور فرموده اند برای حفظ بیضه اسلام! تلگرام در ایران سانسور شود.
صد و چند سال پیش هم جناب آقای عین الدوله یکی از رجال قدرتمند عصر قاجار با برقراری خطوط تلگرافی در ایران بشدت مخالفت می‌کردند.
فریدون آدمیت در کتاب ارزشمند " فکر آزادی و مقدمه نهضت مشروطیت " که در سال ۱۳۴۰ خورشیدی به چاپ رسیده است از قول میرزا ملکم خان می نویسد :
من برای آوردن تلگراف به ایران جنگیدم.
در حالیکه شهر ها و قصبات اروپا دارای خطوط تلگرافی بودند ناصر الدین شاه اجازه نمی‌داد در شهرهای ایران خطوط تلگراف احداث کنم.
عین الدوله معتقد بود اگر رعایا دارای تلگراف شدند در ولایات و ایالات مملکت محروسه ایران در جلوی تلگرافخانه تجمع می‌کنند و از احوال یکدیگر با خبر می‌شوند و علیه سلطنت آشوب می‌کنند.....
خدا را صد هزار مرتبه شکر که بعد از صدو چند سال حالا به همان جایی رسیده ایم که در عهد شاه شهید بوده ایم

ترقی می‌کنند مردم به بالا
من از بالا به پایین می ترقم

خنازیر الخلیج

خنازیر الخلیج

این رفیق سابق مان مرحوم مغفور معدوم مظلوم مغبون مجنون قائد اعظم آقاي صدام حسین کافر بعثی عفلقی ، هروقت کفگیرش ته دیگ می‌رسید و می‌خواست گوش این مشایخ و امیران حوزه خلیج فارس را ببرد و چند میلیارد دلاری سر کیسه شان بکند ، با رجاله بازی و قرشمالی توی رادیو بغداد یک عالمه ایلدرم بیلدرم راه می انداخت و توپ و تشر می‌آمد و آن مشایخ و امیران و سلاطین سلاطونی را " خنازیر الخلیج" می نامید

حالا این رفیق دیگرمان - علیرضا خان - که هم دکتر است و هم شاعر است و هم نویسنده است و هم سیاستمدار - نه تنها نوه نتیجه ها و عروس داماد ها و پسر عمه ها وپسر خاله های دسته دیزی همین خنازیر الخلیج را می شناسد بلکه طوری صحبت می‌کند انگاری همین دیروز پریروز با آنها پالوده میل فرموده است و فقط سری و بالینی از هم جدا بوده اند.
ما که روی مان نمی‌شود چیزی به این رفیق شاعر دکتر سیاستمدار مان بگوییم اما اگر شما ایشان را جایی دیدید از طرف ما از ایشان بپرسید اگر مشایخ مزبوره! فردایی یا پس فردایی، به اقتضای مصلحتی یا به اقتضای اینکه " کشتنیان را سیاستی دگر امد" از سلفیدن درهم و دینار خود داری فرمودند آیا در زمره " خنازیر الخلیج" در خوا هند آمد یا نه؟

ظل عالی لا یزال باد

جاعش

می پرسد : میدانی جاعش چیست؟
می‌گویم : چی؟ جاکش؟
می‌گوید : نه بابا! جاعش
می‌گویم : لابد همان داعش است دیگر.
می‌گوید : بله، البته داعش ایرانی که می‌شود جمهوری اسلامی عنترهای شیعی

کودکی که دریا ندیده بود .

ما را برده بودند گردش علمی . اولین بار بود گردش علمی میرفتیم . کلاس چهارم دبستان بودم .دبستان احمد قوام . لاهیجان .  برای اولین بار هم بود که گردش علمی به گوشم خورده بود .
مدرسه مان قبلا پرورشگاه بود . پرورشگاه کودکان یتیم . بعد ها دبستانش کرده بودند . با چهار پنج تا کلاس . با کف تخته ای خاک آلود . نیمکت بقدر کافی نداشتیم . تنبل ها روی زمین می نشستند . روی همان تخته های خاک آلود .  من شاگرد اول بودم . ریزه میزه و مردنی . روی نیمکت جلویی می نشستم .

اتوبوسی آمد و ما را سوار کرد و راه افتاد .  سی چهل تایی میشدیم .  مادرم سه چهار تا کوکو سبزی درست کرده بود و گذاشته بود توی یک قابلمه کوچک .  با کمی برنج . برنج چمپا .  و  یکی دو تا تخم مرغ آب پز . ناهارم روبراه شده بود .

رفتیم رامسر . در رامسر دو سه چیز برای مان هیجان انگیز بود : اولیش درختان نارنج کنار خیابان . دومیش ساختمان بلند سپیدی که در دامنه کوه مثل نگینی میدرخشید . میگفتند کاخ شاه است . بعد ها دانستیم هتل رامسر است . سومیش دریا . و من تا آنروز  هنوز دریا را ندیده بودم .

ما را بردند سادات محله . سادات محله بوی تخم مرغ گندیده میداد .  دماغ مان را گرفتیم و پیف پیف کنان از اتوبوس پیاده شدیم . 
آنجا از دل زمین آب گرم می جوشید . می جوشید و بخار میداد .  حوضکی و استخرکی ساخته بودند که مردمان لخت میشدند و میرفتند کناره سنگی حوض می نشستند . ما تن به آب نزدیم ، می ترسیدیم . می ترسیدیم بسوزیم .

سالها بعد یکبار دیگر به سادات محله رفتیم .حالا دوازده سیزده ساله بودم . این بار پدر مان ریسه مان کرده بود و برده بود آبگرم . میگفت آبگرم معدنی رامسر بهترین دارو برای درمان روماتیسم است . ما که روماتیسم نداشتیم . اما رفتیم . شاید هم به اجبار . همان بوی گندیده تخم مرغ و همان حوضک و استخرک .

وقتی خواستیم به خانه برگردیم مینی بوسی آمد و خلایق را سوار کرد . دیگر جا نداشت مرا سوار کند . آقای راننده دستم را گرفت و گفت :‌بیا اینجا کنارم بایست .  کنارش ایستادم . سمت چپ آقای راننده . سر پا . همه چیز بوی گازوییل میداد . از توی آیینه مسافران را میدیدم . چشمم به دخترکی همسن و سال خودم افتاد . نگاهش کردم . نگاهم کرد . نگاهش کردم . خجولانه نگاهم کرد . و من همانجا عاشقش شدم .
نزدیکی های رودسر مینی بوس ایستاد .  دخترک و مادرش پیاده شدند . دخترک رفت . دلم را هم با خودش برد .  و من همچنان عاشق ماندم .
و هرگز دیگر آن دخترک را ندیدم . 

از دستاوردهای حضور مهمانان نوروزی در منطقه لواسان آنقدر با چوب و سنگ این سیاهگوش را زده‌اند که جان سپرده سیاهگوش بی‌آزاری که دو توله هم داشته است

 نزدیکی های خانه ام ،آهویی در پرچینی گیر افتاده بود . مردمان از رفتن باز ایستادند تا اهو را از مهلکه برهانند . من هم گوشه ای ایستادم به تماشا . و نگران . دقیقه ای چند گذشت . دیدم یک ماشین آتش نشانی زوزه کشان میاید . آمدند . آهو را رهاندند . مردمان کف زدند برای آتش نشانان . آهو پرید و جهید و رو به کوهسار تاخت . و من آن روز چقدر احساس خوشبختی میکردم . آین مردمان کافرند و مستحق دوزخ ؟ و آن مردمان راهی بهشت ؟ دوزخ و بهشت تان ارزانی خودتان باد که بقول شمس هفت اقلیم را در کف خود دارید اما از آدمیت چیزی نمیدانید . دلم بدرد آمد . بد جوری هم

در هوایت بیقرارم روز و شب

امروز م با شمس  گدشت . شمس تبریزی . مردی که خیزاب های درونش گهگاه به توفانی میماند که یکدم - یکدم حتی - راحتش نمیگذارد . مردی که میگوید : در درون من بشارتی هست ، عجبم میآید از این مردمان که بی آن بشارت شادند .
مردی که آزادی را در بی آرزویی میدانست .
مردی که خدا پرستی را رهایی از خویشتن پرستی میداند : زهی آدمی که هفت اقلیم و همه وجود دارد

• گفتند: ما را تفسیر قرآن بساز.

گفتم: تفسیر ما چنان است که می‌دانید. نی از محمد! و نی از خدا! این «من» نیز منکر می‌شود مرا. می‌گویمش: چون منکری، رها کن، برو. ما را چه صداع (دردسر) می‌دهی؟ می‌گوید: نی. نروم! سخن من فهم نمی‌کند. چنان‌که آن خطاط سه گونه خط نوشتی: یکی او خواندی، لا غیر … یکی را هم او خواندی هم غیر او … یکی نه او خواندی نه غیر او. آن خط سوم منم که سخن گویم. نه من دانم، نه غیر من.

• راست نتوانم گفتن؛ که من راستی آغاز کردم، مرا بیرون کردند.

• چون به سوی کعبه نماز می‌باید کرد، فرض کن آفاق عالم جمله جمع شدند گرد کعبه حلقه کردند و سجود کردند. چون کعبه را از میان حلقه بگیری، نه سجود هر یکی سوی همدگر باشد؟

دل خود را سجود کرده‌اند.

مقالات شمس را میخوانم . شاید دهمین بار . شاید صدمین بار . هر وقت دلم میگیرد به مهمانی شمس میروم . بهتر است بگویم شمس به مهمانی ام میآید . با همه شوریدگی جان و جهانش .  شوریده سر . سودایی . آشفته حال . حیران .

 میگویم : خود غریبی در جهان چون شمس نیست

  گفت خدا یکی است

اکنون تو را چه؟
چون تو در عالم تفرقه‌ای،
صد هزاران ذره، هر  ذره در عالم‌ها پراکنده
پژمرده، فروافسرده...
... او یکی است، 

تو کیستی؟ 

تو شش‌هزار بیشی.
تو یکتا شو
وگرنه از یکی او تو را چه؟

و آنگاه ندا در میدهد که :

چون خود را به دست آوردی خوش می رو. اگر کسی دیگر را یابی دست به گردن او درآور، و اگر کسی دیگر نیابی دست به گردن خویشتن درآور.

درخت آلبالو

درخت آلبالو. غرق در شکوفه های سپید

این درخت آلبالو در حیاط خانه مان هر سال غرق شکوفه می‌شود. شکوفه های سپید. هر سال هم یک عالمه آلبالو می‌آورد اما همینکه آلبالوها کمی رنگ می‌گیرند سر و کله لشکر گنجشکان پیدا میشود و همه آلبالوها را به یغما می برند. ما هم دل مان نمی‌آید به آنها بگوییم بالای چشم تان ابروست.
حالا که اینجا نشسته ام و به این درخت آلبالو نگاه میکنم می بینم طبیعت چه گشاده دست و مهربان است و ما آدمیان چه ظلمی که به طبیعت روا نمی‌داریم.
یاد دوران کودکی ام می افتم . انگار هزار سال پیش بود .
آنجا ، در کمرکش کوه ، . در لاهیجان . باغ آلبالوی مان ، در هر بهار ، غرق شکوفه میشد . بعدتر ها گویی چادری به رنگ سرخ بر گستره آن باغ زیبای کوچک میگسترانیدند .
چرا آن زمان گنجشکها به باغ آلبالوی مان کاری نداشتند ؟ چرا اینجا ، در این سرزمین بیدرکجایی ، گنجشکان دیواری کوتاه تر از دیوار درخت آلبالوی یگانه و تنهایم پیدا نمیکنند ؟ باید بروم از این گنجشککان شکایت کنم ! باید وکیل هم بگیرم . آخر چه معنی دارد نتوانیم از پس چهار تا و نصفی گنجشکک غارتگر بر آییم ؟ ها ؟؟!!

بکشید تا رستگار شوید

این بانوی ۸۵ ساله یهودی یکی از جان بدر بردگان اردوگاه مرگ هیتلر بود
او که در پاریس زندگی میکرد توسط همسایه مسلمانش به قتل رسید
بنا بر این معلوم میشود که ادمیزاد می تواند از اردوگاه مرگ آشویتس و داخاو جان سالم بدر ببرد اما از چنگ یک هیولای متعصب احمق نمیتوان گریخت 
سعدی داستانی دارد که میفرماید :
بی دست و پایی هزار پایی بکشت،صاحبدلی بدید و گفت :
سبحان الله ! با هزار دست و پای که داشت چون اجلش فرا رسید از بی دست و پایی نتوانست گریخت

Show more reactions

امامزادگان ویتامین دار

آقا !ما  تا همین امروز میدانستیم که هر یک از این امامزاده های ما متخصص درمان بیماری های خاصی هستند  اما بینی و بین الله نمیدانستیم که همین امامزاده ها - الهی قربان شان برویم -  هر کدام شان ویتامین مخصوصی هم دارند .
فرض بفرمایید زبانم لال شما شقاقلوس گرفته اید . میروید فلان امامزاده . چند ده هزار تومانی می سلفید . فردایش نه ، پس فردایش  ساق و سالم و سر و مرو گنده میروید سر کار و زندگی تان .منتها حق البوق و حق الویزیت آقایان امامزادگان بستگی به نوع بیماری تان دارد . یعنی نمیتوانید هزار تومان یا ده هزار تومان به امامزاده هاشم بدهید آنوقت انتظار داشته باشید شقاقلوس تان فوری و فوتی درمان بشود . هر چیزی برای خودش حساب کتاب دارد .
اگر مثلا قولنج و باد فتق و تب راجعه و تراخم و خناق و قانقاریا و بواسیر و نقرس و جذام و تیفوس و خوره و آبله گرفته اید باید تشریف ببرید خدمت آقای امامزاده هاشم .
اگر حصبه و  ذات الریه و سل و سلاطون و یرقان و مخملک گرفته اید باید بروید پابوس آسید رضی کیا .
اگر زن تان نازاست و بچه دار نمیشود یا خودتان خدای ناکرده عقیم هستید  و برای خواهرتان هم تا امروز شوهری پیدا نشده  است برای بخت گشایی همشیره و نازایی عیال تان باید بروید زیارت امامزاده بیژن .
خلاصه اینکه هر امامزاده ای متخصص شفای امراض خاصی است و اگر خدای ناکرده ترموستات تان ورم کرده یا اگر بی ادبی نشود سیفلیسی سوزاکی چیزی گرفته اید  باید به بارگاه ملکوتی حضرت ثامن الایمه پناه ببرید زیرا آن امام غریب متخصص شفای بیماری های پایین تنه ای هستند . متوجه عرایضم  که هستید انشا الله ؟

حالا که  خدا را هزار مرتبه شکر ما امت اسلام  فهمیده ایم هر کدام از این امامزادگان دارای ویتامین خاصی هستند از مقامات مسیول بویژه از آقای عظما عاجزانه تمنا داریم برای رفاه حال امت اسلام دستور بفرمایند مقدار معتنابهی ویتامین های این امامزادگان را بصورت پودر و قرص و شربت و کپسول و آمپول در اختیار مومنان و مومنات قرار دهند تا ما ملت مسلمان  هر وقت که خدای ناکرده شقاقلوس مان ورم میکند بجای اینکه پای برهنه برای طلب حاجات در گرما و سرما و تابستان و زمستان با تحمل مشقات عدیده به پابوس امامزادگان  گرانمایه و گرانپایه برویم  ویتامین های مربوطه را از بقالی ها و داروخانه ها و سبزی فروشی های محله مان دریافت کنیم و دعاگوی وجود ذیجود آقای عظما و توابع باشیم .

مادر ایرانی

پسرم بیمار شده بود. سرفه می‌کرد. سرمای سختی خورده بود.
مادرش تلفن کرده بود و داشت برایش نسخه می نوشت. با لهجه غلیظ شیرازی قربان صدقه اش میرفت و می‌گفت :
الهی قربونت بشم. لباس گرم بپوشی ها! غذاهای ترش نخوری ها. فلان قرص را حتما بخوری ها. اگر خوب نشدی برو داروخانه فلان شربت را بگیر روزی سه بار صبح و ظهر و شب بخور. فراموش نکنی ها!!
من داشتم به حرف هایش گوش میدادم و توی دلم میخندیدم.
پسرم پزشک است