زنی که به گلها آب میداد

Just now · 

زنی که به گلها آب میداد

فروزان ، بازیگر فیلم های فارسی بود . اوایل آن انقلاب منحوس خانه اش را که ویلای درندشت زیبایی در خیابان ایتالیا بود مصادره کردند . مصادره اش کردند تا آیات عظام و علمای اعلام در آنجا بیتوته کنند و نماز بخوانند و برای خلق پریشان پرشکایت همیشه گریان از ساده زیستی علی بن ابیطالب لاطایلات ببافند .

این ساختمان ابتدا در اختیار بنیاد مستضعفان قرار گرفت و مجله جانباز که ارگان رسمی این بنیاد اهریمنی بود همانجا دفتری و دم و دستگاهی داشت .
یکی از کارکنان همین مجله - امیر امینی - در گزارشی مینویسد : در سال ۱۳۶۶نگهبانان این خانه بمن اطلاع دادند که هر شب زن ناشناسی به اینجا میآید و با غرور تمام بدون آنکه با کسی حرفی و کلامی رد و بدل کند یکراست بطرف باغچه میرود و گلهای خانه را آب میدهد و بی کلامی و نگاهی راهش را میکشد و میرود .
شبی دو تن از مدیران بنیاد تصمیم گرفتند تا دیر وقت بمانند و ببینند این خانم اسرار آمیز کیست .من هم آنشب با آنان ماندم و با کمال حیرت دیدم زنی که هر شب میآید گل های خانه را آب میدهد فروزان هنرپیشه فیلم های فارسی است .
من جلو رفتم و سلام کردم و گفتم : خانم فروزان ! من روزها اینجا توی این خانه نماز میخوانم . آیا شما بعنوان مالک اصلی این خانه راضی هستید ؟
او در پاسخ من فقط یک جمله گفت :
آقا پسر ! ببین ! اگر قبل از انقلاب نماز خوان بودی من راضی هستم ، اما اگر به مصلحت این دوره زمانه نماز خوان شده ای من هر گز راضی نیستم .

زیبا خانوم

نامش زیبا بود . ما زیبا خانوم صدایش میکردیم . شوهرش کارگر بود . کارگر  شهرداری  . نامش یادم نمانده است . بچه دار نمیشدند . به امامزاده ها دخیل بسته بودند . جمبل و جادو کرده بودند . حتی رفته بودند امامزاده هاشم که میگفتند معجزه میکند . کلی هم پول دوا دکتر داده بودند .
زیبا خانوم گاهگداری میآمد خانه مان . نخ می انداخت . ابروهای مادرم را درست میکرد . سه چهار شب هم خانه مان میماند .
میآمد پای چراغ خوراک پزی می نشست و برای مادرم درد دل میکرد . خیلی آرزو داشت بچه دار بشود .مادرم دوتا پسر و سه تا دختر داشت
شب ها . پای بخاری ، سرمان را میگذاشتیم روی زانوی زیبا خانوم تا برای مان قصه بگوید . قصه جن و پری نمیگفت . قصه خرس و خرگوش و روباه میگفت  .  قصه کلاغ و مرغابی و چلچله ها را میگفت .. هزار بار قصه  منم منم بز بز ها دو شاخ دارم به هوا را برای مان گفته بود . اما بازهم میخواستیم دو باره بگوید .
زیبا خانم معطر بود . چادرش خوشبو بود . سرمان را میگذاشتیم روی زانویش و بخواب میرفتیم . قصه هایش ناتمام میماند .
زیبا خانم قصه میگفت تا بخواب برویم ، اما قصه هایش بیدارمان کرد . قصه هایش مهربانی را در دل مان کاشت . روح مان را جلا داد . هنوز هم قصه هایش را بیاد دارم . باید بنویسم شان . باید برای نوه هایم بخوانمش . قصه خرس و خرگوش و روباه . قصه منم منم بز بز ها دو شاخ دارم به هوا ....

تاج وارونه

تاج وارونه .....

....نهم آبان مجلس رای به انقراض قاجاریه داد و دعوت مجلس موسسان .
نه خود سریر سلیمان به باد رفتی وبس
که هر کجا که سریری است میرود بر باد ......
مدرس در موقع رای از مجلس خارج شد و گفت : اگر صد بار رای بدهید خلاف قانون اساسی است
میرزا حسین خان علا ، تقی زاده ، و دکتر مصدق با تصدیق خدمات سردار سپه مختصر نطقی مشعر بر تعدی به قانون و تخلف از صلاح کرده خارج شدند . .... دولت آبادی گفت : اگر این آقا شاه شود و قانونی باشد دیگر از وجود او نمیتوان بر خور دار شد .
شب دهم آبان عبدالله خان طهماسبی رییس گارد احمد شاه ، سرتیپ مرتضی خان ، و دو نفر دیگر از افسران ، محمد حسن میرزا را از قصر گلستان حرکت داده به سر حد عراق رساندند و عصر نهم بعضی افسران به قصر رفته در ها را مهر و موم کردند ....روز بعد حرم را بطرزی نا شایسته از اندرون بیرون کردند . محمد علیشاه که در حمایت روس رفته بود سالی یکصد هزار تومان به او مرسوم دادند . مدرس بعد ها در موقعی گفت می بایست داد و از احمد شاه زحمتی به ایران وارد نیامده بود .
قرض است فعل های بدت پیش روزگار
در هر کدام عصر که خواهد ادا کند
محمد حسن میرزا و حرم او این روزگار را دو نوبت دیدند . خیابانی هم او را به افتضاح از آذربایجان عذر خواسته بود .
از طرف داور ، شیروانی ، یاسایی ، عبدالحسین صدر، ملک التجار آشتیانی و یازده نفر دیگر - ۸ آبان ۱۳۰۴ - تصویب موارد ذیل پیشنهاد شده بود :
انقراض سلسله قاجاریه
-واگذاری حکومت موقت به سردار سپه
- دادن اختیار به مجلس ششم در تعیین تکلیف قطعی با حق نظر در مواد ۳۵-۳۶-۳۷-۳۸ و۴۰متمم قانون اساسی که به مجلس موسسان شناخته شوند ......
هفدهم آبان ، مجلس پنجاه هزار تومان اعتبار برای مصارف انتخاب موسسان تصویب کرد
پانزدهم آذر ، مجلس موسسان فراهم آمد . در تکیه دولت جمع شدند و وظیفه خود را انجام دادند و آن الغای مواد چهارگانه متمم قانون اساسی بود و استقرار چهار ماده جدید بنام پهلوی . میرزا صادق خان به ریاست انتخاب شد .
خطبه سلام جلوس ۲۵ حمل در تخت مرمر را محمد حسن خان ادیب پسر محمد حسین خان ادیب الدوله ناظم دارالفنون که صدای رسا دارد بر خواند . تاجگذاری به اردیبهشت ۱۳۰۵ موکول گشت .
قاجاریه از بین رفتند و کریم خان گور بگور افتاد .
مدت سلطنت قاجاریه یکصد و پنجاه و یک سال شد (۱۱۹۳-۱۳۴۴) . میرزا نصرالله خان صدر اعظم که به فراموشکاری معروف بود تاج را وارونه به سر محمد علیشاه گذاشته بود که همان روز به فال بد گرفته شد . از همان روز این روز پیش بینی میشد .

نقل از کتاب : خاطرات و خطرات -  مهدیقلی هدایت ( مخبر السلطنه) - انتشارات زوار . ص ۳۶۹

پلیس

غروب است . نم نمک باران میبارد . ماشین سیاه رنگی از بزرگراه شماره هشتاد بیرون میاید و می پیچد جلوی فروشگاهم . دو تا ماشین پلیس هم پشت سرش  هستند
توی دلم میگویم : آخ آخ ...ببین طفلکی چه دسته گلی به آب داده که حالا گیر دو تا پلیس افتاده است .
دختر جوانی از ماشین پیاده میشود . پلیس ها هم از ماشین شان بیرون میآیند . باران همچنان میبارد . پلیس ها یکی دو دقیقه ای با دخترک گفتگو میکنند . من از پشت پنجره نگاه شان میکنم .
پلیس ها از صندوق عقب یکی از ماشین های خودشان جک و آچار بیرون میکشند و لاستیک پنچر شده ماشین دخترک را عوض میکنند . دو تایی شان سر تا پا خیس میشوند .
دخترک تشکری میکند و سوار ماشینش میشود و میرود . به پلیس ها میگویم :  اگر میخواهید دست و روتان را بشورید میتوانید از دستشویی ما استفاده کنید
 میگویند : نه ! متشکریم . آنگاه دستی برایم تکان میدهند و راه شان را میکشند و میروند ...

آنقلاب سکوت

آقای شاهنشاه آریامهر - که الهی نور به قبرش ببارد - برای شما انقلاب سپید آورد .
آقای امام خمینی - رحمه الله علیه و آله اجمعین ! - برای شما انقلاب سیاه آورد .
ما - که نه شاه هستیم و نه امام .- ما که عکس مان در هیچ ماه و ستاره ای دیده نمیشود .ما   - که نه اعلیحضرت همایونی هستیم نه نایب بر حق امام زمان عجل الله تعالی فرجه - میخواهیم برایتان انقلاب سکوت بیاوریم .
می پرسید : انقلاب سکوت دیگر چیست ؟
انقلاب سکوت آن است که بجای اینکه در خیابانها راه بیفتید و زیر باران تیر و چماق و تخماق و دشنام و خون و رگبار نعره مرده باد و زنده باد سر بدهید ، هفته ای هفت روز و هر روز چند ساعت ، هزار هزار بروید توی بازارها - منجمله بازار تهران و تبریز و مشهد و اصفهان و شیراز - وارد بازار بشوید . همسرتان را هم ببرید . فرزندان تان را هم همراه داشته باشید . یک کلام باکسی حرف نزنید . هیچ شعاری ندهید . انگار که برای خرید آمده اید  . هی بالا و پایین بروید . هیچ چیز نخرید . فقط راه بروید و به تماشا بپردازید . و این بازاریان نابکار فرومایه را که ستون فقرات این حکومت پلید جنایتکار هستند  از کاسبی و نان خوردن بیندازید .
این نخستین و کم هزینه ترین قدم برای براندازی حکومت اهریمنان است . 

وقتی آقای صحاف باشی به چوب فلک بسته میشود .

در سال ۱۲۷۵ قمری ۴۲ تن از دانشجویان ایرانی به فرنگستان فرستاده شدند که یکی از آنها چون در فن صحافی مهارتی بهم زده بود پس از بازگشت به ایران لقب صحاف باشی گرفت
این آقای صحاف باشی پس از خاتمه تحصیل و بازگشت به ایران روزی همراه سایر دانشجویان در حیاط مدرسه دارالفنون کنار حوض به صف ایستاده بود تا به جناب اعتضاد السلطنه وزیر علوم معرفی شود .
در این هنگام گفتگویی بین او و شاهزاده اعتضاد السلطنه در گرفت و چون موسیو صحافباشی کلمات را به لهجه فرانسو ی ادا میکرد و حوض را " اوز "میگفت شاهزاده بر آشفت و دستور داد او را به چوب فلک بستند و آنقدر زدند تا طفلکی زیر ضربات چوب حوض را با مخرج عربی حوض تلفظ کرد و جان بسلامت برد

منبع : تاریخ رجال ایران . مهدی بامداد . جلد ۲. ص۴۴۴

میهمانخانه مهمان کش ....

میهمانخانه مهمان کش ....

اینجا در ولایت مان - شمال کالیفرنیا - سه چهار روزی بارندگی داشتیم . بارندگی که نه ، شب ها یکی دو ساعتی میبارید و روزها خورشید از پس پشت ابرها جلوه گری میفرمود .
امروز که از خانه بیرون زده بودم نگاهی به دور و برم انداختم و دیدم همه جا سبز شده است . کوهها ، دشت ها ، جلگه ها ، باغات و مزارع . سبز سبز . بوی بهار میآمد .
آمدم خانه . سرشار از حال و هوایی بهاری . سرشار از سرسبزی . سبکبار و سبکبال . سبز سبز ، همچون دشتی سبز که در چشم اندازم بود .
رفتم به خانه شیشه ای دوستان . به همین فیس بوق ! به قصد گشت و گذاری . به هوای خبری و نظری و پیام مهری . اما انگار زمستان در زرفای دل همگان خانه کرده است . انگار در مکتب زندگی چیزی جز خشم و عربده و دشنام نیاموخته ایم . انگار محبت و همدلی نه ، حتی آدمیت هم از جامه و جامعه و روح و روان مان رخت بر بسته است .
آنچه دیدم و خواندم ، همه یقه درانی های جاهل مآبانه . همه خط و نشان کشیدن های کودکانه . و همه تهدید و دشنام بود . همچون نقل و نباتی . و مانده بودم حیران که این مبارزان ! این آزادیخواهان ! این فداییان و سینه چاکان دموکراسی ! این پیام آوران اتحاد و برابری ! اگر روزی روزگاری - زبانم لال - بر مسندی و تختی و منبری و مقامی تکیه زنند با دیگران چه خواهند کرد ؟ یعنی همه را در برابر کوره خورشید کباب میکنند ؟امروز با مسلسل کلام تلخ . و فردا با گلوله های کلاشینکف ؟!
رفتم سر کارم . مغموم و دلشکسته و خسته . مغبون هم . خسته هم . نومید هم . و از بامداد تا کنون این سخن نیمای شعر پارسی در روح و جان و ذهن و ضمیرم تکرار میشود و تکرار میشود و آرامش و آسایش از من گرفته است :

من دلم سخت گرفته ست از اين
میهمانخانه مهمان کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن نا هشيار

ایران در آمریکا

ما اینجا در آمریکا شهری داریم که نامش ایران است . البته چند تا ایران داریم. رفیقی داریم که نام همسرش ایران است. آن یکی رفیقمان زنش را گیلان صدا می‌کند. گیلان خانم
اما ، ما در تکزاس شهری داریم که نامش ایران است. منتهی دو تاA دارد. یعنی Iraan نوشته می‌شود
این ایران ، مثل ایران خودمان چاه نفت دارد. و همین چاه نفت موجب آبادی اش 
شده است
ایران ما اگر هزاران سال پیشینه تاریخی دارد ایران تکزاس در سال ۱۹۲۶ کشف شده و حالا حدود هزار و سیصد نفر جمعیت دارد.
البته یک جایی هم در ایالت Iowaشهری است که نامش پرشیا است. اینجا در کالیفرنیا هم حد فاصل بین لس آنجلس و سانفرانسیسکو شهری است بنام کرمان که مرکز تولید پسته کالیفرنیاست و اگر از بزرگراه شماره پنج به لس آنجلس بروید همین شهر کرمان را خواهید دید که باباغات پسته اش بشما خوش آمد میگوید.
حالا اگر بین خودمان بماند باید بعرض مبارک تان برسانیم که قرار است ما سفری محرمانه به تکزاس داشته باشیم و برویم آنجا در شهر ایران یک جمهوری دموکراتیک خلق ایران راه بیندازیم. خدا را چه دیدی؟ یکوقت دیدی اعلام استقلال کردیم و رسما شدیم رئیس جمهور جمهوری دموکراتیک خلق ایران . مخصوصا ایرانی که خیلی ایران است و دو تا AA دارد

پند حکیمانه حکیمباشی

از من می پرسد : آقای گیله مرد ! آرزو که بر جوانان عیب نیست . آمدیم همین فردا پس فردا معجزه ای شد و این حکومت نکبتی آخوندی کله پا شد و همه آیات عظام و علمای اعلام رفتند غاز چرانی . شما چه پیشنهادی برای حکومتگران آینده داری ؟
می پرسم : من ؟
میگوید : بله ! حضرتعالی !
میگویم :  یکی را به ده راه نمیدادند میگفت تیر و ترکشم را ببرید خانه کدخدا ! آخر من چیکاره ام ؟ رمالم ؟ کدخدای جوشقانم ؟ عامل زواره ام ؟ خادم مساجدم ؟ موذن مناره ام ؟ فیلسوفم ؟ دانشمندم ؟ چیکاره ام آخر ای بنده خدا ؟ میخواهید با طناب پوسیده یک بقال باشی ینگه دنیایی دو باره ملت را به عشق مار گرفتن بفرستید ته چاه ؟
میگوید : شما چیکار داری به این کارها ؟ جوابم را بده و بیخودی هم طفره نرو
میگویم : ببین کاکو ! حکومت آینده ایران باید مدت سه چهار سال همه مرزهای زمینی و دریایی و هوایی و فرا زمینی  خود را بروی شاه اللهی ها ، مصدقی ها ، مریم تابان ها ، توده ای ها ، توده نفتی ها ، بنی صدری ها ، فداییان و اذناب هزار رنگ شان ، پیکاری ها ، راه کارگری ها ، پوتین چی ها ، چینی چی ها ، فداییان کاسترو ، چه گوارا چی ها  ، کمونیست های کراواتی بدون عمامه . عمامه داران کمونیست بی کراوات ، مفسران و تحلیلگران ایرانی ، سینه چاکان حزب سه نفره کولیگری موسوم به حزب کمونیست کارگری ، فداییان رحمان اوف ها ، پان ترک ها و پان عرب ها ببندد و نگذارد پای شان به خاک ایران برسد  تا بشود سر و سامانی به کارها داد .
با حیرت می پرسد : چرا آخر ؟
میگویم : برای اینکه همینها میروند ایران و در چشم بر هم زدنی گند میزنند به جانفشانی های ملت و دو باره میشویم همانی که بودیم ، بلکه هم بد تر ...

روشنفکر بقال ...!!

برایم نوشته بود : آقای روشنفکر بقال  ! برو پیاز و گوجه و بادنجان و هندوانه ات را بفروش و در معقولات دخالت نکن . ! یعنی خفقان بگیر .
البته به دشنام نوشته بود . چه دشنام های تلخی هم .  نه یکبار ، نه دو بار ، صدبار .
فروید گفته است : انسان با ابداع دشنام  ، اولین سنگ بنای تمدن را گذاشت **. یعنی توانست بجای استفاده از تیر و کمان و خنجر و دشنه و داس و فلاخن و شمشیر ، از کلام استفاده کند .
بدین ترتیب معلوم میشود ما ایرانی ها به فاز جدیدی از مدنیت وارد شده ایم که لابد باید نامش را عبور از دروازه های تمدن بزرگ بگذاریم !
اکنون پرسش این است که : آنکه بقال است آیا حق حرف زدن در باره میهن و مردم میهنش را ندارد ؟
من اگر چه بیشتر کشاورزم تا بقال ، اما بخود میبالم در این سی و چند سالی که در ینگه دنیا  خانه و خانمانی بنا نهاده ام  ، از جان و جوانی ام مایه گذاشته ام و دستگاهی فراهم کرده ام که گروهی از شهروندان همین امریکا سالهاست در آن نان میخورند .
جان و جوانی ام را گذاشته ام  تا چشم براه نواله ناچیز هیچ خدایی و نا خدایی نباشم
پرسش این است : مگر بقال بودن جرم است ؟ مگر بقال بودن و بقول سعدی نان از عمل خویش خوردن مایه شرمساری است ؟
اگر تاریخ بخوانید می بینید که  پس از پیروزی مشروطه خواهان و گشایش مجلس شورایملی  ، مشدی باقر بقال  به مجلس راه یافت و یکی از شجاع ترین و پاکنهاد ترین نمایندگان نخستین دوره مجلس شورای ملی بود .
مشدی باقر بقال همان است که محمد علیشاه آدمکش به طعنه و تمسخر گفته بود: آیا مشدی باقر بقال اجازه میدهد شاه مملکت ناهارش را بخورد ؟
و آنهنگام که همان محمد علی شاه در برابر توفان انقلاب راه فرار در پیش گرفت و به سفارت روس پناهنده شد یکی از همان پا برهنگان - شاید هم یکی از همان بقالان - خطاب به شاه فراری فریاد سر داده بود که : دیدی مشدی باقر بقال نگذاشت ناهارت را بخوری !
فروید راست میگفت . سنگ بنای تمدن را آنکسی نهاد که برای نخستین بار  دشنام را جایگزین خنجر و شمشیر و تیر و کمان و فلاخن و قداره ساخت .
ما وارد فاز جدیدی از مدنیت شده ایم .
طفلکی ها مشروطه خواهان و مشروطه چیان هرگز وارد فاز مدنیت نشده بودند .

لابد شاملو شاعر آزادی ، این شعر را برای بقالان عصر خویش سروده بود :

..مرا دیگر گونه خدایی می بایست
شایسته آفرینه یی
که نواله ناگزیر را
گردن
کج نمی کند .

** گفته فروید را از یاد داشت دوست عزیزم خانم دکتر خزاعی بر داشته ام