بیخواب ابدی

رفته بودم گورستان پرلاشز . رفته بودم ساعدی را ببینم . چشم که گرداندم دیدم صادق خان هم آنجاست . زیر یک تخته سنگ سیاه . تخته سنگ مرمر . اما سیاه .

همسایه شده بودند . همسایه شده بودند صادق خان و غلامحسین خان . این دو بیخواب ابدی .

شعر شاملو را زمزمه میکردم :

به نو کردن ماه

بر بام شدم

با عقیق و سبزه و آیینه....

داسی سرد بر آسمان گذشت

که پرواز کبوتر ممنوع است ....

صنوبر ها به نجوا چیزی گفتند

وگزمگان به هیاهو

شمشیر در پرندگان نهادند...

ماه

بر نیامد

چه سرمایی بود . چه سرمایی. میلرزیدم . از درون و بیرون .اشکی هم گویا بر چهره ام نشست . میلرزیدم . همچون بیدی در باد .

به میخانه ای پناه بردم . سرمای درون فرو نشاندنی نبود . سرمای بیرون را با جامی فرو نشاندم

See insights and ads

Boost post

All reactions:

155Miche Rezai, Nasrin Zaravar and 153 others