بیداد

بیداد

سعدی میفرماید
بنیاد ظلم در جهان اندک بود هر کس آمد اندکی بر آن مزید کرد تا بدین غایت رسید

داشتم داستان کاوه و ضحاک را در شاهنامه می خواندم ، به این بیت رسیدم

روزگار پیر را تا یاد بود
پایه این تخت بر بیداد بود

پس معلوم میشود این خاک بلا زده ما همواره هستی اش باخون و بیداد عجین بوده است

این خاک با سخاوت و این فلات سوخته هرگز هیچ چیزی را از ما دریغ نکرده است
پس این رنج جاودانه که ما راست از کجاست؟
و اما پاسخی که میتوان دادهمراه با چشم انداز امیدی است که آرزوی هر انسان ایرانی است

یک روز
خواهند آمد آدمیانی
که نیستند مانند ما سرشته از این خاک مبتلا
و نیستند منت پذیر آن دم قدسی
که ناگزیر
در ما دمیده شد