تماشای گلها

آمده ام نشسته ام حیاط خانه ام به تماشای گل ها.

همسایه ام - خانم کاتلین- صدایم میکند میگوید: با شما کاری داشتم.

آنوقت لبخندی میزند و میگوید: میخواهم از شما تشکر کنم

میگویم : تشکر برای چه؟

میگوید . صبحها که پنجره خانه ام را باز میکنم چشمم به حیاط شما می افتد و بادیدن این گل های زیبا دلم باز میشود . کیف میکنم . حال و هوای تازه ای احساس میکنم. از شما بخاطر خلق اینهمه زیبایی متشکرم.

همسایه ام - خانم کاتلین- خود یکی از همین گل هاست . عطر محبت و صفا و مهربانی میدهد . عمری بر او گذشته است . اما بمن میگوید : اگر خواستی به سفر بروی من میآیم به گل های خانه ات آب میدهم .

گل های حیاط خانه ام به من جان میدهند. روح و روانم را جلا میدهند. با آنها حرف میزنم. نوازش شان میکنم .

آنکه از همه شاداب تر است نامش مهسا است. آن دیگری سپیده است . نرگس هر صبحگاه به من چشمک میزند . و توماج برایم ترانه می خواند .

آمده ام در حیاط خانه ام نشسته ام برای گل هایم شعر می خوانم :

کس لب به طرب به خنده نگشود امسال

وز فتنه دمی « وطن » نیاسود امسال

در خون گلم که چهره بنمود امسال

با وقت چنین ، چه وقت گل بود امسال؟

گهگاه برای گل هایم از تاریخ نیز میگویم :

«در محرم۶۱۸هجری قمری، لشکر مغول به مرو حمله برد و حصار شهر در محاصره گرفت .بزرگان شهر چاره ای جز تسلیم نیافتند پس امام جمال الدین راکه از کبار ائمه مرو بود به رسالت نزد امیران مغول فرستادند و امان خواستند.

چون شهر را وا نهادندلشکر مغول داخل شهر شد و چهار شبانه روز کارشان آن بود که مردمان را به بیابان های اطراف شهر می بردند ، زن و‌مرد و مادر و فرزند از هم جدا میکردند ‌بجز چهارصد نفر که حرفه و مهارتی داشتند همگان را از دم تیغ گذراندند ( جهانگشای جوینی- جلد اول -صفحه۱۲۷)

برای گل هایم قصه میگویم و میخوانم:

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت

عجب که عطر گلی مانده است و بوی یاسمنی

و از خود می پرسم : با مغولان امروزین چه کنیم؟

+13

All reactions:

108Zari Zoufonoun, Miche Rezai and 106 others

درخت چنار و کشمش

گفت: آقا! شما کجایی؟ چرا نمیآیی شب شعر ؟ جایت خیلی خالی است!

گفتیم: آقا! ما یک سریم هزار سودا. تابستان که میشود هفته ای هفت روزش را میرویم کنار دریا . آنجا می نشینیم موج ها را میشماریم . مرغابی ها را تماشا میکنیم. آدم ها را تماشا میکنیم . ما که هیچ کارمان شبیه آدمیزاد نیست ! خب، حالا این شب شعرتان کجاست؟باید با خودمان چماق هم بیاوریم؟ باید کت و شلوار بپوشیم؟ کراوات هم باید بزنیم؟ بادیگارد احتیاج نداریم ؟

گفت: نه آقا! فلان شب فلان ساعت توی زوم!

فلان شب فلان ساعت صورت مان را شش تیغه کردیم، یک پیراهن مکش مرگ مای تی تیش مامانی پوشیدیم ، یک عالمه پودر و ماتیک به خودمان مالیدیم با سلام و صلوات رفتیم شب شعرشان.

آقا ! جای تان خالی بود. یک عالمه حافظ شناس و حافظ پژوه گوش تا گوش نشسته بودند شعر حافظ تفسیر میفرمودند.

ما یک گوشه ای نشستیم ونم نمک آب هویچ مان را بالا انداختیم و رفتیم توی عالم ملکوت علیا!( حالا نپرسید عالم ملکوت علیا دیگر کجاست! خودمان هم نمیدانیم کجاست ! همینطور قضا قورتکی چیزکی ‌‌پراندیم)

باری نیم ساعتی آنجا نشستیم و دندان خشم بر جگر سوخته خستیم تا نوبت به شعر خوانی دیگران رسید .

همان اول بسم الله دیدیم یکی از بزرگان اهل تمیز شمشیری برداشته است افتاده است به جان شاملو ! حالا نزن کی بزن!

گفتیم : خدا را هزار مرتبه شکر توی دست شان پتک ندارند ، گرنه میرفتند قبر شاملو‌را هم خراب میکردند .

دیدیم یک قصیده بالا بلند دو هزار بیتی را که آقای شجاع الملک دلیر زاده در نکوهش شاملو سروده است میخواهد بخواند.

گفتیم سبحان الله ! ما آمده بودیم اینجا چیزی یاد بگیریم نمیدانستیم آمده ایم به سنگسار شاملو .

یواشکی بار و بندیل مان را برداشتیم زدیم به چاک و پشت دست مان را داغ کردیم دیگر در هیچ شب شعری پیدای مان نشود

اما منباب خالی نبودن عریضه میخواستیم به این بزرگان اهل تمیز عرض کنیم حالا که « هر گاو گند چاله دهانی آتشفشان روشن خشمی » شده است و همراه با مردارخواران حکومت نکبت به شاملو سنگ میزند و کتاب« در پس آیینه» می نویسد چطور است مصدق و پور داود و هدایت و کسروی و محمد علی فروغی و ذبیح الله صفا و نمیدانم بهار و عشقی و فرخی یزدی و نادر پور و اسماعیل خویی و همین هادی خرسندی را هم مشمول عنایات خودشان بفرمایند وآن خائنان ! را هم بی نصیب نگذارند.

میگویند یکی داشت میرفت بالای چنار . پرسیدند : کجا میروی؟

گفت میروم بالای چنار کشمش بخورم!

پرسیدند : مگر درخت چنار کشمش دارد ؟

گفت : کشمش توی جیب من است!

حالا حکایت ماست ، فقط بعضی ها بجای کشمش توی جیب شان سنگ و سنگپاره گذاشته و از بالای چنار به فرق این و آن میکوبند

طرح از : سیاوش روشندل

All reactions:

78Zari Zoufonoun, Miche Rezai and 76 others

بچه گربه های من

این بچه گربه ها وحشی بودند و از آدمیان می ترسیدند . هر پنج تای شان رنگ نارنجی داشتند .

یواش یواش با هم رفیق شده بودیم.

روی هرکدام هم اسمی گذاشته بودم. اسم های ایرانی.

وقتی از راه میرسیدم مثل برق و باد بسویم میدویدند و از سر و‌کولم بالا میرفتند .

می نشستم غذا خوردن و جست و خیزشان را تماشا میکردم.

یک روز رفتم از والمارت برای شان غذای خشک خریدم .فردایش دیدم پیدای شان نیست. گشتم ‌و گشتم پیدای شان کردم. هر پنج تای شان مرده بودند .

غذای چینی خورده بودند

All reactions:

74Miche Rezai, Nasrin Zaravar and 72 others