حکومت بدون مردم

لوموند میگوید : اعتراض های خیابانی ایران یک «رژیم بدون مردم » را به نمایش گذاشته است

آیا وقت آن نرسیده است که کنشگران داخل ایران که سال‌های سال بیداد و تحقیر و شکنجه و زندان را با بردباری تحمل کرده و خشونت را جایگزین عقلانیت و خرد ورزی نکرده اند اکنون یک دولت موقت تشکیل دهند تا ضمن جلوگیری از پراکندگی همه نیروهای حاضر در میدان نبرد ،رهبری جنبش را بدست بگیرند و آنرا با کمترین هزینه به سامان برسانند؟

البته باید تاکید کنم که سخن من سخن کسی است که در ساحل امن و آسایش نشسته و از دور دستی بر آتش دارد و هیچ اعتقادی هم به این اپوزیسیون مافنگی خارج از کشور ندارد

نگاهی به جنبش آزادیخواهانه ایران و نقش تاریخی ملایان در تباهی ایران

در گفتگو با شبکه جهانی تلویزیون ملی پارس

سخنرانی آقای لکوموتیر در سازمان ملل

بسم الله القاصم الجبارین

انا لله و انا الیه الراجعون

با سلام و درود خدمت صندلیهای عزیزانقلابی ؛ من رییس القاتلین ، فرزند مش ممقلی- مسمی به لوکوموتیر - دارای درجه دکترا از حوزه علمیه تاجیکستان و ایضا روسستان و چینستان، ازکشور اسلامی انقلابی اختلاسی ایران خدمت تان رسیده ام و پیام آزادی و عدالت برایتان آورده ام . همان عدالتی که امت انقلابی ایران از آن بر خوردار است و در سایه همین آزادی و عدالت اسلامی هم اکنون در خیابان‌های ایران به نوازش ماموران انتظامی و برادران جان بر کف بسیجی اشتغال دارند ،

من با پیام آزادی به این مکان مقدس آمده ام . بله آزادی از قید و بند تمام کسانیکه سالها با تبختر و اهن و تلپ های مستکبرانه بر روی شما صندلی های عزیز نشسته و بر شما تکیه داده اند و من - رییس القاتلین - امسال با حضورم شما را خالی از سکنه میکنم

ازبرادران وخواهران متعهد انقلابی عزیزی که قدم رنجه فرموده و مکان مناسبی برای خواب قیلوله و چرت های انقلابی پیدا کرده وما و دولت ما و مقام عظمای ولایت راسرفراز فرموده اند سپاس بسیار دارم .

صلوات جلی ختم بفرمایید تا چرت مستکبران و عوامل صهیونیزم بین المللی پاره بشود

و من الله التوفیق ، که خداوند از همه گردن کلفت تر است .

بیداری حسن جان ؟

زنم میگوید : آخر هفته برویم دیدن نوه ها ؟ دلم برای شان بد جوری تنگ شده .

میگویم : آخر هفته؟ آخر هفته که بارانی است . من که روزهای بارانی نمی توانم رانندگی کنم. چشم هایم خوب نمی بیند! مگر میخواهی خودمان را به کشتن بدهیم؟

البته همه این حرف ها بهانه است . نه آخر هفته بارانی است نه چشم مان عیب و علتی دارد . فقط بهانه می تراشم که پشت فرمان ننشینم .

این روزها از رانندگی بدم میآید . وقتی در بزرگراهها رانندگی میکنم آهسته میرانم اما راننده های پشت سری هی برایم بوق میزنند و انگشت شان را حواله ام میکنند . زنم میگوید : چرا اینقدر آهسته میرانی ؟

میگویم : زن جان ! سرعت مجاز شصت و‌پنج مایل است ، من که نمی توانم بیش از شصت و‌پنج مایل برانم . می توانم ؟

زنم سری تکان میدهد و چیزی نمیگوید . لابد توی دلش بمن فحش میدهد . من که از درون دل آدمیان خبر ندارم

ماشین ها به سرعت‌برق و باد از بیخ گوشم میگذرند .ویژویژ، ویژ ویژ. من اما از شصت و پنج مایل بالاتر نمی روم !

یادم میآید سه چهار سال پیش رفته بودیم سیاتل . موقع برگشتن هشتصد و هشت مایل رانندگی کردیم . از دو ایالت واشنگتن و اورگان گذشتیم و رسیدیم کالیفرنیا . یعنی یکسره از سیاتل راندیم تا سانفرانسیسکو

البته سه چهار سال پیش جوان‌تر بودیم و هنوز زهوارمان اینجوری در نرفته بود !

بادم میآید صبح میخواستیم توی گرگ و میش بامدادی راه بیفتیم . رفیق شاعر مان علی آقا مچ دست مان را گرفت و پرسید : کجا ؟

گفتیم : علی آقا جان ! دیگر باید زحمت را کم کنیم . هر چه زودتر بهتر !

چمدان مان را از دست مان گرفت و فرمود : مگر میشود بدون صبحانه جایی رفت ؟ حالا بیایید بنشینید صبحانه ای بخورید بعدا در باب رفتن و نرفتن شما مذاکره خواهیم کرد ! چمدان مان را هم برد یک جایی قایم کرد .

گفتیم : علی آقا جان ! قربان معرفت سرکار ، ما باید حتما برویم . توی کالیفرنیا هزار جور گرفتاری داریم .

باید برویم سر خانه زندگی مان .

علی آقا در آمد که : آخر این چه جور سفر کردن است ؟ ما که هنوز شما را ندیده ایم !

گفتیم : علی آقا جان . قربان آن سبیل های چخماقی تان بشویم ما . ما هم دوست داریم بمانیم اما دوسه تا قرار دکتر و بیمارستان داریم . . باید آنجا باشیم و به کارهایمان سر و سامان بدهیم .

علی آقا در حالیکه یک سفره رنگین صبحانه فراهم کرده بود در آمد که : آقا ! اگر بمانید برای شما شعر هم میخوانم ها ! وشروع کرد به خواندن شعر هایش .

ما شعرهای علی آقا را گوش کردیم و یک صبحانه مفصل هم نوش جان کردیم و‌راه افتادیم .

آقای علی آقا با لب و لوچه آویزان از ما خدا حافظی کرد و ما هم آمدیم سوار ماشین مان شدیم و دوسه تا آیت الکرسی و حمد و سوره خواندیم و دور و برمان را فوت کردیم و به محمد و آل محمد درود و صلوات فرستادیم و راه افتادیم .

دو سه تا دکمه را فشار دادیم و خطاب به جناب آقای اتومبیل هوشمند مان عرض کردیم که : قربان ! ما عنان اختیار خویش به دستان هنر بار شما سپردیم ، این شما و این هم میدان هنرنمایی تان . بفرمایید ببینیم چه هنر نمایی هایی میفرمایید !

جناب آقای اتومبیل هوشمند راه افتاد . ما هم نشستیم پشت فرمان و شروع کردیم به تسبیح زدن و ذکر خدا ومبهوت در قدرت خداوندی !

این آقای اتومبیل هوشمند مان هشتصد و هشت مایل را یکسره کوبید و بدون آنکه خم به ابرو بیاورد یکراست آمد در خانه مان و گفت : بفرمایید ! این هم مقصد شما . در دوم سمت راست .

نه چپ رفت . نه راست رفت . نه بوق زد . نه سبقت بیجا گرفت . نه به راننده بغلی فحش داد . نه غر زد . همینطور مثل بچه آدم ! سرش را انداخت پایین و آمد تا دم در خانه مان .

زن مان هم از همان لحظه اول صندلی ماشین را خواباند و به سبک و سیاق همه اهالی محترم شیراز شروع کرد به خوابیدن و گهگاهی هم خرناسه کشیدن . نیم ساعتی یک ساعتی میخوابید و ناگهان سرش را بلند میکرد و می پرسید : حسن جان ! بیداری ؟ و دو باره میخوابید !

یک خاطره ای هم‌از سفر سیاتل یادمان آمد که بد نیست برای تان تعریف کنیم

جلوی یکی از این هتل های سوپر مدرن ، یک آقای بیخانمانی ، مست و خراب دراز کشیده بود و آفتاب میگرفت . سه چهار تا از کارمندان هتل آمده بودند میخواستند با خواهش و منت و من بمیرم تو بمیری او را بتارانند . اما آقای بیخانمان آنجا دراز کشیده بود و از جایش تکان نمیخورد و انگشتش را حواله شان میکرد و با قهقهه میگفت : fuck you

جای تان خالی کلی خندیدیم

تولدت مبارک پسرم

تولدت مبارک پسرم

آنجا در بیمارستانی بالای تپه های اوکلند به دنیا آمد . بیستم سپتامبر ۱۹۸۸.

یکی دو ماهی بود به امریکا آمده بودیم . چهار سال و چند ماهی در بوئنوس آیرس روزگار گذاشته و سرانجام به هوای آب به سراب ینگه دنیا رسیده بودیم .

هنوز خانه و خانمانی نداشتیم . شغل ‌و کاری نیز .در هراس و امید میزیستیم . با حیرت و شگفتی به این جهان شگفت می نگریستیم.

نامش را « الوین Elvin» گذاشتیم . یعنی شراب . نام خواهرش را « آلما» نهاده بودیم . یعنی سیب !

کودکی اش را چندان بیاد ندارم زیرا برای آن نواله ناگزیر روزی ده دوازده ساعت به کار گل مشغول بودم

مدرسه رفت . دانشگاه رفت . دکترا گرفت . زن گرفت . بچه دار شد .و اکنون دختری زیبا بنام « تساTessa»دارد .

امروز سالروز تولد پسرم - دکتر الوین شیخانی - است

این آقای دکتر الوین شیخانی پیش از آنکه عیالوار شود یک پایش در امریکا و پای دیگرش در رواندا و مکزیک بود . میرفت تا مرهمی بر زخم دردمندان بگذارد . حالا در سانفرانسیسکو ماندگار شده است .

این آقای دکتر زبان فارسی را شکسته بسته حرف میزند و چون مادرش شیرازی است لاجرم لهجه غلیظ شیرازی دارد . آنهم چه لهجه ای ! انگار همین حالا از ناف دروازه کازرون شیراز به سانفرانسیسکو پرتاب شده است .به پختن هم میگوید پزیدن !!

زمانی که هفت هشت سالش بود یک روز بمن میگفت : بابا ! خیال میکنی من فارسی نمیدانم ؟

گفتم : چطور مگر ؟

گفت : شما هر چی بزبان فارسی بگویید من میفهمم .

گفتم : هر چی ؟

گفت : آره !

من هم شوخی ام گرفت و بیتی از حافظ را خواندم که : " ما سر خوشان مست دل از دست داده ایم " و از الوین پرسیدم : این یعنی چه ؟

پسرم چند لحظه ای فکر کرد و گفت : بابا ! یعنی اینکه شما چیزی را گم کرده اید !

امروز سالروز تولد پسرم - دکتر الوین شیخانی - است . تولدت مبارک پسرم . یا بقول نوا جونی: تاوالودت موباراک !

Happy Birthday Elvin Joon Joony

+6

طلاق بگیر خانم

دیروز و امروز یکی دو ساعتی به حرف های دکتر هلاکویی گوش میکردم .

اینطور که پیش میرود اگر برنامه های دکتر هلاکویی یکی دو سال دیگر دوام پیدا کند و خلایق بخواهند بر اساس رهنمودهای روانشناسانه ایشان عمل کنند بدون شک هشتاد نود درصد از خانم ها و آقایانی که به رادیو « همراه» گوش می‌دهند باید از همدیگر طلاق بگیرند !

راستش همسر جان خودمان هم اگر قرار بود دو سه روز به رهنمودهای ایشان گوش بدهد هیچ معلوم نبود پس از چهل و دو سال زناشویی دست مان را نگیرد ببرد محضر بگوید جناب آقای گیله مرد ! مهرم حلال جانم آزاد!

شاه

آقا !ما از میان همه شاهان و امیران و وزیران و رهبران زنده و مرده جهان فقط دوتا پادشاه را دوست داریم . یکی شان پادشاه سابق یونان جناب کنستانتین دوم و دیگری همین ملک عبدالله پادشاه اردن است .

این آقای پادشاه اردن ؛ هم تحصیلکرده است ؛ هم خوش قیافه است . هم هیچ شباهتی به مسلمان ها و مسلمان زاده های نکبت الدوله ندارد ؛ هم بمعنای واقعی دموکرات است و هم اینکه مثقالی هف صنار با امیران و رهبران خاورمیانه تفاوت دارد .

وسعت اردن تقریبا برابر همین ایالت ایندیانای خودمان است . چاههای نفت و معادن طلا و نقره و سرب و آهن و مس و زغال هم ندارد . اما در همان منطقه ای که خون و دود و بلاهت و حماقت و برادر کشی از زمین و آسمان میبارد ؛ اردن تنها کشوری است که چند میلیون آواره فلسطینی و سوری و عراقی و سودانی را در خودش جا داده و هیچ از خون و خونریزی و بمب و موشک و ترقه و آتش و دود خبری نیست .

کاشکی مابقی رهبران دنیا کمی آدمیت را از همین ملک عبدالله یاد میگرفتند .

اما آن دومین پادشاه محبوب مان - جناب کنستانتین دوم - چهل پنجاه سالی است که از سلطنت خلع شده و بگمانم حالا دیگر خیلی پیر شده باشد .

علاقه ام به این پادشاه اسبق یک دلیل شخصی دارد و آن این است که پس از کودتای سرهنگ ها در یونان ؛ جناب کنستانتین و همسر بسیار زیبای شان چند روزی بدعوت آن اعلیحضرت رحمتی به ایران آمده بودند و من تنها خبر نگاری بودم که همراه آنها بودم و از دیدارشان از جنگل های اسالم و کارخانجات کاغذ سازی پارس و شیلات شما ل گزارش رادیویی تهیه میکردم . علاقه من هم به جناب کنستانتین دوم و همسرشان از این بابت است که از رفتار فروتنانه و مهربانانه و بی غل و غش شان کیف میکردم و میدیدم که پادشاه یک مملکت هم میتواند آدمی ساده و بی فیس و افاده و خاکی و مهربان باشد

نمیدانم چرا آدمهای خوب یا زود میمیرند یا در چنبر حوادث و بحران هایی گرفتار میآیند که آنها را دق کش میکند .

ابابیل

سر صبحی آمده بودیم حیاط خانه مان پای درخت بلوط نشسته بودیم و به یاد « آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست» شعر اخوان ثالث می خواندیم که :

نه مهر فسون نه ماه جادو کرد

نفرین به سفر که هر چه کرد او کرد

دیدیم لشکری از پرندگان رنگ وارنگ آمده اند روی شاخه های درخت بلوط نشسته اند و جیک جیک کنان دانه های بلوط را میل میفرمایند و پوستش را پرت میکنند روی کله مبارک مان .

سرمان را بلند کردیم و گفتیم : ای جنابان ابابیل! شما همه جنگل ها و جلگه ها و کوهها و دشت های پر دار ‌‌درخت را رها کرده اید آمده اید اینجاروی درخت خانه ما بساط بخور بخور راه انداخته و نمیگذارید مادو کلام شعر اخوان بخوانیم و برویم توی عوالم ملکوتی ؟چه خیال میکنید ؟ خیال میکنید ما جناب ابرهه حبشی هستیم که شما ابابیل محترم حالا میخواهید ما را سنگباران بفرمایید و کله مبارک مان را بشکنید ؟ هیچ نمی بینید که ما باید روزی چهارصد بار بیاییم حیاط مان را جارو کنیم و‌پوست بلوط جمع کنیم؟ شما مگر خودتان خواهر و مادر ندارید ؟

آقا ! هنوز کلام مان توی دهان مان نچرخیده بود که دیدیم جنابان ابابیل چنان قشقرقی بپا کرده و چنان جیغ هایی میزنند و چنان هیاهویی براه انداخته اند که گوش فلک کر میشود . اول خیال کردیم لابد تظاهراتی علیه ما راه انداخته و فریاد میزنند که ای آقای گیله مرد غاصب ! آمده ای توی جنگل که زیستگاه هزاران ساله آبا اجدادی ماست خانه ساخته ای و ما ابابیل بیچاره را خانه بدوش و بی خانمان کرده ای حالا دو قورت و نیمت باقی است چرا ما آمده ایم روی درختان خودمان بلوط میخوریم ؟ شرم تان نیست؟

خواستیم بگوییم چه خبرتان است ای ابابیل؟ چرا کولی بازی در آورده اید ؟ ناگهان چشم مان افتاد به آسمان و دیدیم یک عقاب تیز پرواز آمده است بالای سرمان بال گشوده و جولان میدهد.

. تازه آنجا بود که فهمیدیم قشقرقی که این ابابیل محترم براه انداخته اند از ترس همان عقاب تیز پرواز است.

با خودمان گفتیم : عجب؟ آیا روی زمین و هوا و دریا و جنگل و زیر زمین هیچ موجود جانداری یافت می شود که بتواند بی واهمه و هراس زندگی کند ؟

آدمیزادبیچاره که مدام گرفتار حرص و کینه و دشمنی و حسادت و رنج و بیماری و حماقت و بی خویشتنی و فقر و پیری و ترس وبیداد دینکاران است . این پرندگان و چرندگان و آبزیان و خاکزیان هم که مدام در تنگنای هراس گرفتارندو طعمه آدمیان و عقابان و گرازان و درندگان اند. پس کدام موجود زنده ای است که نفسی براحتی بتواند کشید ؟

یاد آن سخن شاعرانه افتادم که :

یک تن آسوده در جهان دیدم

آن هم آسوده اش تخلص بود

دعوا با آقای داستین هافمن

آقا ! دیشب یک دعوایی با این آقای داستین هافمن راه انداختیم آن سرش نا پیدا .

رفته بودیم تماشای یکی از فیلم هایش . خودش هم آنجا بود . آقای سیلوستر استالونه هم آنجا بود . یک ساختمان زهوار در رفته ای بود با پنجره هایی چوبی به رنگ سرمه ای تند . عینهو خانه های افغانستان . دو تایی شان رفته بودند توی آشپزخانه چیزی بخورند .

رفتم دم پنجره آشپزخانه گفتم آقای داستین هافمن با شما حرفی دارم . آقای سیلوستر استالونه رفت طرف یخچال نوشابه ای بر دارد . دستش را گرفتم و گفتم : آقا ! شما هم باش می خواهم شاهد باشی!

آقای داستین هافمن آمد جلو . گفتم : آقا ! من حسن بن نوروزعلی هستم . چهل سال است امریکا هستم . میخواستم بپرسم چرا آمدی در چنین فیلم مزخرفی بازی کردی؟

بعدش با خشم و هیجان گفتم : ببین آقا ! ما شما را دوست داریم . شما هنرپیشه محبوب ما هستی ، چرا آمدی توی چنین فیلم کثافتی هنر نمایی کردی؟

یادم نیست آقای داستین هافمن چه توضیحی داد . میدانم چند دقیقه ای برایم توضیح میداد . آنقدر عصبانی بودم که حرف هایش را نمی شنیدم . از عصبانیت تنم میلرزید .

گفتم: ببین آقا جان ! توی مملکت من هشتاد در صد مردم ما بیسوادند ! منظورم این است عقل ندارند ! هرسال دو بار انقلاب میکنند .اما هر روز اوضاع احوال شان قاراشمیش تر میشود . در چنین هنگامه ای فیلمسازان ما یکی دوتا فیلم خاله زنکی میسازند . مردم میروند این فیلم های خاله زنکی را می بینند . اینجور فیلم های آبگوشتی را دوست دارند . وقتی این فیلم ها خوب فروش رفت فیلمسازان از پولی که بدست میآورند فیلم دیگری میسازند که میآید امریکا جایزه اسکار می‌گیرد . شما که به چنین پول هایی احتیاج نداری . چرا آمدی توی چنین فیلم مزخرفی بازی کردی؟

تازه داشتم خودم را برای یک بزن بزن حسابی آماده میکردم که زنم بیدارم کرد و گفت : چت شده ؟ با کی دعوا میکردی؟!

شاعر مسلمان چینی

آقا! ما امروز یک شعر بسیار بسیار زیبا از یک شاعر مسلمان چینی خواندیم حظ کردیم .

آدمیزاد چینی باشد مسلمان باشد شاعر هم باشد دیگر نور علی نور است به خودا !

پس این آقایان مائوتسه تونگ و لیو شائوچی و نمیدانم چینگ چیان ریزو درشت دیگر اینهمه سال به چه کاری مشغول بودند وچه غلطی میکردند که ما هنوز در ممالک محروسه چین و ماچین مسلمان داریم ؛ آنهم شاعر مسلمان ؟

حالا یقه ام را نگیرید که آقا! بیا این شعر را برای مان ترجمه کن . مگر من خودم حالیم شد چی گفته ؟

مگر شما قرآن میخوانید حالی تان میشود چه میخوانید؟

مگر وقتی دعای ندبه و دعای فرج و دعای وحشت و نمیدانم هزار جور ورد و دعا میخوانید میدانید چه شکری میل میفرمایید؟

وقتی ملای محله تان بالای منبر به زبان تازی ها بشما دشنام میدهد و شما همینطور گله گله اشک میریزیدو به پیشانی تان میکوبید هرگز خواسته اید بدانید چه گفته است و چه میگوید؟

پس چطور است از من میخواهید این شعر لطیف و ظریف چینی را برای تان ترجمه کنم ؟آخر پدر آمرزیده ها ! مگر من چینی میدانم؟

مگر ملای محله تان عربی میداند؟مگر اومیداند چه چیزی بلغور میکند؟

مگر وقتی بابا بزرگ تان به رحمت خدا میرود و آقای ملا باشی توی قبر پای لحد گوشش را می‌گیرد و یا عبدالله ابن عبدالله میخواندو سوره نسا را زیر گوشش زمزمه میکند هیچ بنده خدایی میداند چه میگوید ؟

دست بر دارید آقا ! این شعر زیبای چینی را بخوانید حظ کنید !

اجرتان هم با آقای کون چون تانک

近代汉语是古代汉语

与现代汉语之间以

早期白话文献为代表的汉语。

《水浒传》《西游记》等书所

用语言即为近代汉语。來源請求

其实，像《二十年目睹之怪现状》的清代小