با توام ایرانه خانم زیبا

هوای دلنشین پاییزی را بهانه کردم رفتم قدمی در تنها خیابان شهرمان زدم.

خیابانی است بطول کمتر از یک مایل با رستوران ها و بارها و عتیقه فروشی ها و گالری ها و بوتیک ها و تک و‌توکی هم کتابفروشی .

پریروزها جشنی بپا کرده بودند . بهانه شان جشن ماه اکتبر ،چند هزار نفر آمده بودند ؛زن و مرد و پیر و جوان.

وسط خیابان - اینجا و آنجا - میزی و چادری و بساط خوشباشی مهیا ؛ هر چند قدم به چند قدم دم و دستگاه باده نوشی و نوشخواری.

هر کس را که میدیدی لیوانی بدست داشت و از بشکه های آبجو ، لیوانی میگرفت و می نوشید .

رفتم میان آدم‌ها ،همه شاد و خندان و مست . و من شعر حافظ میخواندم که :

می خور که هر که آخر کار جهان بدید

از غم سبک بر آمد و رطل گران گرفت.

قدمی زدم و تماشایی. تماشای بناهایی که

صد و چند سالی از عمرشان میگذرد ؛ همه سرپا و سرفراز ، ساخته شده از آجر ؛ و تاریخ بنا بر پیشانی شان .

و من با خود می اندیشیدم اگر این ملت ؛ تخت جمشیدی و مشهد مرغابی و نقش رستمی و بیستونی وچهار باغی و پل خواجویی و مسجد شیخ لطف اللهی میداشتند با آن چه میکردند ؟

یکوقت دیدم با ایرانه خانم زیبا درد دل میکنم و با خود زمزمه میکنم که:

دق که ندانی که چیست گرفتم

دق که ندانی تو خانم زیبا

حال تمامم از آن تو بادا

گرچه ندارم خانه در اینجا ، خانه در آنجا

سر که ندارم که طشت بیاری که سر دهمت سر

با توام ایرانه خانم زیبا

کاکل از آن سوی قاره ها بپرانی ، یا نپرانی

با تو خدایی برهنه ام آنجا

بی تو گدایم ، ببین گدای کوچه دنیا

با توام ایرانه خانم زیبا

______

شعر از: رضا براهنی

See insights and ads

Boost post

All reactions:

16Farhad Ghasemzadeh, Foroz Nader and 14 others