مردی که یک پا ندارد

کودکی را می بینم که دست ندارد . بی دست به دنیا آمده است .

قاشق را لای انگشتان پایش میگذارد غذا می خورد .

قلم نقاشی را لای انگشتان پایش میگذارد نقاشی میکشد . چه نقاشی های قشنگی هم میکشد . رنگ های نقاشی اش رنگ های جاندار و شادند . رنگ طبیعت .

کودک قشنگی است . شش هفت سالی دارد . میگوید و میخندد و انگار نه انگار طبیعت در حق او ظلم کرده است .

باید یکی از نقاشی هایش را بخرم و بر دیوار اتاقم بیاویزم تا یادم باشد قدر داشته هایم را بدانم . قدر انگشتی را بدانم که مرا یاری میدهد تا بنویسم . قدر چشمی را بدانم که هر روز و هر ساعت و هر ثانیه ؛ مرا به مهمانی رنگ ها می برد . مرا به مهمانی زیبایی و زیبایی ها می برد . قدر دلی را بدانم که اگر چه گهگاه به بند بلا گرفتارم میکند اما از حسد و کینه و بدخواهی تهی است . تهی تهی .

مردی را می بینم که دانش و مهارت و همه توانایی های ذهنی و فکری اش را بکار گرفته است برای همین دخترک بی دست ؛ دست مصنوعی ساخته است . دستی که با یک اشارت کامپیوتر کار میکند . دخترک با همین دست مصنوعی ویولون می نوازد . چقدر هم زیبا می نوازد . آرزو میکنم روزی بیاید بتوانم در کنسرتش بنشینم به آوای ویلونش گوش بدهم و اشک شوق را بر چهره ام بنشانم .

بیاد شعری می افتم که پنجاه شصت سال پیش جایی خوانده بودم :

«مردی که پا نداشت .

تا قله بلند به سختی صعود کرد

پرچم بنام خود بر زمین زد وبا افتخار بر آن نوشت :

من پا نداشتم .»

عکس از : گیله مرد

See insights and ads

Boost post

All reactions:

92Farhad Ghasemzadeh, Susan Azadi and 90 others