شهری که دوست میداشتم

رفته بودیم مکزیک . یادم نیست چه سالی بود . بگمانم هفت هشت سال پیش بود . دلم میخواست از کالیفرنیا تا مکزیکو را با اتومبیل برانم و مکزیک واقعی را ببینم .

گفتند : خطرناک است و خسته کننده . ما هم پذیرفتیم

گذارمان افتاد به شهری بنام ماساتلان (Mazatlan)

، شهری غنوده بر ساحل اقیانوس آرام . معنایش به زبان بومیان یعنی : سر زمین آهوان !

و ما هر چه چشم انداختیم فقط پریرویان و پریچهرگان و پریوشان دیدیم و از آهو و آهوان خبری نه ! البته چشمان آهو وار بسیار دیدیم که دل و دین آدمی به باد میدادند اما از آهوی دشتی نشان و نشانه ای نه !

رفتیم به بازارش . عینهو بازار کریمخانی شیراز . با همان سقف آجری و گاه پر نقش و نگار . و آکنده از جنس های چینی و امریکایی . تک و توکی هم دستآوردهای بومیان .

و فضای داخل بازار همان فضای بازار های تبریز و تهران و اصفهان و شیراز . و جا بجا عطر زیره و بابونه و ریحان و‌شنبلیله در فضا . ومن حس میکردم اکنون پس از تبعیدی هزار ساله به میهنم باز گشته ام .

رفتیم به کوچه گردی . کوچه ها

بمثابه کوچه های ایران . تو سری خورده و گاه تنگ . اینجا و آنجا دکه ای و مغازه ای و کیوسکی و خرده فروشگاهکی . و مردمان نشسته به انتظار که گم کرده راهی از راه برسد و چند دلاری بسلفد و سیگاری و نوشابه ای بخرد .

ودر کمرکش کوچه ای یک نانوایی . و این نانوایی انگار همان نانوایی های ایران . و زنی میانه سال آنجا را می چرخانید . صاحبش بود . و دیوار ها پر از عکس های این و آن .

پرسیدیم: اینهمه عکس بر دیوار چرا ؟

و پاسخ بر آمد که : اینان ؛ همچون شما ؛ مشتریان من بوده اند . آمده اند نانی خریده اند و به یادگار عکسی گرفته اند و به دیار و سررمین خود باز گشته اند .

ما نیز عکسی گرفتیم و لابد اکنون عکس ما هم در میان صد ها عکس دیگر نقش بر آن دیوار است .

واو میانه سال زنی بود سخت مهربان . و ما را به نانی و مربایی مهمان کرد و اصرار بلیغ مان را برای دریافت پولی هم نپذیرفت .

و امروز که من در میان عکس های گذشته ام میگشتم عکسی دیدم که همه آن یاد های خوب و شیرین گذشته را در من زنده کرد .

و یاد باد آن روزگاران یاد باد

See insights and ads

Boost post

All reactions:

63Banoo Saberi, Mohammad Anousheh and 61 others