شگفتا آدمی

نزدیکی های خانه مان در حاشیه جنگل ، بر بلندای تپه ای آسایشگاهی برای پیران و از کار افتادگان ساخته اند . همان خانه سالمندان که اینجا میگویند :Nursing Homes

من گهگاه شبی نیمه شبی زوزه آمبولانسی را می شنوم که تنوره کشان بسوی این آسایشگاه روان است.

بخودم میگویم : لابد یکی قلبش از کار افتاده است . لابد آن دیگری استخوان هایش ترکی بر داشته و لگن خاصره اش شکسته است . و لابد آن دیگری نفس اش دیگر در نمیآید و همین حالاست که پرونده زندگانی اش برای ابد بسته شود

هر بامداد اما ، پیر زنکی را می بینم که هر دو پایش را از دست داده است.نمیدانم به حادثه ای یا به بیماری مهلک مرموز جانسوزی .

مرغک بال و پر شکسته را میماند . وزنش شاید به سی کیلو نرسد .یکپارچه استخوان است . پوستی و استخوانی . اما هر بامداد با دو پای چوبین از آسایشگاه بیرون میآید و از کمرکش خیابان آهسته آهسته - مورچه وار - بالا میرود و در زیر آفتاب صبحگاهی قدم میزند .

بخودم میگویم : آدمی را می بینی ؟ می بینی چگونه در این هنگامه درد و رنج و بی دست و پایی هنوز هم میخواهد همچنان بماند و زنده بماند و از آب و آفتاب وباران و جنگل و دریا و موج و پرنده و لبخند و سلام و صبح بخیر لذت ببرد ؟

چه معجون شگفتی است این انسان ؟!

See insights and ads

Boost post

All reactions:

100Susan Azadi, Mina Siegel and 98 others