کوردوبا

در بوئنوس آیرس بودم . تابستان 1984 بود .

یک روز سوار ترن شدیم رفتیم ایالت کوردوبا . از بوئنوس آیرس تا کوردوبا هفتصد هشتصد کیلومتری میشد .

ترن مان شباهت چندانی به ترن نداشت . نه کوپه ای داشت و نه مبلی و نه جای خوابی . عینهو کلاس مدرسه« قرالر آقا تقی » مان بود با چند تا نیمکت چوبی و مردمانی که سرتاسر این راه دراز با بزها و گوسفندان و مرغ و خروس هایشان سوار میشدند و چند ایستگاه آنطرفتر پیاده میشدند .

بگمانم یکی دو روزی در راه بودیم .

در این سفر دور و دراز ؛ چشم اندازمان تنها و تنها جلگه ها و دشت ها و کشتزار های سبز و اسب ها و گاو ها و تک و توکی هم گاوچران بود . نام شان گاچو .

نه کوهی ؛ نه کویری ؛ نه نمکزاری ؛ نه خانه های تو سری خورده فلاکتباری . ؛ نه اندوهی ؛ نه غباری . همه جا سبز سبز . و تا چشم کار میکرد مزرعه و مزرعه و گاو و گوسفند . نه یکی نه دو تا ؛ هزاران هزار.

رسیدیم به مرکز ایالت کور دوبا .

سوار ماشین شدیم رفتیم به منطقه ای بنام کارلوس پاز . شهری به سبک و سیاق ینگه دنیا . با دریاچه ای و کازینو ها و هتل ها و رستوران ها و خلایقی که می نوشیدند و می رقصیدند و می باختند .

چند روزی در شهرک کارلوس پاز ماندیم . دوستانی هم پیدا کردیم . به جاهای ناشناخته و راز آمیزی هم سرک کشیدیم .

وقتی به بوئنوس آیرس بر گشتیم از خودمان می پرسیدیم : آخر چرا این مردم آنهمه زیبایی و فراخی و نعمت و سبزی و برکت و آرامش را رها کرده اند و از جمعیت بیست و شش میلیونی اش سیزده میلیونش در همین بوئنوس آیرس چپیده اند ؟ در قوطی کبریت هایی بنام آپارتمان ؟

پاسخش را بعد ها یافتیم .

پاسخش این است که شب های بوئنوس آیرس را هیچ جای دنیا ندارد . شهری است که هرگز نمی خوابد . شهر شب زنده داران است . شهری است که بقول آن بیناترین نابینا شاعر جهان - خورخه لوییس بورخس - مشکل است بتوان باور کرد که آنرا آغازی بوده است . به قدمت آب و خاک و هواست .

آه.. چقدر دلم هوای بوئنوس آیرس کرده است !

—————-

**قرالر آقا تقی نام روستایی است در ارومیه . آنهنگام که ما میخواستیم به سبک و سیاق آقای چه گوارا جهان را تغییر بدهیم چند گاهی معلم آن روستا بودیم . همگان صدایم میکردند آقای مدیر !

All reactions:

96Hanri Nahreini, Aziz Asgharzadeh Fozi and 94 others