آرشی جونی و بابا بزرگ

میخواستم بروم پیاده روی. آرشی جونی خانه ما بود . کفش هایش را برداشت گذاشت جلوی من و گفت : بابا بزرگ ! کمکم کن کفش هایم را بپوشم .

پرسیدم: کجا میخواهی بروی عزیزم ؟

گفت : میخواهم با شما بیایم پیاده روی !

دو سه تا اسباب بازی و اتوبوس و کامیون برداشت و راه افتاد .

اینجا خانه مان جنگل است و کوه و سرازیری و سر بالایی .گهگاه آهوانی و بوقلمون های وحشی اینجا و آنجا جولان می‌دهند .

راه می افتیم . از کمرکش یک سربالایی بالا میرویم . ده دقیقه ای راه میرویم . یکباره وسط خاک و خل ها می نشیند و شروع میکند به اتوبوسرانی و کامیون رانی !

میگویم : آرشی جونی ! مگر قرار نبود پیاده روی بکنیم ؟

چند دقیقه ای با اسباب بازی هایش بازی می کند و راه می افتد .

ده پانزده دقیقه ای راه میرویم . میرسیم به دشتی هموار . دشتی سراسر سبز.

حالا سیل پرسش هایش بسویم سرازیر شده است :

بابا بزرگ ! اسم این درخت‌ها چیست ؟

بابا بزرگ ! آهو ها شب ها کجا می خوابند ؟

بابا بزرگ ! آهو ها شب ها سردشان نمی شود ؟

بابا بزرگ ! روی این تابلو چی نوشته ؟

بابا بزرگ ! درخت ها چند سال عمر میکنند ؟

چند قدم که میرویم دوباره گوشه ای روی علف ها می نشیند و بساطش را پهن میکند . با کامیون ها و اتوبوس هایش سیر انفس و آفاق میکند . از تپه ماهور ها بالا می‌رود . به چپ می پیچد . به راست می پیچد . در دنیای خودش غرق است

میگویم : آرشی جونی ! مگر ما نیامده ایم پیاده روی بکنیم ؟ پا شو راه بیفت! خیلی راه در پیش داریم

میگوید : بابا بزرگ ! ده دقیقه استراحت می کنیم آنوقت راه می افتیم .

just ten minutes

ده دقیقه منتظر میمانم . می بینم دل و دماغ راه رفتن ندارد .

میگویم : آرشی جونی ! ده دقیقه مان تمام شده ها ! پاشو راه بیفت .

میگوید : بابا بزرگ . هنوز هشت دقیقه دیگر باقی مانده!

خسته شده است پسرک نازنین شیرین زبان بابا بزرگ