گربه ایرانی

از صبح که چشم باز میکنم این شعر مولانا در ذهن و ضمیرم جولان میدهد .

ای خواجه بفرما به کی مانم به کی مانم ؟

من مرد غریبم ،نه از این شهر جهانم

گر دم نزنم تا حسد خلق نجنبد

تانم که نگویم ، نتوانم که ندانم

می‌روم توی گاراژ خانه ام تا سر و سامانی به بی سروسامانی ها بدهم . مولانا آنجا هم دست از سرم بر نمیدارد . جان و جهانم رابه تسخیر می آورد . با هزار عشوه و غمزه و غمازی زمزمه میکند که : تانم که نگویم ، نتوانم که ندانم

میخواهم ذهن و ضمیرم را به مقوله دیگری بکشانم . ناگهان سیمای غمزده آن جوان ایرانی پناهنده آلمان را در چشم انداز خود می بینم که می‌گوید :

همسایه ام بمن می‌گوید : خودتان کم بودید حالا یک گربه ایرانی هم آورده اید ؟