تا دل تنهایی تان تازه شود
مرسدس سوسا - خواننده آرژانتینی - در ستایش زندگی
یاد داشت های حسن رجب نژاد - کالیفرنیا
۲۵ مهر ۱۴۰۱
۲۴ مهر ۱۴۰۱
تا میتوانید فحش بدهید
آقای فروید میگفت : اساس تمدن بشری هنگامی نهاده شد که انسان توانست بجای شمشیر و قمه و داس و تبر و تیرکمان ، از فحش استفاده کند (نقل از کتاب تمدن و مصائب آن)
بنا بر این شما ملت ایران، شما که زرت ملاها را قمصور میفرمایید از جناب آقای فروید اجازه تام و تمام دارید تا دل تان بخواهد به هر چه شیخ و ملا و فقیه و سفیه و عظما و آیت الله و امام و نیمچه امام و امامزاده و هر جاکشی که عمامه ای
بر سرش نهاده و دم از اسلام و مسلمانی میزند فحش ناموسی و بی ناموسی بدهید و بگویید : توپ تانک فشفشه آخوند باید گم بشه!
اصلا آقا چرا باید خودمان را سانسور کنیم ؟ لطفا بی هیچ آداب و ترتیبی با صدای بلند بگویید :
نه این وری نه اون وری کیرم تو بیت رهبری
آقا ! والله ما آدم مبادی آدابی هستیم. اهل فحش و فحشکاری هم نیستیم ، اما این جاکشان عمامه دار چنان خون مان را به جوش آورده اند که چاره ای نداریم بگوییم:
سگ بریند توی آن عمامه تان ای جاکشان حرامزاده
مغول ها آمده بودند
چهل و سه سال گذشت . انگار همین دیروز پریروزها بود .
رفته بودم شهسوار . هنوز اسمش تنکابن نشده بود . برادرم آنجا کنار ساحل متل رستوران کوچکی را می چرخاند . تابستان ها هیپی ها میآمدند آنجا توی حیاط درندشت اش کنسرت بر گزار میکردند.
رفته بودم کنار دریا . روزها تو ساحل راه میرفتم و فکر میکردم . موجها را تماشا میکردم. می ترسیدم . نگران بودم . از سویس کوبیده بودم آمده بودم ایران . از خودم می پرسیدم : چه خواهد شد ؟ این مملکت کجا میرود ؟ چه بر سر ملت میآید؟
توی حیاط هتل ایستاده بودم . مینی بوس سفید رنگی از راه رسید . دو سه تا خانم سیاه پوش چادری پیاده شدند . یکی دو تا جوانک کلاشینکف بدست هم همراه شان بودند .
داشتم با برادرم حرف میزدم. یکی شان رو کرد به برادرم و گفت : اینجا مرکز فحشاست ! اینجا خاکش هم کثیف است ! باید اینجا را آتشش زد .
من در آمدم که : شما چیکاره اید ؟ به چه حقی آمده اید اینجا برای مان خط و نشان میکشید ؟
برادرم جلویم را گرفت و گفت : داداش! مگر دیوانه شده ای ؟ اینها می توانند همه ما را به مسلسل ببندند . حساب کتابی در کار نیست . آرام باش.
رفتم داخل هتل . رادیو روشن بود . شنیدم قانون اساسی ولایت فقیه تصویب شده است .
بغض کردم . رفتم کنار دریا . گریه کردم .میدانستم چه سرنوشتی در انتظار همه ماست . میدانستم خون‌ها ریخته خواهد شد . میدانستم چه جان‌ها فدا میشوند .
دو سه هفته بعد متل رستوران برادرم را آتش زدند . خاکسترش کردند .
مغولان آمده بودند . با ردای اسلام .
و من در غبارزمانه گم شدم.
طرح از: بیژن اسدی پور
۲۲ مهر ۱۴۰۱
۲۱ مهر ۱۴۰۱
چرا گریه میکنی؟
در دوبی سوار هواپیما شدم . میرفتم پاریس.
از فراز بندر عباس و تبریز گذشتیم . از پنجره هواپیما میهنم را میدیدم . میهنم را که گویی کهکشان ها از من دور مانده است .
بغض کرده و خموشانه می گریستم .
گفتم : آن خاک را می بینی؟ آن رودخانه را می بینی؟ آنجا میهن من است. آنجا مادر و پدر و رفیقانم به خاک رفته اند.آنجا جایی است که دوست داشتم به خاک سپرده شوم .آنجا سرزمینی است که از دیدارش محروم هستم . نمی توانم پایم را بر خاکش بگذارم. آنجا کودکی و نوجوانی ام را گم کرده ام .آنجا سرزمینی است که همه آرزوهایم دفن شده اند .
آه …ای ایران خشم و غرور و نکبت . ای آوردگاه تباهی . ای نامهربان . چرا اینقدر از من دوری ؟
۱۹ مهر ۱۴۰۱
دهه هشتادی ها
آقا ! ما تا همین دیروز پریروزها نمیدانستیم دهه هشتادی یعنی چه ؟ تا اینکه یک جوانک ده دوازد ساله خوشگل خوش صدای آشفته موی دوست داشتنی پیدا شد و خواند که : ما دهه هشتادی ها گودزیلا نیستیم به خدا
از شما چه پنهان ما نمیدانستیم گودزیلا یعنی چه ؟ رفتیم پرس و جو کردیم فهمیدیم گودزیلا یعنی هیولا ! آخر ما متعلق به نسل « فانوس به دست ها » هستیم که پای فانوس می نشستیم دود چراغ میخوردیم درس میخواندیم و همانجا پای فانوس هم خواب مان می برد .قهرمانان ما هم صمد آقا و سرکار استوار بودند و قهرمان مذهبی مان هم علی بن ابیطالب. تازه وقتی آقای جزایری پیشنماز محله مان روی منبر میگفت مولای متقیان یک روز هفتصد نفر را سر بریده است چنان کیفور میشدیم که حسرت میخوردیم کاشکی ما هم در رکاب شان بودیم و دستکم هفت هشت تا یهودی و گبر و نصارا را سر می بریدیم .
دهه هشتادی یعنی اینکه یک جوان هفده هیجده ساله موبلند خوش صدا و خوش قیافه و بسیار دان بنام مهیار که سه زبان میداند میآید توی بی بی سی فارسی و با وقار و هیبت یک انسان فرهیخته چنان این بنگاه یاوه سازی و دروغ پراکنی را می شورد و کنار میگذارد که هیچ مرده شوری نمی تواند هیچ مرده ای را چنان بشورد و راهی بهشت کند .
من کیف میکنم وقتی می بینم دخترک شانزده هفده ساله ای میآید و یقه بی بی سی فارسی را می‌گیرد و میگوید : این شما بودید که بیست و پنج سال با حمایت از اصلاح طلبان حکومتی جنبش آزادیخواهانه نسل ما را به تعویق انداختید. این شما بودید که سال های سال میکروفن به دست مفسران و تحلیلگرانی دادید که حتی یک درصد مردم ایران را نمایندگی نمیکرده اند .
من وقتی به هپروتی بودن و بیسوادی و موهوم باوری نسل خودم نگاه میکنم شرمنده همین نسل دهه هشتادی ها میشوم که چنین آگاهانه و خردورزانه پیش میروند و از هیچ توپ و تانک و فشفشه ای هم نمی ترسند .
اگر قرار باشددر فردای انقلاب شخصی را بعنوان وزیر خارجه ایران بر گزید من به همین مهیار و همین صدف شانزده هفده ساله رای میدهم که هم عقل و درایت شان از عقل نسل ما بیشتر است . هم دو سه تا زبان میدانند . هم از هنر سخن گویی و گزیده گویی برخوردارند . هم آن موهای پریشان و آن گیسوی عطر آمیز شان به هزار تا آیت الله و حجت الاسلام و اصلاح طلب و انقلابی پنجاه و هفتی و مجاهد و فدایی و توده ای و ملی منقلی می ارزد.
آش نخورده و سق سوخته
آقا ! میخواستیم بپرسیم شما یک وکیل خوب سراغ ندارید ؟ میخواهیم دولت امریکا و اسراییل را به عدلیه بکشانیم !
می پرسید چرا؟
حالا خدمت تان عرض میکنیم :
آقای جمهوری اسلامی بما میگوید حقوق بگیران اسراییل و سازمان سیا هستیم . حالا که ما گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده شده ایم میخواستیم این دولت های امریکا و اسراییل را به محکمه بکشانیم ببینیم چرا سال هاست حقوق ما را پرداخت نکرده اند !
ما سال های سال برای این پدرسوخته ها جاسوسی کرده ایم آنوقت چهار دلار حقوق ما را نداده اند
کابوس
شب ها کابوس می بینم. ده بار از خواب بر میخیزم . گاهی خود را عرق ریزان و لرزان در حال فرار از دست بسیجی ها می بینم ، گریه های مادرم را می شنوم. خواهرکم را می بینم که در چنگ مردانی با کلاهخود و باطوم اسیر شده است.میلرزم و میلرزم و میلرزم.
چند شبی است از بیدار شدن می ترسم. می ترسم . می ترسم
انسان با « رویا» به خواب میرود با « واقعیت» بیدار میشود
پیام برای آسید علی روضه خوان
آسید علی آقا ! گوش میکنی؟میگوید : وقتی توالت خانه ات خراب میشود گناهش را گردن امریکا و اسراییل می اندازی؟
