من پیر مرد پفیوزی هستم

.... مامور فرودگاه تا گذرنامه ام را می بیند جا می خورد . رم می کند و میرود توی فکر .آخر من ایرانی ام . راهم بدهد یا نه ؟قضاوت آسان نیست . مخصوصا برای قاضی با وجدان .

روادید دارم ؟ داشته باشم .باید ته و تو را در بیاورد . این چیز ها شوخی بردار نیست .

قاچاقچی ها ، کلاهبردارها ،تروریست ها ، پا انداز ها ، ظاهرشان از همه آراسته تر است .شعبده باز ها همه پروفسورند . برای همین بعضی پروفسورهای دانشگاهها هم شعبده باز از آب در میآیند . حکم به ظاهر کار آدم های ساده لوح است .

ور اندازم میکند . من هم هر دفعه سلام پر توقعی میکنم . سلام زبون . سلام تو سری خورده ای که خود انگیخته و آزاد نیست ، از روی احتیاج و حسابگرانه است .

داستان من نقل آن یاروست که به رفیقش تلفن کرد و گفت سلام .

طرف بجای جواب گفت : منظورت چیه ؟

منظور من این است که بروم تو ، چرخ دستی بردارم ، ساندویچ بخورم ، سوار قطار بشوم، خودم را برسانم هتل ، تلویزیون تماشا کنم . منظور بدی ندارم ، من مرد محترمی هستم ، باوقار . آداب دان . و در صورت لزوم کمی هم خایه مال .البته نه با دستمال ، در نگاه ، در شانه های افتاده ، در قلبی که مثل کون مرغ میزند .

آقا جان ! من پیرمرد پفیوزی هستم . من آدم خطرناکی نیستم .

ولی اینها که حرف حساب سرشان نمیشود .....

«مسافرنامه » - شاهرخ مسکوب

All reactions:

98Nasrin Zaravar, Parvaneh Omidi and 96 others