آنجا که عشق خیمه زند جای عقل نیست

( از یادهای دور و دیر )

عاشق شده بودم . عاشق زهره شده بودم . زهره اما از این عشق و عاشقی خبر نداشت .

یک روز نشستم یک نامه عاشقانه برای زهره نوشتم . هر چه شعر عاشقانه از حافظ و سعدی و اثیر الدین اخسیکتی میدانستم ردیف کردم توی نامه ام . یک عالمه هم گل و گیاه کشیدم تا نامه ام سنگین رنگین تر باشد!

نامه را به آدرس مدرسه زهره پست کردم :

لاهیجان. دبیرستان دخترانه شمس پهلوی . برسد به دست خانم زهره صادقی .

نگو نامه ها را آنجا باز بینی میکنند ! نامه عاشقانه ام را برگرداندند به مدرسه مان.

یک روز توی کلاس نشسته بودم دیدم حسن سبیل آمد و گفت : آقای کنارسری فلانی را می خواهد.

آقای کنار سری مدیر مدرسه مان بود . چنان جلال ‌و جبروتی داشت که اسمش را گذاشته بودیم حضرت محمد !

دلم هری ریخت پایین . خیال میکردم آقای کنارسری لابد میخواهد جایزه ای مایزه ای چیزی بما بدهد . رفتم اتاقش. آقای کنارسری نگاهی به سرتا پایم انداخت و گفت : اسمت چیست؟

گفتم : حسن بن نوروزعلی !

کشوی میزش را بازکرد نامه عاشقانه ام را گذاشت جلوی من روی میز !

نزدیک بود زهره ترک بشوم ! خدایا نامه عاشقانه ام اینجا چیکار میکند ؟ حیف آنهمه شعرهای عاشقانه و آنهمه گل و گیاه نبود ؟چه شب ها بیدار نشسته بودم تا آن شعر های مکش مرگ مای عاشقانه را پیدا کرده بودم .

آقای کنارسری نامه را جلوی چشمانم گرفت و فریاد زد : این نامه را تو نوشته ای؟

لرزان و گریان گفتم: بله آقای مدیر ! غلط کردم . گه خوردم . قول میدهم دیگر از این گه خوری ها نکنم!

آقای کنارسری گوشم را پیچاند و گفت : ریقوی مردنی ! حالا برایم آدم شده ای نامه عاشقانه می نویسی؟برو گورت را گم کن ! تا پدرت را نیاوری مدرسه حق رفتن به کلاس را نداری !

آقا ! همانجا از ترس اسهال گرفتم . مگر میشود به بابایم بگویم برای زهره نامه عاشقانه نوشته ام . بابایم را می سوزاند . لاکردار عینهو شمر ذی الجوشن را میمانست !

رفتم خانه .نه شام خوردم نه صبحانه نه ناهار . دلم میخواست زلزله ای آتشفشانی توفانی چیزی میآمد دنیا را کن فیکون میکرد تا از این مخمصه نجات پیدا کنم !

فردا صبحش دزدکی رفتم مدرسه، دیگر نیمه جان شده بودم . تا صبح پلک روی پلک نگذاشته بودم . مادر بیچاره ام خیال میکرد وبایی طاعونی چیزی گرفته ام .رفتم توی صف پشت سر بچه ها پنهان شدم بلکه چشم آقای کنارسری بمن نیفتد .

یکی دو هفته ای در التهاب و اضطراب گذشت . نه خواب داشتم نه خوراک . شده بودم پوست و استخوان .یواشکی میرفتم مدرسه و آن پس پشت ها پنهان میشدم .

همینکه میدیدم حسن سبیل لنگان لنگان بسوی کلاس مان میآید بند دلم پاره میشد . رعشه مرگ میگرفتم . تنم شروع میکرد لرزیدن .

پس از دوهفته خیالم راحت شد که آقای کنارسری ماجرای عشق و عاشقی ام را از یاد برده است

یک روز عصر توی کلاس نشسته بودیم و آقای مقربی معلم تاریخ مان هم داشت آسمان ریسمان به هم میبافت که دیدم حسن سبیل آمده است میگوید آقای کنارسری فلانی را می خواهد.

بقول ابوالفضل بیهقی از دست و ‌پای بمردم. ترسان و لرزان خودم را رساندم دفتر آقای کنارسری . تا چشمش به من افتاد با توپ و تشر فریاد کشید : فلان فلان شده ریقوی مردنی !مگر نگفته بودم تا پدرت را نیاوری حق رفتن به کلاس را نداری؟

شروع کردم به گریه و زاری که : آقا بخدا غلط کردم ، گه خوردم ، به گور اجدادم خندیدم . دیگر از این گه خوری ها نمی کنم به حضرت عباس !

آقای کنارسری انگاری دلش به حالم سوخت . یک ورق کاغذ جلویم گذاشت گفت بنویس از این پس از این گه ها نخواهم خورد

من هم با خط جلی نوشتم : اینجانب ابوالحسن رجب نژاد شیخانی دانش آموز کلاس دوم دبیرستان ایرانشهر لاهیجان بدینوسیله تعهد می نمایم دیگر از این گه خوری ها ننموده و برای دختر مردم نامه عاشقانه ننویسم!

آقای کنارسری تعهد نامه ام را گرفت و گفت : گورت را گم کن !

آمدم بیرون! آخی…. چه بار سنگینی از دوشم بر داشته شده بود . آخی آسمان چقدر آبی بود ! آخی….آفتاب عالمتاب چه میدرخشید . آخی …. زندگی چقدر زیبا بود !

حالا پس از شصت سال از خودم می پرسم : چرا توی مملکت ما عشق و عاشقی گناه بود ؟

(این هم عکس کودکی آقای گیله مرد و گلی که گویا میخواست به زهره جانش تقدیم بفرماید )

All reactions:

18Aryan Abkenar, Jalal Sarfaraz and 16 others