مرضیه

چقدر مرضیه را دوست میداشتم . شب ها هنگام خواب یا مرضیه گوش میکردم یا عبدالوهاب شهیدی

عاشق شده بودم. خواب و آرام نداشتم. سنگ خارای مرضیه را گوش میدادم و رویا پردازی میکردم.

مادرم میگفت : پسر جان ! چرا شب ها تا دیر وقت بیدار میمانی؟ جای ات درد میکند ؟

میدانستم میداند عاشق شده ام.

میدانستم که:

گر فلاطون به طبیبی مرض عشق بپوشد

عاقبت پرده بر افتد ز سر راز نهانش.

من آن روزها با سعدی الفتی داشتم و غزل های عاشقانه اش روح و روانم را جلا میداد :

گفتم از ورطه عشقت به صبوری بدر آیم

باز می بینم ‌دریا نه پدید است کرانش

سالها گذشت. سالهایی دراز . با رنج ها و شادی هایش. یک بار سرم را بلند کردم دیدم خبر نگار شده ام. خبرنگار رادیو .

یک تابستان مرا فرستادند اردوی رامسر. صدها دختر ‌‌و‌پسر از اینسوی و آنسوی آن فلات تفته به رامسر آمده بودند . از سراوان و سردشت و قوچان و ری و روم و بندر عباس. آمده بودند تا روزی چند به شادی و خوشباشی بگذرانند. برخی از آنان دریا ندیده بودند . با شگفتی به موج ها می نگریستند .

مرضیه هم آمده بود . امیر عباس هویدا هم آمده بود . خانم فرخ رو‌پارسای هم آنجا بود .

شبی مرضیه کنسرت داشت. در آمفی تئاتر اردوگاه .

نشستیم به تماشا . دوربین کوچکی همراهم بود . خواستم از این شب رویایی فیلمی بگیرم . میدانستم مرضیه دوست ندارد از او فیلم بگیرند. دوربین را یواشکی روشن کردم و با احتیاط گذاشتم جلویم روی میز.

مرضیه آمد و شوری به پا کرد و خواند :

سنگ خارا را گواه این دل شیدا

بگیرم

همچنان که میخواند بسوی من آمد . با لبخندی میکروفن دوربینم را آهسته از دوربین جدا کرد و با خود برد . بی هیچ کلامی . همچنان آواز خوانان برگشت رفت روی صحنه.

حالا پس از هزار سال ! هر وقت آهنگی از مرضیه می شنوم یاد آن شب می افتم و میگویم :

کاش مرضیه همچنان مرضیه مانده بود . کاش

All reactions:

21Mali Rah, Mahi Mansoori and 19 others