دنبال کننده ها

۱۸ بهمن ۱۴۰۰

دیو چو بیرون رود

قرار بود دری واشود فرشته در آید
قرار بود شب تیره بگذرد سحر آید
قرار بود که با دست های مرد تبر دار
صنوبر و سمن و نسترن به باغ در آید
آقا ! جای شما سبز . یکوقت دیدیم بجای فرشته، یک هیولای سپید موی سیاه دل نابکاری از راه رسیده است و با داس کین به جنگ یاس ها رفته است.
ما را گرفتند انداختند زندان . گفتیم : آقا ! ما مگر چیکاره ایم ؟ سر پیازیم ؟ ته پیازیم ؟ کدخدای جوشقان هستیم . پای شمس العماره بغبغو گفته ایم ؟ ازمقامات مملکت بوده ایم ؟ مال کسی را خورده ایم ؟ چیکار کرده ایم ؟ چرا میخواهید ما را جلوی کوره خورشید کباب بفرمایید؟دانشجو هستیم و میگوییم این اسلام ابوذری است یا اسلام ابوزری؟اما مگر این نسق چی باشی ها حرف حالی شان می‌شد ؟
آقا ! کم مانده بود زبان مان را از حلق مان بیرون بکشند . کم مانده بود ما را بفرستند بالای دار .دیگر بلایی نبود بر سرمان نیاورده باشند .
وقتی از زندان بیرون آمدیم پوستی و استخوانی بودیم . وزن مان شده بود چهل کیلو . زخم معده و زخم اثنی عشر هم گرفته بودیم. مدتها کابوس میدیدیم .
حالا چهل و چند سال از آن روزهای بی پناهی گذشته است . اگر چه توانستیم از آن کویر هراس بگریزیم اما هنوز هم یاد آوری آن روزهای تلخ و ترس لرزه بر جان مان می اندازد .
اما خودمانیم ها ! عجب سبیلی داشتیم! داشتن چنین سبیلی آیا کافی نبود ما را بالای دار بفرستند ؟
May be a black-and-white image of 1 person and sitting

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر