گفتند : معجزه شده است !
گفتیم: معجزه ؟ چه معجزه ای ؟ کجا؟
گفتند : در لولمان. آنجا درختی است که می گرید . اشک می ریزد ! بیماران را هم شفا می‌دهد .به کوران بینایی می بخشد ! تاکنون چند کور مادر زاد هم شفا گرفته و بینا شده اند !
ضبط صوت مان را بر داشتیم رفتیم لولمان . عکاس مان را هم با خودمان بردیم .
بگمانم هشت ده سالی پیش از آن انقلاب نکبتی بود . همان سالهایی که گویا چهار نعل بسوی دروازه های تمدن بزرگ می تاختیم !
رفتیم آنجا. دیدیم صدها و هزاران نفر در هم میلولند . زن و مرد و پیر و جوان .
گفتیم : چه خبر است ؟
گفتند : معجزه شده است آقا !
گفتیم : چه معجزه ای قربان !؟
گفتند : اینجا درختی است که گریه میکند ؟
پرسیدیم : چه میکند ؟
گفتند : گریه میکند آقا !
جمعیت را شکافتیم و خودمان را به همان جایی که درخت گریان بود رساندیم . هرچه نگاه کردیم درختی ندیدیم
پرسیدیم : پس کجاست آن درخت گریان معجزه ساز ؟
تنه درختی را نشانم دادند که صد ها زن و مرد در میان گل و لای خوابیده بودند و ریسمانی به گردن خود آویخته و یک سر ریسمان را به آن تنه مقدس بسته بودندو از آن تنه نیمه جان شفای درد های شان را میخواستند
پرسیدیم : پس شاخ و بارش کجاست ؟
گفتند : مومنان آمدند و شاخ و بارش را بعنوان تبرک بریدند و با خود بردند
نیست اندر جهان ز من بشنو
هیچ دردی چو درد نادانی
پرسیدیم : پس معجزه اش کو ؟
دو سه آدم زهوار در رفته مافنگی گل آلود را نشانم دادند و گفتند : اینها قبلا کر و شل وکور بوده اند اما انفاس قدسی همین درخت مقدس آنان را شفا داده است !!
بر گشتیم رشت . رفتیم اداره کشاورزی .رفتیم اداره حفظ نباتات . یک مهندس کشاورزی را پیدا کردیم و پرسیدیم : داستان این درخت گریان چیست ؟
پاسخش اینکه این درخت از خانواده Albiziaاست و حشراتی که با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شوند برگ های آنرا میخورند و فضولاتش را بگونه قطراتی بسیار ریز فرو میریزند
آمدیم رادیو . خواستیم خبرش را پخش کنیم . خواستیم به مردم بگوییم ای خلایق! آن اشکی که از آن درخت مقدس فرو میریزد هیچ نیست مگر فضولات حشراتی نامریی!
مدیر کل مان - مرحوم منوچهر گلسرخی- مرا به دفترش خواست و گفت :میدانی پخش چنین خبری چه ولوله و هیاهو و جنجالی راه خواهد انداخت ؟ هیچ میدانی که مومنان و ملایان ممکن است بیایند واین ساختمان را بر سرمان خراب کنند؟
ما از ترس مومنان از خیر پخش خبر گذشتیم اما یکی دو ماه بعد وقتی از رشت به لاهیجان میرفتیم می دیدیم همانجا یک امامزاده ای روییده است با گنبد و بارگاه و شجره نامه و یک عالمه هم زلم زیمبو و نامش هم آستان مقدس امامزاده سید غریب !
و همه اینها ده سال پیش از آن انقلاب نکبتی بود .
خبرت هست که مرغان سحر میگویند
آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر