ازامپراتوری اندوه به امپراتوری هیچ
(
این رفیق مان - آقای ایشای - یکی دو ماهی بیمار بود .سرگیجه داشت و نمیتوانست کار کند . معلوم شد تومور مغزی دارد . رفت جراحی کرد و امید داشت زنده بماند .
امروز تلفن کردم حال و احوالی بپرسم . پسرش گفت :
My Dad passed away.
یعنی مرد . به همین سادگی.
خیلی دلم گرفت . خیلی غمگین شدم . طفلکی سن و سالی هم نداشت .
آقای ایشای عسل فروش بود . بیست و چند سال پیش با یک وانت قراضه برای فروشگاه مان عسل میآورد . اما حالا یک امپراتوری تولید و توزیع عسل در همین شهر ما دارد . چهل پنجاه نفر آنجا کار میکنند .
آقای ایشای یهودی بود . چند بار مرا به کنیسه شان دعوت کرده بود . از اوباما بدش میآمد . از آمدن آقای حنا بسته مو خوشحال بود . خیلی هم خوشحال بود . با دمش گردو می شکست .
آقای ایشای از « هیچ » یک امپراتوری ساخته بود .امپراتوری عسل
اما روزگار را می بینی ؟ نگذاشت آقای ایشای بنشیند و از این امپراتوری عسل کامی بگیرد .
آمد و رنج کشید و ساخت و رفت . بهمین سادگی .
آقای ایشای از این جهان ما - از این امپراتوری اندوه - به امپراتوری « هیچ » پر کشید بی آنکه از امپراتوری عسل کامی شیرین کرده باشد .
یاد شعر مشیری افتادم :
به اسب و پیل چه نازی که رخ به خون شستند
در این سراچه ماتم ، پیاده ،شاه ، وزیر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر