جناب آقای امریکا

جناب آقای اروپا

رفتید افغانستان ویرانش کردید .

میلیارد ها دلار خرج کردید.

توپ و تانک و طیاره بردید آنجا .

هزاران تن را به کشتن دادید

خانمان ها بر باد دادید

خانه ها و کومه ها بر سر مردمان خراب کردید

میلیون ها نفر را به آوارگی کشاندید.

دلقکی را رییس جمهور کردید

شهر ها و روستاها و کلبه ها و کومه ها رابمباران کردید

اردوگاه و لشکرگاه و پایگاه ساختید

کودکان افغانستان را با بمب ها و خمپاره ها و بمب افکن های تان زهره ترک کردید .

سالانه هشت میلیارد دلار به حکومت فاشیستی پاکستان کمک بلاعوض کردید تا در مدارس حقانی ، طالبان و داعش تربیت کند .

طالبان و داعشیان را بجان مردم بی پناه افغانستان انداختید .

با طالبانی ها به مذاکره نشستید و گل گفتید و «گه » شنیدید

حالا دارید لشکریان و توپ ها و تانک ها و هواپیماها و اژدر ها و خمپاره اندازهای تان را از افغانستان بیرون می برید ؟

حالا میخواهید مردم بی پناه افغانستان را پس از آنهمه خرابی و ویرانی و کشتار دوباره در چنگال طالبانی ها رها کنید ؟

آیا شرم میدانید چیست؟

مروت میدانید چیست؟

اصلا آدمیت میدانید چیست؟

همراه طبیعت

گرمای هوای شهرما امروز به نود و چهار درجه فارنهایت رسیده بود . صبح پاشدیم رفتیم دریاچه تاهو . وسط های راه باران گرفت . چه بارانی هم . زیر رگبار باران راندیم تا رسیدیم کنار دریاچه . نوه ها آنجا بودند . آنها دوسه روزی است در یکی از کمپ های جنگلی اتراق کرده اند. بساط ناهار مان را گسترده بودیم که ناگهان ابرهای تیره و تاری در آسمان پدید آمدند و رعد و برقی در گرفت که ناچار شدیم جل و پلاس مان را جمع کنیم و بزنیم به چاک

حالا آمده ایم به اردوگاه مان . اینجا کنار دریاچه نشسته ایم . از ابر و باران و باد و تندر نشانه ای نیست. خورشید میدرخشد و گرمای هوا هم به ۵۳ درجه رسیده است

اینجا ، آب همچون آیینه ای است و نفس کشیدن هم براستی ممد حیات است و مفرح ذات .

چه آرامش دلپذیری حکمفرماست اینجا . چه شکوه شاهانه ای دارد جنگل . چه سرفراز ایستاده اند درختان کاج.

حالا نوبت شام است . آتشی بر افروزیم و کنارش بنشینیم و طبیعت را سپاس گوییم که چنین مهربان و سخاوتمند است. مهربانی را از طبیعت بیاموزیم

+14

فاتحه برای اصلاح طلبان حکومتی

در گفتگو با تلویزیون پارس

دروغ

هانا آرنت می‌گوید :

در حکومت دیکتاتوری ممکن است به کسی بگویند خاله‌اش مرده است در حالی که خاله‌ی او زنده باشد. اما اگر در حکومت توتالیتر به کسی بگویند خاله‌ی او مرده و خاله‌ی او نمرده باشد، حکومت خود را موظف می‌داند خاله‌ی او را بکشد. یعنی حکومت باید دروغ‌هایش را به حقیقت بدل کند

*قابل توجه روزماله نگاران و ماله کشان وطنی

شرعیات

از خراسان آمده است . یکی دو هفته ای میماند و بر میگردد.کشاورز است و اهل خاک .

میگویم: چرا بیشتر نمیمانی؟

میگوید : نمی توانم . دار و درخت هایم را چه کنم ؟

انگار دار و درخت هایش را به جانش بسته اند .

پدرم هم همینطور بود . هر وقت میگفتم بابا چرا نمیآیی امریکا پیش ما ؟ در جواب میگفت : پسر جان ! پس این دار و درخت هایم را چه کنم ؟ دار و درخت هایش به جانش بسته بود .

پدرم پنجاه ساله بود که از میهنم گریختم . به چه جرمی ؟ نمیدانم .

پدر بیست سال دیگر هم زیست اما تصویری که از او در ذهن خود دارم هنوز تصویر مرد پنجاه ساله ای است که خطی بسیار خوش داشت و در روزگار کودکی مان شب های زمستان برای مان کتاب می خواند .

نامه هایش را هنوز دارم . نامه هایش را همیشه اینطوری شروع می‌کرد :

«نور چشم عزیزم ! امیدوارم از همه بلایای ارضی و سماوی محفوظ و محروس بوده باشید . اگر از احوالات ما بخواهید ملالی نیست جز دوری دیدار شما که آنهم امیدوارم بزودی زود تازه گردد . آمین یا رب العالمین ».

دعای پدرم هیچگاه مستجاب نشد و همراه مادرم در آرزوی دیدار پسر به خاک رفت .

پیر مرد از خراسان آمده است . کشاورز است . آمده است فرزندان و نوه هایش را ببیند . بانوعی شیفتگی و حیرت و حسرت به بزرگراهها و آسمانخراش ها و مزارع سر سبز و کانال های آبرسانی که از درون مزارع و باغات میگذرند نگاه می کند و می پرسد:

چه وقت اینها را ساخته اند ؟

میگویم : همان زمانی که ما درس شرعیات می خواندیم !

روز پدر خجسته همه پدران باد

مظهر العجایب

ایران سرزمین مظهر العجایب

در گفتگو با تلویزیون پارس

مار و سوسک میل بفرمایید

سوار ترن شدیم از بارسلونا رفتیم به شهری بنام Sitges

نیم ساعتی در راه بودیم .

شهر بر فراز تپه ای است و چشم اندازش دریا . کوچه هایش سنگفرش . اینسو و آنسویش گلدان های گل . در میان اقیانوسی از گل راه میروی تا به ساحل برسی . در دوقدمی ساحل درختان خرما . اینسو و آنسوی شهر هزاران هزار درخت نارنج و ترنج.

بیست و هشت هزار جمعیت دارد . رستوران هایش در دو قدمی آب . ساخته شده بر فراز ستون های چوبی . و موج ها مدام به این ستون ها میکوبند .

سه چهار ساعتی آنجا بودیم . قدمی زدیم و تماشایی کردیم و خوشمزه ترین غذای دریایی را در رستورانی خوردیم که موجها میآمدند به پای مان بوسه میزدند و به دریا باز میگشتند.

البته بهشت همجنسگرایان هم هست با رستوران ها و بارهای ویژه .

اگر به بارسلونا رفتید دیدن این شهر زیبای ساحلی را از یاد نبرید . تماشای رقص فلامینگو هم از نماز شب واجب تر است . اگر به تماشای فلامینگو و شنیدن آواز کولی ها نروید عمرتان فناست . از ما گفتن بود .

سری هم به یک رستوران سنتی « پرو» بزنید و مار و مور و سوسک و ملخ با سس مخصوص میل بفرمایید .

ما خودمان سوسک برشته شده با سس مخصوص خوردیم اما جرات نکردیم به آن مار سرخ شده دو وجبی که در سینی مخصوصی عرضه شده بود دست بزنیم .

اگر نمردیم و از چنبر عالیجناب کرونا خلاص شدیم دو باره راهی بارسلونا خواهیم شد که دل مان بد جوری برایش تنگ شده است

+9

مهمان داریم

مهمان داریم

نوا جونی و آرشی جونی مهمان ما هستند . قرار است یک هفته با ما بمانند . امروز رفتیم کنار رودخانه . آنها آب بازی کردند ما تماشا .

نواجونی میگوید : بابا بزرگ ! خانه تان که دو طبقه است ، وقتی پیر شدید چطوری از پله ها بالا میروید ؟

میگویم : وقتی پیر شدیم خانه مان را میفروشیم میآییم شهر شما نزدیک خانه تان یک خانه یک طبقه میخریم .

کلی خوشحال میشود . دستی به موهایم میکشد و میگوید : اوکی!

آرشی جونی دوربینش را میگذارد روی دماغم و از دماغم عکس می‌گیرد . آنگاه قاه قاه میخندد و مرا می خنداند

اگر بچه ها اینجا بمانند ما پیر نمی شویم

پیر شدیم رفت !

عکاسباشی : نوا جونی

مردگان هزار و سیصد ساله

... در شهریور 1320 که سپاهیان روس و انگلیس مرز ایران را شکسته به این کشور در آمدند ؛ در همان روز ها من ناچار بودم به شیراز و بوشهر روم و در اتوبوس که نشستیم یک دسته نیز " زوار " نشستند که از مشهد باز می گشتند . در میان راه نادانی هایی از آنان دیدم که نا گفتنی است .

با آن گزندی که به کشور رسیده بود کمترین پروایی نمیداشتند و همه سخن شان از سفر خودشان و یا از سرگذشت های راست و دروغ امامان شان میبود و پیاپی آواز بر داشته " صلوات " میکشیدند .

تنها یک بار سخن از پیشامد کشور رفت که یکی چنین پاسخ داد : " اینها خواهند رفت .روس ها در مشهد میگفتند که : اینجا مملکت امام رضاست ؛ ما نخواهیم ماند "

از شیراز تا بوشهر با دسته دیگری دچار بودم که اگر نادانی های ایشان را بنویسم سخن به درازا خواهد کشید .

یک مدیر دبستانی به دیگران دستور میداد " شش قل هوالله بخوانید و به شش سوی خود بدمید و از بمب و از هیچ چیز نترسید "

در میان راه جز " صلوات " کاری نمیداشتند و گاهی نیز بد نهادی نشان داده و آواز بر میداشتند " به هر سه خلیفه ناحق ....لعنت "

از گفتن بی نیاز است که چنین مردمی ؛ با این بی پروایی به آمیغ های زندگانی و بیگانگی به زمان خود ؛ سر نوشتی جز درماندگی و بد بختی نتوانند داشت و این سزای نادانی و گمراهی ایشان است که همیشه توی سری خور بیگانگان باشند .

اگر راستی را بخواهیم ؛ شیعیان با این گرفتاری هاشان ؛ مردم زمان خود نیستند بلکه مردگان هزار و سیصد ساله اند که به زندگان در آمیخته اند ...

" احمد کسروی - شیعیگری "