زن چو بیرون رود هلاکش کن

بمناسبت روز جهانی زن ، گفتیم بهتر است بجای تبریکات آنچنانی و قربان صدقه رفتن های آنچنانی تر برای علیامخدرات محترمه ، سری به دیوان شاعران نامدار مان بزنیم ببینیم این حضرات در باب مقام و منزلت زنان چه فرمایشاتی فرموده اند و چه پند های حکیمانه ای برای نسل های بعدی بجاگذاشته اند . اول کار میخواستیم یقه جناب سعدی علیه الرحمه ! را بگیریم که فرموده است :

برو زن کن ای خواجه هر نو بهار

که تقویم پارینه ناید بکار

اما از آنجا که دیوان مستطاب جناب اوحدی مراغه ای شاعر قرن هفتم هجری - ملقب به لفظ شریفه رکن الدین - دم دست مان بود حمد و سوره ای خواندیم و تفالی زدیم و آنرا باز کردیم و کم مانده بود به سکته قلبی مبتلا بشویم و دار فانی را وداع بفرماییم و به دار باقی بشتابیم چرا که همه اش فرمان قتل و کشتار و بند و زنجیر بود. مواظب باشید خودتان هم یکوقت خدای نکرده دچار انفاکتوس نشوید . البته ما بخاطر برخی ملاحظات اخلاقی و مصلحتی وایضا ملاحظات امنیتی و ناموسی ! چند تا از ابیات این پند نامه را حذف کردیم نکند یکوقت ما را به اتهام ترویج خشونت و دعوت به کشت و کشتار به نظمیه و عدلیه و جریمه و محبس بکشانند .

شعر این است :

زن مستور شمع خانه بود - زن شوخ آفت زمانه بود

پارسا ، مرد را سر افرازد - زن ناپارسا بر اندازد

چون تهى کرد سفره و کوزه - دست يازد به چادر و موزه

پيش قاضى برد که: مهر بده - به خوشى نيستت به قهر بده

زن پرهيزگار طاعت دوست - با تو چون مغز باشد اندر پوست

زن ناپارسا شکنج دل است - زود دفعش بکن، که رنج دل است

زن چو خامى کند بجوشانش- رخ نپوشد، کفن بپوشانش

زن بد را ، قلم به دست مده - دست خود را قلم کنى زان به

زان که شوهر شود سيه جامه- به که خاتون کند سيه نامه

کاغذ او کفن، دواتش گور - بس بود گر کند به دانش زور

آنکه بى نامه نامها بد کرد .- نامه خوانى کند چه خواهد کرد؟

دور دار از قلم لجاجت او - تو قلم ميزني، چه حاجت او؟

او که الحمد را نکرد درست - ويس و رامين چراش بايد جست؟

شخ او باش، بر شکن شاخش - مار خود را مهل به سوراخش

به جداييش چند روز بساز - چند شب نيز طاق و جفت مباز

زن چو بيرون رود، بزن سختش - خود نمايى کند، بکن رختش

ور کند سرکشي، هلاکش کن - آب رخ ميبرد، به خاکش کن

چون به فرمان زن کنى ده و گير - نام مردى مبر، به ننگ بمير

پيش خود مستشار گردانش - ليک کارى مکن به فرمانش

راز خود بر زن آشکار مکن - خانه را بر زنان حصار مکن

زن چو مارست، زخم خود بزند - بر سرش نيک زن که بد بزند

چون برى در درون جنت بار؟ - وز برون دوستى کنى با مار؟..........

حیرتم باری همه از این است که ما مردان ایرانی با چنین پند های حکیمانه راهگشایی و نوشیدن از چنین آبشخور مسمومی - که نمونه هایش در قلمروی ادب و فرهنگ و شعر و نثر پارسی بسیار فراوان است - همه مان از دم آدمکش و زن ستیز و زن کش و جنایتکار بار نیامده ایم ؟!

براستی که خداوند از همه گردن کلفت تر است حتی از اوحدی مراغه ای ملقب به رکن الدین !

طرح از : بیژن اسدی پور

See insights and ads

Boost post

All reactions:

47Susan Azadi, Fereidoun Farahandouz and 45 others