رفته بودیم عیادت استادم دکتر محمد جعفر محجوب. من و رفیقم مرتضی. خانه اش نزدیکی های دانشگاه برکلی بود .
استاد محجوب روی تخت دراز کشیده بود . دیگر آن دکتر محجوب شوخ و شنگ و عیار منش و خوش سخن پیشین نبود . آهسته آهسته ناله میکرد . درد در جانش چنگ انداخته بود .سرطان پروستات داشت .
رفتیم کنار تختخوابش نشستیم . آفتاب از پنجره به درون اتاق می تابید .
استاد محجوب تکانی خورد و ناله ای کرد . ناله درد . زری خانم - همسرش - ناله اش را شنید و آمد و گفت :
کجایت درد میکند عزیزم؟
استاد به آهستگی گفت : بگو کجایت درد نمی کند ؟
حالا حکایت ماست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر