رفته بودم نان بخرم. یکی نیست به ما بگوید آخر گیله مرد جان ! ترا چه کار به نان ؟ مگر گیله زاکان نان هم میخورند ؟ مگر همان پلو یا بقول همولایتی ها « پلا » چه اشکالی دارد که شما میروید یک ساعت زیر تیغ آفتاب توی صف میمانید که نان بخرید؟
پاسخ مان این است که : برار جان ! زن مان شیرازی است ، لاجرم از جناب آقای« گیله مرد پلاخور » چنان گیله مرد نان خوری ساخته است که بیا و تماشا کن !
رفتیم آنجا دیدیم سی چهل نفری توی صف ایستاده اند و همه شان هم سرشان توی تلفن شان است . ما هم گفتیم : این هم اندر عاشقی بالای غم های دگر !
رفتیم توی صف . دیدیم جلوی فروشگاه یکی از آن فاطمه اره های زبان باز شیرین زبان ایستاده است و نمیگذارد کسی سرش را بیندازد همینطور الله بختکی برود توی فروشگاه . دو نفر میرفتند داخل و خریدشان را میکردند میآمدند بیرون آنوقت ایشان اجازه میفرمودند دو نفر دیگر بروند توی فروشگاه. یک عالمه هم مواد ضد عفونی کننده آنجا چیده بودند که مبادا عالیجناب کرونا یواشکی از راه برسد و خلایق را فتیله پیچ کند .
میخواستیم از خیر نان بگذریم دیدیم پس جواب این شکم بی هنر پیچ پیچ را چه بدهیم ؟مگر از جان مان سیر شده ایم ؟
داشتیم این پا آن پا میکردیم دیدیم یکی از آن پریروهای خندان با یک عالمه بطری آب سرد آمده است بیرون و به هریک از ما یک بطری آب سرد همراه با یک فقره لبخند زیر ماسک ! تحویل میدهد
گفتیم : خدا پدر جنابعالی را بیامرزاد ! کم مانده بود از گرما هلاک بشویم
باری ، رفتیم نان مان را خریدیم و وقتی راهی خانه مان بودیم یاد خاطره ای افتادیم که بد نیست برای شما هم تعریفش کنیم
در عهد ماضی - در زمان آن خدا بیامرز که الهی نور به قبرش ببارد- یک آقا و خانم تهرانی آمده بودند رادیو رشت همکار ما شده بودند . ظهر که میشد این طفلکی ها با شرمساری میرفتند نانوایی سر گذرمان و دو سه تا نان تافتون برای ناهارشان میخریدند . اما میبایست نان ها را در بقچه ای ، روزنامه ای ، پارچه ای ، چیزی پنهان کنند زیرا اگر همولایتی ها می فهمیدند آنها ناهارشان نان است با دلسوزی میگفتند آخی ... بیچاره ها ! ببین چقدر فقیر هستند که ناهارشان نان است !
در همان ایام مبارک ! اگر مادری میخواست بچه اش را نفرین کند میگفت : الهی آنقدر نان بخوری بترکی !
شوخی نمیکنم به حرضت ابلفضل!از گیله زاکان بپرسید !!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر