نوه جان جانان

رفته بودم خانه دخترم . نوا جونی رفته بود مدرسه . آرشی جونی تازه از خواب بیدار شده بود و داشت کارتون تماشا میکرد . تا مرادید چشمانش برقی زد و پرید توی بغلم . چند دقیقه ای با هم بازی کردیم . من باید میرفتم سر کارم . یواشکی از خانه زدم بیرون . هنوز سوار ماشینم نشده بودم که صدای گریه اش را شنیدم . از رفتن بابا بزرگ غمگین شده بود و گریه سر داده بود . بر گشتم . بوسیدمش . بغلش کردم بردم توی ماشینم . چند دقیقه ای بازی کرد و سر گرم شد . خواستم بروم . با دلخوری از ماشین بیرون آمد . راه که افتادم دوباره گریه را سر داد . رفتم سر کارم . حال و حوصله کار کردن نداشتم . خودم آنجا بودم دلم پیش آرشی جونی بود . شب که شد آمدم خانه . زنگ زدم به دخترم . نوا جونی آنجا بود . گفتم بابا جونی صبح آمدم خانه تان نبودی . رفته بودی مدرسه . بد جوری دلخور شد . اخم هایش رفت تو هم . نزدیک بود بزند زیر گریه . گفت : بابا بزرگ چرا نماندی تا از مدرسه بر گردم ؟ گفتم آخر باید میرفتم سر کار . فردا صبح میآیم با هم میرویم بیرون . میرویم مزرعه . میرویم دیدن اسب ها . خیلی وقت است چیف و ریو را ندیده ای. گل از گلش شکفت . خیالش راحت شد و شب بخیری گفت و رفت خوابید .

من گاهی با خودم فکر میکنم اگر فردایی پس فردایی ، بلایی سرمان آمد و ریق رحمت را سر کشیدیم چه بر سر این بچه ها خواهد آمد ؟ آنقدر بما دلبسته اند که نمی توانند فقدان ما را براحتی تحمل کنند . البته این دلبستگی دو جانبه است . ما هم طاقت دوری شان را نداریم . اگر من یک روز بچه ها را نبینم دیوانه میشوم . مجنون میشوم .
وقتی فکر میکنم امروزی یا فردایی باید خواهی نخواهی رخت از این جهان بر کشید دلم میگیرد . بد جوری میگیرد . نه اینکه دو دستی به این زندگی سرشار از هیچ چسبیده باشم . نه . دلم برای نوه هایم میسوزد که تاب جدایی ما را نخواهند داشت .
آرشی جونی دوساله است و نوا جونی هم بزودی پنجساله میشود .
اگر یکی از من بپرسد بزرگ ترین آرزویت چیست ؟ خواهم گفت : آنقدر زنده بمانم تا فارغ التحصیلی شان را از مدرسه ببینم . همین . آیا این آرزوی محالی است ؟ چه میدانم ؟ شاید .

+6

LikeShow more reactions

Comment