صداقت، صداقت!
www.gilehmard.com
*به خرچنگ گفتند: از کجا میآیی؟
گفت: از جلو داری !
گفتند: با این دست و پا که تو داری!
حالا حکایت ماست.
ما ایرانی ها ضرب المثلی داریم که میگوید: دلاک ها بیکار که میشوند سر خودشان را می تراشند . حالا ما نه از سر بیکاری؛ بلکه از زور درد می خواهیم سفره دل مان را مثل صحرای مورچه خورت باز بکنیم و مختصری هموطنان مان را مشتمال بدهیم بلکه حضرت باریتعالی لطفی بفرماید و از عمر ما بردارد بگذارد روی عقل شان!
آقا! ما ملت شگفت انگیزی هستیم. ملتی هستیم که بقدرتی خدا میان شتر صالح و خر دجال فرقی نمیگذاریم.
ما ملت "این مباد آن باد!" هستیم و بهمین خاطر است که قرن هاست هر پالان دوز پهن پا زن تاپاله بند چاچول بازی - که پی خر مرده میگردد تا نعلش را بردارد - از راه میرسد و با چهار تا شعر و شعار الکی و بی مایه؛ خام مان میکند و بعدش هم تسمه به گرده مان میکشد و از ما سواری میگیرد و ول مان هم نمی کند و از بز نر هم میدوشد.
بعضی از هموطنان مان میگویند : چیکار داری به جو درو؟ نانی بخور راهی برو!
ما میگوییم: مرده شور چنین نانی را ببرد. آخر این چه نانی است که برای یک لقمه خشک و خالی اش باید پیزر توی پالان هر پیزی افندی پهلوان پنبه رستم در حمامی بگذاریم و بخاطر این شکم بی هنر پیچ پیچ منت هر خر مگس پار دم ساییده اکوان دیوی را بکشیم و به هر ننه غلامحسین مافنگی مشنگی اجازه بدهیم چوب توی آستین مان بکند و خون مان را بخورد؟؟
ما سال های سال است دزدان را شب پای بازار کرده ایم و بره را دست گرگ سپرده ایم و شغال را کدخدای مرغدانی کرده ایم و صد ها هزار بار گول شغالان را خورده ایم ؛ اما هنوز که هنوز است مدام از باران به ناودان میگریزیم و مدام منتظریم جناب " دخو " از راه برسد و سر گاو را از خمره در بیاورد.
ما ایرانی ها معتقدیم که میان حق و باطل چهار انگشت بیشتر نیست؛ اما وقتی پای منافع مان به میان میآید هزار چهچه بلبل میزنیم تا خرمان را از پل بجهانیم و تا دم گاوی به دست مان بیفتد چنان نوکر داروغه میشویم که بیا و تماشا کن!
ما ملت زنده باد مرده بادیم .هر گز هم از خودمان نمی پرسیم مایی که اینگونه زیر علم و بیرق فلان بخو بریده ای نعره میکشیم و کف به دهان میآوریم وپستان به تنور داغ می چسبانیم آیا دو کلام در باره این "رهبر کبیر آینده" میدانیم؟؟ آیا هرگز از خودمان پرسیده ایم چرا باید مثل گله گوسفند پشت سر آقای فلان بن فلان بع بع بکنیم و دست آخر هم راهی سلاخ خانه بشویم؟؟
اجازه بفرمایید داستانی را برایتان تعریف کنم که اگر چه ظاهرا ربطی به بحث مان ندارد اما نشان میدهد ما چه ملت پرتی هستیم و بقول مرحوم اخوان بوجار لنجانیم.
چند وقت پیش ؛ آقای حسین علیزاده موسیقیدان معروف؛ در تهران کنسرتی داشتند . آنطور که شنیده ام عده زیادی هم آمده بودند تا در آن کویر هراس ؛ لحظاتی را دور از های و هوی خفاشان و شب پرستان؛ با نوای موسیقی سپری کنند.
آقای علیزاده آمدند پای میکروفن. ادای احترامی به خلایق کردند و آنگاه زخمه ای بر تار زدند و درنگی کردند. دو باره زخمه ای زدند و تاملی کردند و نگاهی به گوشه سالن انداختند و گفتند : صداقت!!
خلایقی هم که در سالن جمع بودند نگاهی به گوشه سالن انداختند و همگی فریاد کشیدند: صداقت!!
آقای علیزاده دو باره زخمه ای به تار زدند و درنگی کردند و گفتند : صداقت!!
خلایق شروع کردند به دست زدن و سوت کشیدن . بعدش هم از جای شان بر خاستند و مشت های شان را گره کردند و چند دقیقه ای فریاد زدند: صداقت ...!! صداقت ...!
حتی یکی از میان جماعت بر خاست و نعره کشان خطاب به آقای علیزاده گفت : جا نا سخن از زبان ما میگویی!
آقای علیزاده دو باره زخمه ای به تار زدند و نگاهی به گوشه سالن انداختند و این بار شمرده تر گفتند : بابا ! صدا قطعه!!!
حالا شما هر چه ناسزا در چنته دارید نثار من بفرمایید اما خدا بسر شاهد است این ماجرا مرا بیاد انقلاب نکبتی سال پنجاه و هفت می اندازد. این ما بودیم که پشت سر چهار تا روضه خوان شارلاتان راه افتادیم و حکومت اسلامی را خواستیم .هر کس غیر از این بگوید دروغ میگوید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر