جناب سرهنگ

آقا ! میشود بما بفرمایید چرا ایران اینهمه « جناب سرهنگ » دارد؟

ما هر گوشه کنار را که نگاه میکنیم می بینیم همه این چماق بدستان و آدمکشان درجه سرهنگی دارند ! مگر درجه سرهنگی را کیلویی میفروشند ؟

آخر مگر میشود هر میرزا حسینقلی خان پیزی افندی دبنگ دیوث شیره مال قرمساق یاردان قلی بنگی که قرابینه و قمه ‌و قداره به کمرش بسته درجه سرهنگی داشته باشد ؟

در دوره آن خدابیامرز برای رسیدن به درجه سرهنگی باید کلی جان کند و کلی آموزش دید ، یک ضرب المثلی هم بود که میگفتند : دو صد من استخوان باید که صد من بار بردارد .

اما حالا انگار میروند از کوچه پسکوچه ها و برزن ها و محلات هزار توی آن مملکت امام زمانی یک مشت دله دزدان قمه کش ‌و پهلوان پنبه های پیزری و گردنه گیرها و معرکه گیرها و کفتر بازان و معتقدان به سلام و صلوات و تکبیر و شله زرد و آش نذری و ایضا اراذل و اوباش و اشرار مافنگی را جمع میکنندیک عالمه پیزر لای پالان شان میگذارند یک درجه سرهنگی روی دوش شان می چسبانند یک موزر و یک چماق هم دستشان می‌دهند میگویند : جناب سرهنگ ! حالا برو آدم بکش

طرح از: اردشیر محصص

See insights and ads

Boost post

All reactions:

78Zari Zoufonoun, Karim Akhavan and 76 others

آقام امام رضا

یادم نیست چه سالی بود .فقط این را میدانم دوره اعلیحضرت رحمتی بود .

ما را ریسه کرده بودند برده بودند مشهد . از تبریز سوار هواپیما شده بودیم رفته بودیم مشهد . یک مشت خبرنگار و فیلمبردار و روزنومه چی و جارچی باشی بودیم که آقام امام رضا دعوت مان کرده بود برویم پابوس شان ! مهمان آستان قدس رضوی بودیم .

رسیدیم مشهد ، توی یکی از بهترین هتل ها برای مان جا گرفته بودند ، شام و ناهار و صبحانه و عصرانه هم مهمان آقام امام رضا بودیم ، پول بلیط هواپیما مان را هم آقام امام رضا داده بود .

شب که شد گفتند مهمان انجمن شهر هستید ، ما را بردند یک رستوران زیر زمینی ، از آن رستوران‌ها که بیشتر کاباره بود تا رستوران ، جایتان خالی خوردیم و رقصیدیم و به سلامتی آقام امام رضا نوشیدیم ‌و مست و‌پاتیل آمدیم بخوابیم ، اما مگر این تخم جن ها گذاشتند سر راحت به بالین بگذاریم ؟ یک بساط قمار بازی راه انداختند آن سرش نا پیدا ، انگار نه انگار به زیارت آقام امام رضا آمده اند .

گفتیم : آقایان ! بگذارید بخوابیم ! شما ناسلامتی آمده اید پابوس آقام امام رضا یا آمده اید لاس وگاس؟

گفتند : ای بابا ! اینجور شب ها دیگر گیرمان نمی آید ، برو اتاقت بگیر بخواب!

صبح که شد ما را ردیف کردند بردند دیدن مزارع و باغات و باغستان های آقام امام رضا ، بعدش رفتیم تماشای یک کارخانه کمپوت سازی . تا آن روز ما نمیدانستیم آقام امام رضا مزرعه دار هم هست ، نمیدانستیم کارخانه دار هم هست ، نمیدانستیم هزار ها گاو و گوسفند دارد ، نمیدانستیم کارخانه مربا سازی هم دارد ، نمیدانستیم کاباره زیر زمینی هم دارد .

بعدها فهمیدیم خانه عفاف هم دارد !

شب که شد ما را بردند یکی دیگر از آن رستوران های طاغوتی، این بار گویا مهمان آقای ولیان استاندار خراسان بودیم .

صبح که شد گفتند باید برویم پابوس آقام امام رضا

به احترام ما حرم را خالی کردند تا بتوانیم یک دل سیر زیارت بکنیم و از آقام برای درمان درد های بی درمان مان شفا بطلبیم.

ما خودمان برای نخستین بار بود به چنین مکان مقدسی! پا میگذاشتیم . نگاهی به آیینه کاری ها و طلا کاری های حرم انداختیم آمدیم بیرون . گفتیم : عیسی به دین خود موسی به دین خود ، حوصله نک و نال رفیقان قمار بازمان را نداشتیم .

با خودمان گفتیم آقامون امام رضا عجب بقعه بارگاهی دارد ها !کاشکی آرامگاه بابا بزرگ خدا بیامرزمان حجت الاسلام و المسلمین آقا شیخ حاج خلیل شیخانی هم از همین طلا کاری ها داشت !در آنصورت نان مان توی روغن بود ها !

شب که شد دیدیم تن و‌بدن مان درد میکند. یکدفعه سی و سه بندمان به لرزه افتاد ، نیم ساعت بعد دچار تنگی نفس شدیم ، تن مان هم از تب می سوخت . حال و روزمان طوری شده بود انگاری آب مان به کرت آخر است و داریم چانه آخری را می اندازیم .

رفیق خدا بیامرزمان اکبر گهر خانی رییس رادیو تبریز همراه مان بود .

نصفه شب ما را انداخت توی تاکسی برد بیمارستان. آنجا یک آمپول فروکردند توی باسن مبارک مان دیگر چیزی نفهمیدیم ، یک وقت چشم باز کردیم دیدیم صبح شده است و رفیق مان بالای تخت مان نشسته است روزنامه می خواند. دیگر نه تب داشتیم نه هیچ جای بدن مان درد میکرد ، انگار میکنی یک کاسه آب یخ ریخته بودند روی سر مان . پا شدیم آمدیم هتل مان .

گفتیم الا و للا آقام امام رضا میخواست از ما زهره چشم بگیرد ، میخواست از ما انتقام بگیرد .

فردایش پاشدیم رفتیم یک اسکناس صد تومانی انداختیم توی ضریح آقام امام رضا و گفتیم : غلط کردیم بابا ! غلط کردیم !ظل عالی لایزال ، این صد تومان هم بابت همان غلط کاری دیروزمان که نیامدیم پای مبارک تان را ببوسیم ! اگر صد تومان کم است بفرمایید صد تومان دیگر بگذاریم رویش ؟شمشیر تیز شما گردن باریک ما .

راستش را بخواهید می ترسیدیم فردا هواپیما مان را سرنگون بکند ده بیست تا رفیقان بیگناه ما هم بخاطر ما قربانی بشوند و تقاص پس بدهند .

اگر آن صد تومان را نداده بودیم تا حالا هفت تا کفن پوسانده بودیم والله ! اسم مان هم لابد رفته بود توی لیست شهیدان !

بی جهت نیست که از قدیم ندیم ها گفته اند اگر پول داشته باشی می توانی روی سبیل شاه نقاره بزنی .

See insights and ads

Boost post

All reactions:

85Nasser Darabi, Siavash Roshandel and 83 others

  · 

Shared with Public

https://youtu.be/gXXyjMV1r5U?si=3I3qDyJMM9bM7un8

اول مهر ماه و گشایش مدارس

چگونه خانم فرخ رو پارسا تیر باران شد

در گفتگو‌با شبکه جهانی تلویزیون ملی پارس

گردن گیر

از من می پرسد : میدانی «گردن گیر »یعنی چه؟

می‌گویم : چی چی گیر ؟گردنه گیر؟

می‌گوید : نه آقاجان! گردن گیر.

می‌گویم : به حق چیزهای ندیده و‌نشنیده ! والله ما گردنه گیر و نسق گیرو بهانه گیر و باج گیر و پاچه گیر شنیده بودیم اما گردن گیر نمی‌دانیم دیگر چه صیغه ای است.

میگوید : فرض بفرمایید در آن دارالخرافه اسلامی شما میروید یواشکی از اصغر آقای ساقی یک بطر از آن زهر ماری های دست ساز خانگی پیلپا میخرید بلکه بتوانید شبی،غروبی ، نصفه شبی ، بقول حافظ غم دل از یاد ببرید .

راه می افتید بیایید خانه‌تان که از شانس خوش گیر گزمه ها و محتسب و ماموران نهی از منکر می افتید.حالا باید خر بیاوریدباقلا بار کنید ، هم باید شلاق بخورید هم جریمه بشوید هم بروید محبس تقاص پس بدهید

خب حالاباید چه خاکی به سرتان بکنید ؟ باید کاری بکنید که نه شلاق بخورید، نه زندان بروید ، نه از کار و کاسبی بیفتید ، چیکار میکنید؟

میگویم : چه میدانم ؟ لابد میروم وکیل میگیرم تا از من دفاع کندنگذارد بروم زندان .

میگوید : نه جانم !هنوز هزار پله به دریا مانده است ، از وکیل و محضر چی و آژان هم کاری ساخته نیست، اگر هزار « ادله اربعه » هم بیاوری و هزار « قسم جلاله » هم بخوری اگر راه و رسمش را بلد نباشی گیر گرگان گرسنه هفت خط و جناب ملا باشی و ایشیک آقاسی باشی و غلامان خاصه شریفه وبابا شمل ها و حاج آقا ها و حاجی زاده ها و قبا سه چاکی ها میافتی ‌پوستت را قلفتی می کنند بر چارسوی شهر میآویزند .

میگویم :چه میدانم لابد میروم به آقای مدعی العموم رشوه ای ،تلکه ای ، چیزی میدهم بلکه به نفع من رای بدهد ، از قدیم هم گفته اند همه‌ کس را دندان به ترشی کند شود مگر قاضیان را که به شیرینی !

میگوید : نه آقا جان ! والله بالله اینجا ایران است . اینجا سرزمین مظهر العجایب است .

تا تو از بغداد بیرق آوری

در کلاته کشت نگذارد کلاغ

در این مملکت حسینقلیخانی که بلا تشبیه بلا تشبیه هرتبهکاری وزیر ، هر مزدوری صدر نشین ، هر ابلهی قاضی القضات و هر خسی کسی است ، هر کاری راه و رسم خودش را دارد ! خیال میکنی آن دارالعدل اسلامی همینطور هر کی به هر کی است ؟ خیال میکنی آن قاضی مومن خداترس با تقوا! انتظام یک مملکت اسلامی را به رشوه ای میفروشد ؟ خیال میکنی دستگاه قضای این مملکت مثل دستگاه قضای فرمانروای کرمان است که به افضل الملک بگوید انتظام مملکت خود را به پانصد تومان رشوه نمی فروشد ؟ الحمدالله در این مملکت آریایی - اسلامی برای راحتی امت اسلام هزار جور راه حل جلوی پای تان میگذارند . فلذا ! یک توک پا تشریف می‌برید جلوی اداره جلیله تعزیرات حکومتی ، می بینید آنجا صدها نفر پیر و پاتال همراه یک مشت جوان بیکار به صف ایستاده اند و دنبال مشتری میگردند .پیر ها اغلب شان بازنشستگان کشوری و لشکری هستند ، همان‌ها که سی چهل سال توی این مملکت خدمت کرده اند و حالا در این پیرانه سری حقوق بازنشستگی شان کفاف چای و قلیان شان را نمی‌دهد. چیکار میکنید؟ می‌روید با یکی از همین آقایان وارد مذاکرات استراتژیک! می‌شوید.چند میلیون تومانی ازشما می‌گیرد و می‌رود دادگاه هفت قدم به طرف قبله بر میدارد، هفت بار هم قسم جلاله میخورد جرم شما را گردن می‌گیرد.یعنی می‌گوید آن زهر ماری ام الخبائثی که در ماشین شما پیدا کرده اند متعلق به شخص شخیص ایشان است نه حضرتعالی! . به همین راحتی.

اگر معامله تان جوش خورد

بجای زندان و جریمه و شلاق نیمی از آن پولی را که از شما گرفته است به قاضی و یک مقداری را هم به بابا شمل ها میدهد و اینطوری خودش هم چند میلیون تومانی کاسب می‌شود و شما هم با خیال راحت می‌روید سر کسب و کار و کاسبی تان. این را می‌گویند گردن گیر

دو زاری ات افتاد ؟

خر مان گم شده بود

میگوید : دار و‌ندارم را مفت و مجانی فروختم، دادم دست قاچاقچی از ایران گریختم. چند ماهی در ترکیه ماندم تا اینکه توانستم با هزار مصیبت خودم را به آلمان برسانم. دو سال در آلمان این در آن در زدم بلکه کاری و حرفه ای یاد بگیرم. آنجا بود که فهمیدم بهشت برای گونگادین نیست *و هر جا برویم آسمان همین رنگ است

با خودم گفتم : بر میگردم ایران میروم ده خودمان توی باغ و باغستان پدرم کار میکنم باری هم از دوش پدر پیرم بر میدارم.

آمدم ایران ، رفتم ده خودمان، پدر مادرم خیلی خوشحال شدند.

از قضای روزگار همان شب ورودم ، خر ما را دزدیدند. فردایش پدرم هر چه این در و آن در زد نتوانست خره را پیدا کند

سه چهار روزی گذشت ، پدرم از پیدا شدن خر بکلی نا امید شد، داشت این پا آن پا میکرد برود خر دیگری بخرد .

یک روز در سایه روشن بامدادی دیدیم توی کوچه مان صدای عرعر خرمان میآید

رفتیم در خانه را باز کردیم دیدیم خرمان با بار سیب و انار و هلو دم در ایستاده است و عرعر میکند

معلوم مان شد آن بنده خدایی که خرمان را دزدیده بود یک عالمه سیب و انار و هلو بارش کرده بود ببرد بازار بفروشد اما جناب خر از فرصت استفاده کرده چون راه خانه مان را بلد بوده یک راست آمده است خانه ما !

پدرم پس ازاینکه خر را به طویله فرستاد و بارش را خالی کرد رو‌به مادرم کرد و گفت :

می بینی سکینه جان ؟ پسرت دو سال گم ‌‌و گور شده بود آخرش با دست خالی آمد خانه ، محض رضای خدا یک پوست پیاز هم برای مان نیاورد ، اما خرمان دو‌روز گم شده بود ببین چقدر بار و بندیل برای مان آورده است !

———————-

*- بهشت برای گونگادین نیست =

نام کتابی است که علی میردریکوندی نوشته است (Ali Mir Direkvandi)

اویک کشاورز ایرانی بود که به صورت خود آموزخواندن و نوشتن فارسی را فرا گرفت و بعد از آن زبان انگلیسی را با کمک سربازانی که در جنگ جهانی دوم به ایران آمده بودندآموخت

این کتاب به شش زبان ترجمه شده است

See insights and ads

Boost post

All reactions:

80Nasser Darabi, Zari Zoufonoun and 78 others