پدر کشتی و تخم کین کاشتی

میگوید : آقای گیله مرد ! دیدی چطوری آقای عظما توی دهن این آقای سید خندان زد ؟
میگویم : اینکه تازگی ندارد کاکو ! پیش از اینها بهش گفته بود شاه سلطان حسین .
میگوید : خب ! این سید خندان چرا از رو نمیرود ؟ 
میگویم : مگر ما از رو رفتیم ؟
می پرسد : منظورتان از " ما " کیست ؟
میگویم : بنده و جنابعالی . قاطبه اهالی شریف و محترم ایران . مگر وقتی آقای امام خمینی در سال  57 آنطوری توی دهن ما کوبید از رو رفتیم ؟ هنوز هم میرویم به سبز و بنفش و قرمز و نارنجی رای میدهیم . ما دهن مان از آن شیر داغی که امام امت توی حلقوم مان ریخت سوخته است و میبایست حالا از ترس به دوغ هم فوت میکردیم .
میگوید : نظرتان در باره آشتی ملی چیست ؟
میگویم : دست روی دل مان نگذار کاکو !
پدر کشتی و تخم کین کاشتی
پدر کشته را کی بود آشتی ؟
میگوید : بینی و بین الله ما داریم به کجا میرویم ؟ چه خواهد شد . بر سر ما و مملکت ما چه خواهد آمد ؟
 میگویم : اندر احوال موطن اجدادی و در باب وقایع حالیه دارالخرافه اسلامی باید خدمت تان عرض کنم از آنجا که علمای اعلام و آیات عظام کثرالله امثاله رتق و فتق امور دنیوی و اخروی ممالک محروسه را در کف با کفایت خود گرفته و بر خر مراد سوارند و میتازند ؛ حکایت ما عینهو همان حکایت سعدی است که :
 مردکی را چشم درد خاست ؛ پیش بیطار رفت که دوا کن . بیطار از آنچه در چشم چارپای میکند در دیده او کشید و کور شد .حکومت به داور بردند. گفت برو هیچ تاوان نیست ؛ اگر این خر نبودی پیش بیطار نرفتی.
 مقصود ازین سخن آنست تا بدانی که هر آن که ناآزموده را کار بزرگ فرماید با آنکه ندامت برد به نزدیک خردمندان به خفت رای منسوب گردد.
ندهد هوشمند روشن راى
به فرومایه کارهاى خطیر
بوریا باف اگر چه بافنده است
 نبرندش به کارگاه حریر

مابقی اش با خودم !!

آقای اسدالله علم وزیر دربار شاهنشاهی خدا بیامرز ؛ یک روز صبح سوار ماشینش شده بود و میخواست از در بزرگ آهنی جلوی خانه اش بگذرد و برود دربار . چشمش افتاد به یک آقای میانه سالی که شق و رق کنار دروازه ایستاده بود .
وقتیکه ماشین آقای علم از دروازه گذشت و خواست بپیچد توی خیابان ؛  آن آقای محترم کلاهش را برداشت و تعظیم غرایی کرد و خبر دار ایستاد .
فردایش و پس فردایش و پسین فردایش هم همین داستان تکرار شد . یکماه تمام هر وقت ماشین آقای علم از دروازه آهنی میگذشت آن آقای محترم کلاهش را از سر بر میداشت و تعظیم غرایی میکرد و خبر دار می ایستاد . تا اینکه یک روز آقای علم به راننده اش گفت : یک لحظه بایست ببینم این آقا چه میخواهد . راننده توقف کرد . آقای علم شیشه ماشین را پایین کشید و رو به آن آقای محترم کرد و گفت : شما با من کاری داشتید ؟
آن آقای محترم دو باره تعظیمی کرد و گفت : قربان ! شما فقط یکبار به سلام ما جواب بدهید باقی اش با خودم !

زنده باد مرده ها !!

داشتیم به خودمان میگفتیم  ما آدمیزادگان براستی طرفه معجونی هستیم . آدمیزاد تا زنده است از زاویه دید بعضی ها  اهریمن و دروغگو و دزد و دغل و  حقه باز و دروغساز است . نا اهل و نا بکار است .از خود راضی و قمپز در کن و افاده ای و چس دماغ و عصا قورت داده و از دماغ فیل افتاده و بر ما مگوزید است . نادان و بی مروت است . هزار تا چاقو میسازد که یکی اش دسته ندارد .ظالم و جبار است .  ژاژ خاست . خود خواه و خود محور است . تا آنجا که حضرت مولانا میفرماید :
آدمیخوارند اغلب مردمان
از سلام علیک شان کم جو امان
اما همینکه میمیرد یکباره صاحب چنان کمالات و فضایلی میشود که آب به دهن زندگان می اندازد .
ما تا زنده ایم مدام در حال دشمنی و بدگویی و حسادت و حذف یکدیگریم . سایه همدیگر را با تیر میزنیم . مدام زنده و مرده همدیگر را میلرزانیم و هیچ جای آباد باقی نمیگذاریم .اما همینکه میمیریم یکباره میشویم  عابد و زاهد و مسلمانا ...!!
لطیف جوهر و جانی ؛ غریب قامت و شکلی
نظیف جامه و جسمی ؛ بدیع صورت و خوبی
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بویی
والله با این فضایل و کمالات و کراماتی که  ایرانی ها به دوستان مرده خود نسبت میدهند آدمیزاد دلش میخواهد سرش را بگذارد بمیرد بلکه سهمی از اینهمه فضایل و کمالات ببرد .ما حرف مان این است که آخر  پدر آمرزیده ها!
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فرو کن
نه آنگهی که بمیرم به آب دیده بشویی

قربان آن قیافه های نورانی تان !!

قربان آن قیافه های نورانی تان !!

**یک خانم سالخورده محترمی توی یکی از خیابان های دار الخرافه اسلامی ؛ چشمش می افتد به یک آخوند جوان .
جلویش را میگیرد و میگوید : ببخشید ننه جان ! شما ازدواج کرده اید ؟
آخوند جوان میگوید : نه !
میگوید : ازدواج نکنید ننه جان ! ازدواج نکنید تا بقدرتی خدا نسل تان منقرض بشود !!

حالا چرا ما این داستان را برای شما تعریف کرده ایم ؟ میخواهیم شما را بخندانیم ؟؟ نه والله ! قصدمان این است که یک داستان دیگری را برایتان تعریف کنیم .

آقا ! خدا بسر شاهد است ما هر وقت قیافه های نورانی این دست اندرکاران جمهوری اسلامی را می بینیم نمیدانیم چرا گریه مان میگیرد ؟
صد البته ما که سعادت دیدار این آقایان نورانی را نداریم ؛ اما وقتی تصاویر شان را در تلویزیون یا عکس های شان را در روزنامه ها با آن ریش و پشم سه چهار منی و آن پیراهن های بدون یقه و آن کت و شلوار های عهد دقیانوس می بینیم میزنیم زیر گریه ! حالا گریه نکن کی گریه بکن !
زن مان میگوید : باز که داری آبغوره میگیری ؟
میگوییم : زن جان ! شما واقعا نمیدانید این آقایان نورانی چه زحمت ها و مرارت ها می کشند تا هم ما و هم وطن ما در انظار جهانیان قرب و منزلتی پیدا کنیم ! الهی خدا هر چه از عمر ماست بر دارد بگذارد روی عمر این آقایان نورانی !الهی توی آن دنیا هم از قبرشان نور ببارد !!
عیال مان پخی میزند زیر خنده و میگوید : نور آتش البته !!
میخواهیم با ایشان  دست به یقه بشویم اما می بینیم زن است و میزند هر چه کتاب و دفتر و دیوان توی دم و دستگاه مان است درب و داغان میکند . بنا بر این سه چهار تا از حدیث های مرحوم مجلسی از کتاب نفیس " بحار الانوار "  و سه چهار تا حدیث هم از کتاب گرانقدر " جلا العیون " را برایش نقل میکنیم بلکه او را از عذاب جهنم و مار غاشیه و درخت زقوم و روز پنجاه هزار سال بترسانیم تا در باره این آقاایان نورانی اینطور بی محابا بد و بیراه نگوید .اما زن است دیگر !!هیچ حاضر نمی شود در عقیده اش تجدید نظر بکند .تازه دو قورت و نیمش هم باقی است وبا توپ و تشر میفرماید : همین نکبتی ها را می بینی ؟ هر کدام شان دستکم چندین میلیون دلار توی حساب های بانکی شان در جابلقا و جابلسا چپانده اند .  حالا شما بفرمایید هی بغض کنید و خود خوری بفرمایید

باری ؛ داشتیم چی میگفتیم ؟ ها ! داشتیم از قیافه های نورانی مقامات جمهوری اسلامی گپ میزدیم که حرف و سخن به جاهای دیگر کشیده شد .
بجان شما اگر از همین امروز شما هم به روزنامه های چاپ تهران نگاه بکنید یا پای تلویزیون های پشم شیشه ای شان بنشینید و به قیافه های نورانی این آقایان دقیق بشوید خود شما هم گریه تان خواهد گرفت . مثلا همین مرحوم مغفور مسموم آسید احمد آقا یادگار گرامی امام راحل یادتان میآید ؟ ایشان اگر چه ظاهرا هیچ شغل و مقامی در جمهوری نکبتی اسلامی نداشته اند اما خدا بسر شاهد است آنچنان برای مستضعفان دل میسوزانده و پستان به تنور داغ می چسبانده اند که همیشه خدا لب و لوچه شان آویزان بود و آدم نازکدلی که ما باشیم با دیدن آن قیافه مظلوم نیمه گریان شان میزدیم زیر گریه !

آن روز ها که خیلی تنور انقلاب مان گرم بود و ما عقل مان را در بست به آیات عظام اجاره نداده بودیم  بعضی از این عوامل استکبار جهانی اسم این آ سید احمد آقای امامزاده را گذاشته بودند ولیعهد گریان !!
ما آن روز ها - درست مثل امروز - خیلی به شان و منزلت انقلاب مان می نازیدیم و خیال میکردیم اگر کسی به احمد آقای ما از گل نازک تر بگوید فی الواقع به حیثیت و اعتبار انقلاب پر شکوه مان لطمه زده است ؛ تا اینکه بعد ها دستگیر مان شد که ای بابا ! این امامزاده مان  با آن قیافه نورانی اش ؛ با همدستی یک آقای کراواتی خیلی خوش تیپ و تی تیش مامانی ؛ معروف به  " صادق خوشگله "  یک حساب بانکی خیلی گردن کلفت توی یکی از بانک های اروپا دارند و چند میلیون دلاری چپانده اند توی آن حساب تا روز مبادا بکارشان بیاید .
در این میان این عوامل ضد انقلاب جهانی هم بیکار ننشستند و و لا کردار ها حتی شماره حساب  و نام بانک و موجودی حساب را هم اعلام کردند و حتی از خودشان هم سئوال نکردند که : آقا ! فردا آمدیم یک انقلاب دیگر شد ؛ آنوقت این یادگار گرامی امام راحل چه باید بکند؟  باید جل و پلاسش را جمع بکند و برود سامره ؛ مثل قدیم ندیم ها  جلوی مرقد مطهر حضرت امام حسن عسکری گدایی بکند ؟ یا برود نجف اشرف  در مرقد پاک مولای متقیان زیارتنامه بخواند ؟
تازه آمدیم  و رفت به نجف اشرف . یعنی این منافقین که دست شمر بن ذی الجوشن را از پشت بسته اند میگذاشتند یک قطره آب خوش از گلوی یادگار گرامی امام پایین برود و پوستش را قلفتی نمی کندند و بر فراز دروازه بغداد آویزان نمی کردند ؟ این است که طفلکی آمده چند میلیون دلار ناقابل در یک حساب بانکی ذخیره کرده که اگر فردا پس فردا دری به تخته ای خورد ؛ ایشان سر گرسنه بر بالین نگذارند . زن و بچه آدم که نمی تواند گرسنه بماند ؟ می تواند ؟ البته که نمی تواند !

باری ؛ پس از اینکه عده ای چاچول باز تر از احمد آقای مرحوم مغفور مسموم مرحول ! آمدند و سر ایشان را زیر آب کردند ؛ یک امامزاده دیگری پیدا شده است که بگمان ما از نوادگان امام حسن " مجتبی " است
این امامزاده نامریی عینهو ماست مختار السلطنه را میماند . نگاهش میکنند ماست است . می خرندش دوغ است . می خورندش آب است ! و از آنجا که ایشان  هم از شوربای قم و هم از حلوای کاشان میل میفرمایند ؛ بجای میلیون میلیون ؛ میلیارد میلیارد دزدیده اند و در حساب های بانکی شان در چین و ماچین تپانده اند که از قدیم گفته اند : میراث گرگ مرده به کفتار میرسد .

 بد بختانه ما که که سعادت دیدار وجود مبارک این امامزاده نامریی را نداشته ایم اما همان یکی دو تا عکسی که از این امامزاده در برخی از روزنامه های ضد انقلاب فرنگستان چاپ شده ما را به گریه انداخته . آنهم چه گریه ای !!؟؟
باری ؛ برویم سر حرف و سخن دیگرمان . داشتیم میگفتیم ما با دیدن قیافه های نورانی مقامات جمهوری اسلامی گریه مان میگیرد . زن مان که گاهگداری عکس و تفصیلات این آقایان نورانی را در روزنامه ها می بیند شروع میکند به خندیدن وسط های خنده یکباره میزند زیر گریه !
میگوییم : دیدی زن ؟ دیدی بالاخره نور معرفت به قلب شما هم راه یافته ؟!
در جواب مان میگوید : خنده تلخ من از گریه غم انگیز تر است
کارم از گریه گذشته است از آن میخندم
میگوییم : زن جان ! بیا از خر شیطان پایین !  به نور معرفت امکان بده تا به همه وجودت بتابد !
نیشخندی میزند و عکس این آقایان نورانی را جلوی چشمان بابا قوری گرفته مان میگیرد و با خشم میگوید :
-من از این گریه ام میگیرد که این پاپتی ها که اگر صد من ارزن روی شان بریزی یکی شان پایین نمی آید ؛  شده اند وزیر و وکیل ورهبر و فرمانده کل قوا و قاضی القضات و همه کاره مملکت !!
میگوییم : زن جان ! آخر انصاف ات کجاست ؟ این آقایان نورانی کجای شان به غربتی ها میماند ؟ اینها اغلب شان یا آیت الله العظمایند ؛ یا آقا زاده اند ؛ یا آیت الله زاده اند ؛ یا دستکم ثقه الاسلامی ؛ حجت الاسلامی ؛ چیزی هستند !  اینها هر کدام شان سه چهار تا مدرک دکترا از معتبر ترین دانشگاههای " نیست در جهان " دارند !! بعد عکس فرمانده کل نیروهای مسلح را نشانش میدهیم و میگوییم : این سردار سر لشکر را می بینی ؟ این آقا تا همین پارسال پیرار سال ؛ در میدان تره بار فروشان برای خودش کیا و بیایی داشته ! داش مشدی محله بوده ! همینکه برق چاقوی ضامن دارش میدرخشیده صد تا طاغوتی و درباری و ساواکی و ضد انقلاب از ترس غش میکرده اند ؛ هیچکس نمی توانسته جلو دارش بشود ؛ با این سابقه و تجربه و مهارت و کار آزمودگی ؛ میخواستی چیکاره بشود ؟ رفتگر محله چاله میدان ؟؟
زن مان با خشم میگوید : والله رفتگری هم برای سرش زیادی است !
ما چون نمی توانیم با زبان بازی زن مان را به صراط مستقیم راهنمایی کنیم دست از بحث و جدل میکشیم و دوباره میرویم توی نخ عکس های این آقایان نورانی !
در صفحه اول روزنامه عکس بزرگی چاپ شده است از آقای رهبر معظم !که گویا بعد از رحلت امام نورانی اندر نورانی مان ؛ شده است وکیل وصی همه مستضعفین روی زمین ! به عکس مبارک شان خیره میشویم و می بینیم دیگر حتی یکدانه موی سیاه توی ریش مبارک این زیتونه اسلام نیست . اشک توی چشمان مان حلقه میزند .به خودمان میگوییم : از خود گذشتگی وجوانمردی و فداکاری را می بینی ؟ یک آیت الله العظمای به این بزرگی آمده است عمرش را و جانش را و حتی ریش مبارکش را در راه اعتلای نام ایران گذاشته ؛ آنوقت این ضد انقلابیون حرام لقمه به چنین رهبر معظمی میگویند آسید علی گدای روضه خوان ! شرم و حیا هم خوب چیزی است والله !
روزنامه را دو باره ورق میزنیم بلکه عکسی هم از رییس جمهور زورکی - مکتبی سابق  مان پیدا کنیم ؛ اما انگاری این روزنومه چی های دار الخرافه اسلامی میانه خوشی با چنین رییس جمهور خوش تیپ خوش لبخند خوش برو رویی ندارند . حالا عکس اش هم نباشد اشکالی ندارد . ما میدانیم که آن فرزند خلف ابراهیم ؛ حتی همان دو سه دانه ریشی را که روی چانه مبارک شان داشته اند در راه آبادی ایران سپید کرده اند ! مگر شوخی است که یک آدمی - آنهم رییس جمهور زورکی مکتبی - شبانه روز به امریکا و انگلستان و اسراییل و فرانسه و همه عوامل استکبار جهانی مشت و لگد پرتاب بکند و بعدش هم زیر جلکی با یکی یکی شان قایم موشک بازی اسلامی بکند ؟ مگر شوخی است که آدمیزاد با این امریکای جهانخوار در بیفتد و پوزه نا مبارکش را بخاک بمالد و آنوقت همان دو سه نخ ریشی را که روی چهره مبارک دارد در راه اعتلای اسلام قربانی نکند ؟؟
مگر شوخی است که آدم بتواند با احمد البشیر وابو نیاز و ابوحمار و ابو کمال و ابو جهاد سر و کله بزند و پول بی زبان نفت را توی انبان پر نا شدنی شان بریزد تا بمبی در فلانجا بترکانند وگلوله ای در فلان شهر در قلب ضد انقلابی شلیک کنند و چهار تا عکس امام مرحول راهم  در کوچه پسکوچه های لبنان و دمشق و نمیدانم بورکینا فاسو بیاویزند ؟؟
این کار ها آدم را پیر که هیچ ؛ بلکه فرسوده و داغان میکند . دخل آدم را در میآورد . از همه اینها گذشته ؛ شما این حجت الاسلام و المسلمین مرحوم مغفور مغفول مفعول  حضرت آیت الله العظمی هاشمی رفسنجانی - موسوم به سارق العلما - را دستکم گرفته اید ؟ مگر میشد به این آسانی ها لنگش کرد و فرستاد پیش عمه جانش تا آنجا شبانه روز برای قوم و خویش هایش دعای ندبه بخواند؟  علاوه بر این باید چار چشمی مواظب حجت الاسلام های بخو بریده تر از خود شد مبادا فرش زیر پایش را بکشند . بله ! همین کار هاست که استخوان آدمی را پوک میکند .
حالا این طفلکی ها با اینهمه گرفتاری ؛ اینطور سر و مرو گنده راه میروند و کک شان نگزیده است همه اش از قدرت اسلام است . خداوند تبارک و تعالی حامی و پشتیبان ایشان است . حالا ضد انقلاب هر چه میگوید و می نویسد بگذار بگوید و بنویسد .
خدا روح شاه سابق مان را هم شاد بفرماید . خداوند در آن دنیا ایشان را با اولیاء و انبیا محشور کند انشاءالله به لطفه و کرمه !
آن خدا بیامرز وقتی شنید خلایق توی خیابانها راه افتاده و مرگ بر شاه میگویند آمد جلوی دوربین تلویزیون و دستان مبارکش را توی جیب های جلیقه ضد گلوله اش کرد و بدون هیچگونه ملاحظه ای یک سری فرمایشات شاهانه فرمود و دست آخر هم گفت : مه فشاند نور و سگ عوعو کند !!
خداوند همه رفتگان شما را هم بیامرزد ؛ خداوند بشما عمر با عزت عنایت بفرماید . اینها هر چه در باره دست اندر کاران نورانی جمهوری اسلامی میگویند و مینویسند همه اش دروغ و پرت و پلاست .
خداوند این زن جان  ما را هم به صراط مستقیم هدایت بفرماید چه در غیر اینصورت ما مجبوریم آن کلام شاهانه را دو باره تکرار کنیم که : مه فشاند نور و سگ عوعو کند ! که از قدیم گفته اند : کلام الملوک ؛ ملوک الکلام !!

اندر مواهب هفتاد سالگی ....

رفیق مان هفتاد ساله شده است .مبارک است انشاء الله . ما خودمان که الحمدالله تا هفتاد سالگی دو سه قرنی فاصله داریم !
باری ؛ ما را دعوت کرده بودند برویم خانه شان در جشن هفتاد سالگی شان شرکت کنیم .
قبل از اینکه در این جشن حضور پیدا کنیم به خودمان گفتیم : ای آقا ! مگر هفتاد ساله شدن هم جشن و پایکوبی میخواهد ؟ بجای این بجنبان و برقصانها  بروید بفکر آخرت و روز جزا و درخت زقوم و روز صد هزار سال و اژدهای هفت سر و عرصات محشر و عقوبت های آنجهانی باشید ! جشن و پایکوبی چه معنا دارد ؟
شال و کلاه کردیم و یکپا چارق و یکپا گیوه  رفتیم مهمانی .همه رفقای پار و پیرار هم حضور داشتند . بعضی هاشان  اگر چه چندان سن و سالی نداشتند اما چنان پیر و شکسته و درب و داغان شده بودند که انگاری همین حالاست جناب ملک الموت بیاید یقه شان را بگیرد و بگوید : بفرمایید برویم !!
ماچ و بوسه ای با این و آن کردیم و جای تان سبز رفتیم کبابی و شرابی خوردیم و شنگ و شنگول آمدیم نشستیم پای صحبت دوستان .
هنوز نیم ساعتی نگذشته بود که همسرشان یقه مان را گرفتند و پیزری لای پالان مان چپاندند و فرمودند : آقای گیله مرد ! اگر زحمتی نیست بفرمایید چند کلامی در باب این رفیق تان که حالا بسلامتی هفتاد ساله شده است اظهار لحیه بفرمایید !
بشوخی گفتیم : خانم جان ! شما دیواری کوتاه تر از دیوار ما پیدا نکرده اید ؟ اگر چه ما در آسیای زمان چند دهه پاییده ایم اما مگر ما چیکاره ایم ؟ خطیب هستیم ؟ سخنوریم ؟ کدخدای زواره ایم ؟ روضه خوان محله ایم ؟ چیکاره ایم آخر ؟ چرا نمیگذارید یک قطره آب خوش از گلوی مان پایین برود ؟
ما که کورانه عصاها میزنیم
لاجرم قندیل ها را بشکنیم
در جواب مان فرمودند : آقای گیله مرد ! اگر شما سخن نگویید پس باید عمه جان مان بیاید سخنرانی بکند ؟
ما هم بناچار پا شدیم و کمی سر بسر رفیق مان گذاشتیم و گفتیم : والله اندر مواهب هفتاد سالگی میتوانیم فقط این را بگوییم که این رفیق مان از همین فردا علاوه بر دست و پنجه نرم کردن با عینک و سمعک و عصا و فراموشی و سر درد و پادرد و زانو درد و کمر درد و هزار تا درد و بلای پیدا و پنهان دیگر ؛ اسم هیچیک از شما ها را بخاطر نخواهد داشت و شما میتوانید با خیال راحت همه راز های زندگی خودتان را به ایشان بگویید و خیال تان هم تخت تخت باشد که راز تان تا قیام قیامت افشاء نخواهد شد برای اینکه این رفیق مان از همین حالا یادش نمیماند که شما چه رازی را با او درمیان گذاشته اید !
خلایق کلی خندیدند و رفیق مان پاشد و خواست لابد بابت شیرین زبانی هایمان از ما تشکر بکند اما هر چه زور زد اسم ما ن یادش نیامد که نیامد .
جای تان خالی آی خندیدیم ...

یاد داشتی از فرزند یک پناهنده سیاسی

این یاد داشت را فرزندم الوین شیخانی نوشته است . الوین در امریکا به دنیا آمده و از دانشگاه کالیفرنیا دکترای روانشناسی گرفته است . او هر سال به رواندا میرود تا بلکه برزخم صدها هزار نفر که قربانی تعصبات کور قومی شده اند مرهمی بگذارد.
 این یاد داشت را بخوانید تا ببینید نسل جدید امریکایی جهان و انسان و پیرامون خود را چگونه می بیند. من با خواندن این یاد داشت
 اشک به چشمانم نشست

In two short days, I have witnessed the ugliness of human beings and their utter beauty.

With the recent happenings in the world, there's been a lot of emotions running high, including my own.

Let me preface this by saying I'm the son of an immigrant, a refugee who fled Iran due to persecution by the Islamic regime because my father preached pro-democracy rhetoric. Just let that sink in, people wanted to kill him for the fact he believed people should have the right to self determination.

You could say my family know whats happens when radical islamists destroy a society. I've spent the better part of my adult life combating the effects of radical islamists, through my work at UN programs helping refugees fleeing war torn areas, helping service members combat their emotional distress following their experience with war, writing books chapters on suicide terrorism and how to combat it.

I've seen what hate does to people, I've been in rooms stacked to the ceiling with bodies of men women and children who were killed because of hate on a genocidal scale. We've witnessed horrible things, but looked at it unblinkingly because we cannot turn a blind eye.

but if this ban was implemented 30 years ago, I never would have had a chance to do any of that work. My dad, my mom, my sister they'd all be dead. That's not hyperbole, that's real life.

I know some of you guys are going to stand on the opposite side of this issue with me, and I respect that. What I will not respect is the idea that America isn't a place for us. It's a place for all of us. If you don't think so pull a coin out of your pocket, look at the words e pluribus unum, it means "of many, one."

So next time you pull out that Iphone from your pocket, remember a Syrian refugee's son helped invent that. Remember the time that psychologist helped you overcome PTSD, he was the son of a refugee. Remember that doctor who helped cure your mom's cancer, she came here as a refugee following the fall of the soviet union.

I myself am not muslim, but idea of this country isn't a place for everyone regardless of creed or national origin flies in the face of values we have all placed in it. It belittles the sacrifice all of us have made. I will always believe in this country, and I will always fight for its freedom. Fear of something has never led to us growing as a human beings. It's only through courage we are able to grow, and be better.

If you disagree with me, remember I still love you no matter what. But let's talk about it, like adults, get coffee with me, skype me. Engage in a dialogue, because the echo-chamber we're all in isn't doing anyone any good.

So I leave you here with a photo of my family. People who would not exist today, if it wasn't the wonderful courage of this great nation to give us a home.

مالیات از ما بهتران.....

یک آقای امریکایی در ویرجینیا ؛ دو دستگاه اتومبیل به دو تا بنده خدا میفروشد . فردایش میرود اداره راهنمایی و رانندگی محله شان - یا بقول خودشان اداره DMV - تا سند ماشین ها را به خریداران تازه منتقل کند .
آنجا به او میگویند باید سیصد دلار مالیات بپردازد .
 می پرسد : سیصد دلار ؟

میگویند : بله ! سیصد دلار
 می پرسد : چطور است که آقای دانولد ترامپ هیجده سال است یک سنت مالیات نداده اما من مادر مرده بیچاره باید بابت چهار دلاری که توی این معامله گیرم امده مالیات بدهم ؟ آنهم سیصد دلار ؟ مگر ما بچه پیش از قباله ایم ؟ مگر ایشان را خانوم زاییده ما را کنیز باجی ؟
میگویند : وارد معقولات نشو! برو مالیات ات را بده و برو پی کارت !
 آن آقای محترم کله خر ینگه دنیایی هم میرود خانه اش و سیصد هزار پنی را که گویا از بابا بزرگ خدا بیامرزش بهش ارث رسیده بود می تپاند توی چند تا گونی و می چپاندش توی یک فرقون - یا همان weelbarrow - و میآوردشان به اداره جلیله راهنمایی و رانندگی و میگوید : بفرمایید ! بشمارید !
 اینکه کارمندان اداره جلیله راهنمایی و رانندگی چه کرده اند و چگونه سیصد هزار پنی را شمرده اند ما بی خبریم اما یک هورای جانانه نثار این شهروند ویرجینیایی میفرماییم که توانسته است به متمدنانه ترین شکل ممکن اعتراض خود را به عمو سام و اذنابش نشان بدهد .

* بعد التحریر : یاد بگیرید ای خلایق ایرانی که چپ و راست چوب توی آستین تان می چپانند و صدای تان در نمیآید و میروید رای هم میدهید و شیرینی و شکلات و گلاب هم پخش میفرمایید !!

گران گوشان بی شرم

میگوید : آقای گیله مرد ! شما این ضرب المثل را شنیده ای ؟
می پرسم : کدام ضرب المثل ؟
میگوید : هرگز از کاشانه کرکس همایی بر نخاست
میگویم : شنیده ام جانم . بسیار هم شنیده ام . شعری است از خاقانی شروانی و بیت کاملش هم این است :
از مزاج اهل عالم مردمی کم جوی از آنک
هرگز از کاشانه کرکس همایی بر نخاست
خب منظور ؟
میگوید  :  ببین آقای گیله مرد !  در این اوضاع احوال هشلهف قمر در عقربی که سنگ هزاران  فتنه از آسمان ایران میبارد و دست به دنبک هر کسی بزند صدا میدهد ؛ یک مشت از این مار خواران بی شرم و گران گوش  -  که یمین از یسار باز نمیشناسند و سر تا پای شان هم به یک پول سیاه نمی ارزد -   امده اند یک سمینار راه انداخته اند بنام " جلسه اندیشه ورزی احیای فرهنگ چند همسری اسلامی "  . آخر آدمیزاد دردجانسوزش را به چه کسی بگوید ؟ آخر به کدام کویر و بیابان و غار و چاه و سوراخ و دخمه ای پناه ببرد و از زور درد فریاد بکشد ؟  یعنی این حرام لقمه ها کورند و کرند و خیل گور خوابان و گرسنگان و کلیه فروشان و بجان رسیدگان را نمی بینند و ناله هایشان را نمی شنوند ؟ آخر اینها چه جانورانی هستند ؟ اینها چگونه از مغاک های تیره و تار هزار ساله شان سر بر کشیده و همچون آواری بر هستی  ما فرود آمده اند ؟
میمانم معطل که جوابش را چه بدهم ؟ بیاد شعر حکیم توس می افتم که گویی پژواک درد های هزار ساله ماست :

از این زاغ ساران بی آب و رنگ
نه هوش و نه دانش ؛ نه نام و نه ننگ
شود خوار هر کس که هست ارجمند
فرومایه را بخت گردد بلند
پراگنده گردد بدی در جهان
گزند آشکارا و خوبی نهان
به هر کشوری در ؛ ستمکاره ای
پدید آید و زشت پتیاره ای
نشان شب تیره آمد پدید
همی روشنایی بخواهد پرید .......

دستت نسوزه حسن !!

دستت نسوزه حسن !!

دو تا رفیق بودیم . هر دو تا مان دانشجو و بی پول . من ماهی چهار صد و چهل تومان از رادیو حقوق میگرفتم . همیشه خدا هشت مان گروی نه مان بود .
گاهگداری میآمد محل کارم . میگفت : برویم آبجو بخوریم ؟
میگفتم : آبجو ؟ چقدر پول داری ؟
میگفت : دو تومن و هشت زار
من هم دار و ندارم را از جیبم بیرون میریختم . پول مان میشد شش تومن و نوزده قران .
پا میشدیم میرفتیم مغازه عباس آقا . دو تا پرس لوبیا چیتی میخریدیم  دو تا هم آبجو . میخوردیم و می نوشیدیم .
حالا وقت سیگار کشیدن مان بود . پول که نداشتیم سیگار بخریم . یک نخ سیگار بر میداشتیم و آتش میزدیم . یک پک او میکشید یک پک من . هر وقت میخواستم پک دوم را بزنم دستش را دراز میکرد و میگفت : حسن ؛ دستت نسوزه یه وقت !!

تسبیح و قلیان .

پیر مرد از ایران آمده بود . ته ریش سپیدی داشت و دکمه های یقه پیراهنش را هم تا بیخ گلویش بسته بود . آمده بود چند روزی امریکا بماند و نوه نتیجه هایش را ببیند و برگردد برود سر کار و زندگی اش .
می پرسم :  چه میکنید ؟
میگوید : قلیان میکشیم و تسبیح میزنیم !
میخندم و میگویم : عجب ؟ یعنی بقول سعدی : غم موجود و پریشانی معدوم ندارید ؟
دست توی جیب جلیقه اش میکند و بریده روزنامه ای را بیرون میآورد و بدستم میدهد و میگوید : بخوان !
روزنامه را میخوانم :
" به گزارش خبر گزاری رسمی جمهوری اسلامی ایران  در یکسال گذشته تنها در بازار مشهد بیش از پانصد میلیون دلار جانماز ؛ مهر و تسبیح ؛ قبله نما ؛ رکعت شمار ؛ قبله نما ؛ و صلوات شمار ساخت چین بفروش رسیده است ..."
میگویم : عجب ؟ پانصد میلیون دلار  یا پانصد میلیون تومان ؟
میگوید : دلار آقا جان ! دلار ! حالا کجایش را دیده ای ؟  چینی ها سنگ قبرهایی به ایران صادر میکنند که در هر شبانه روز دو سه بار برای مردگان حمد و سوره میخوانند و اذان میگویند  !
بخودم میگویم : آخر کسی نیست به این خلق پر شکایت گریان بگوید که : ای پدر آمرزیده ها ! سنگ قبر اذان گو آخر به چه درد مرده ای میخورد که همه استخوان هایش هم خاک شده است ؟ یعنی این سنگ قبر اذان گوی تسبیح خوان ؛ مرده مادر مرده شما را یکراست به بهشت می برد ؟
سنایی غزنوی است که میفرماید :
هر که را در عقل نقصان اوفتاد
کار او فی الجمله آسان اوفتاد