ایها الناس

آقا! به حرضت عاباس من در تمامی عمرم غیر از آن یکی دو بیت شعری که برای شهین و مهین و لیلا و زهره گفته بودم هرگز شعر دیگری نسروده ام .

در ایام نوجوانی یک روز که داشتم هی زور میزدم بلکه غزلی ، قصیده ای ، چیزی برای دختر همسایه مان بگویم مادر خدا بیامرزمان فهمید آمد دو‌بامبی کوبید روی کله مبارک مان و گفت : ای ریقوی مردنی ! حالا برای من آدم شده ای بجای درس خواندن نشسته ای شعر میگویی؟

این بود که هم عشق ‌‌و عاشقی از سرمان پرید هم شاعری از خاطرمان برفت ! اما دیروز پریروزها هنگام رانندگی دو‌باره طبع شعرمان گل کرد و یک فقره شعر حماسی! در باره مقام عظما سرودیم که جناب سعدی علیه الرحمه باید بیاید پیش ما تلمذ بفرماید !

حالا این شما ‌‌و این هم شعر آقای گیله مرد :

ایها الناس، بنده آقایم

روضه خوانم ، فقیه و ملایم

پدرم نیز روضه خوان بوده است

روضه خوان اند جد و آبایم

نکبت الدوله زمانه منم

میچکد نکبت از سرا پایم

پیش از اینها علی گدا بودم

رهبرم ، مفتی ام ، شهنشایم

تشنه خون و نشئه تریاک

بول و غایط بود سراپایم

شیخکی بوده ام به قم اندر

کهنه دزدی هماره رسوایم

خانه ام بوده دخمه ای ، اکنون

صاحب تخت و قصر و ویلایم

دوستدار نجات دین نبی

دشمن شاه و میر و کسرایم

من و اکبر دو یار غار بدیم

نیست با کوسه هیچ دعوایم

میخورم خون و میکشم تریاک

این دو هستند دین و دنیایم

در اوین خون خلق میریزم

من نه ملا ، که مار کبرایم

گیله مرد ار چه هجو ما گوید

گو بگو ! نیست هیچ پروایم

من اگر چه ولی امر شدم

در دل دوزخ است ماوایم

All reactions:

49Bijan Eftekhari and 48 others