پدران و پسران

مرحوم حبیب یغمایی مدیر مجله یغما از هر کسی مطلبی را قبول و آنرا در مجله اش چاپ نمیکرد . اگر نکته ای در خور تذکر بود آن نکته را با رک گویی و صراحت لهجه مخصوصی که داشت توضیح میداد .

روزی باستانی پاریزی در مقاله ای زیر عنوان " چراغی در تاریکی " در باره پدر خودش - مرحوم حاج آخوند - نوشت : پدرم شعرهایی دست و پا شکسته میگفت .

مرحوم یغمایی در پایان آن مقاله چنین نوشته بود :

مرحوم حاج آخوند هم مثل پدر من - منتخب السادات - شعر میگفت ؛ همچنانکه من و دکتر باستانی هم شعر میگوییم . هر دو پدران شعر میگفتند و بد هم میگفتند ولی از پسران بهتر می گفتند !

حبیب یغمایی در روستایی سوت و کور ، در دل کویری سوت و‌کور زاده شده بود . شاعر ‌‌وادیب بود. شعرهایش را در کتاب های درسی خوانده بودیم :

زاغکی قالب پنیری دید

به دهان بر گرفت و ‌‌زود پرید

بر درختی نشست در راهی

که از آن‌میگذشت روباهی …

گرشاسب نامه اسدی طوسی را تصحیح و چاپ کرده بود .

کلیات سعدی را همراه محمد علی فروغی تصحیح و به چاپ رسانده بود ،

تفسیر طبری‌را در هفت جلد چاپ کرده بود ، مدیر مجله یغما بود ، سی سال یغما را منتشر کرده بود . از ۱۳۲۷ تا سال شوم ۱۳۵۷ .

صدها مقاله در باره فردوسی و ‌شاهنامه نوشته بود ، سرگذشت پیشگامان مشروطیت را نوشته بود .

آخر عمری ، در همان روستا ، در «خور»در جندق بیابانک ، مدرسه ای ساخته بود ، کتابخانه ای ساخته بود ، ده هزار جلد از کتاب هایش را به همان کتابخانه هدیه داده بود .

کتابداری استخدام کرده بود تا کتابخانه را بچرخاند ، حقوقش را از جیب خودش میداد.

بعدها کتابخانه اش را حسینیه کردند ، کتاب ها گم و گور شدند ، کتاب هایی نایاب .

نامش را از روی کتابخانه اش برداشتند.

در همان روستا -خور و بیابانک - برای خودش آرامگاهی ساخته بود ، بر فراز تپه ای ، به این امید که در سایه سار سروی یا چناری ، تا ابدیت بیاساید .

وقتی مرد ، جنازه اش را به زادگاهش بردند ؛به خور بیابانک.

استادان دانشگاه تهران همراه جنازه اش بودند . یکی شان مرحوم سعیدی سیرجانی.ایرج افشار هم بود . دبیر سیاقی هم بود ، زرین کوب و اسلامی و باستانی پاریزی هم بودند ،

بسیار نام آوران دیگری هم بودند.

خوانده ام ‌و شنیده ام که به فتوای شیخکی ابله ، از قماش همان زاغ سار اهرمن چهرگان بی آب و رنگ ، کودکان را وا داشته بودند بر جنازه او سنگ پرتاب کنند ؛ راست و دروغش را نمیدانم ،

همان بلایی را بر سرش آوردند که بر سر فردوسی:

«در طبران مذکری بود که گفت نگذارم که او‌را در قبرستان مسلمانان دفن کنند که او‌رافضی است»

نامش حبیب یغمایی بود . و این شعر از اوست :

بگذرد این پلید دوران هم

که نمانده است عمر چندان هم

کس در این خانه جاودانه نزیست

دیو بیرون شود سلیمان هم

بشکافد ، پراکند ، ریزد

بام ها ، سقف ها و ایوان هم

یوم تُبْلىَ السَّرَائرُ است و شود

زیر ‌و رو ، آشکار و‌پنهان هم

ما ملت حقگزاری هستیم !هر کاری که در تصور عقل ناید از ما بر آید !

—————

«تُبْلىَ السَّرَائرُ» : روزی است که بنا بنوشته سوره طارق همه اسرار و رازهای آدمی در آن روز آشکار میشود

See insights and ads

Boost post

All reactions:

120Siavash Roshandel, Zari Zoufonoun and 118 others