یقه پاره

نمیدانم چه سالی بود ، بگمانم کلاس هفتم هشتم بودم .

حسن سبیل آمد دم کلاس مان در زد وگفت : حسن بن نوروزعلی بیاید دفتر آقای مدیر!

دلم هری ریخت پایین . تنم شروع کرد لرزیدن ، رنگ از رویم پرید ، بقول بیهقی از دست و پای بمردم .

یعنی آقای مدیر با من چیکار دارد ؟

آقای کنارسری مدیر مدرسه مان بود ، چنان هیبت و جبروتی داشت که اسمش را گذاشته بودیم حضرت محمد !

رفتم دفتر آقای کنارسری ، حسن سبیل هم همپای من آمد .

آقای کنار سری نگاهی بمن کرد و چشمش به یقه پاره پیراهنم افتاد ، شال گردنش را بازکردو گردنم را پوشاند و دستم را داد دست حسن سبیل و گفت : بروید!

با حسن سبیل از مدرسه بیرون آمدیم ، از خیابان پهلوی رفتیم طرف پرده سر .

من نمیدانستم کجا میرویم ، جرات نداشتم از حسن سبیل هم بپرسم .

رفتیم رسیدیم عکاسخانه جمشید ، از پله های چوبی بالا رفتیم .

آقا جمشید ترق و توروق چند تا عکس از من گرفت و گفت : به امان خدا !

بر گشتیم مدرسه ، من هنوز نمیدانستم داستان چیست !

یکی دو هفته بعد دیدم عکس بزرگ من آن بالا روی روزنامه دیواری چسبیده است

شاگرد اول شده بودم

این عکس همان است . شال گردن آقای کنارسری پارگی یقه ام را پوشانده است

بقول حافظ جان جانان :

خرقه‌پوشیِ من از غایتِ دین‌داری نیست

پرده‌ای بر سرِ صد عیبِ نهان می‌پوشم

———~~~~~~~

پی نوشت: چنان چشمان درشتی داشتم که بمن میگفتند « گو چوشمه» یعنی گاو چشم

مادرم هر وقت از شیطنت هایم خسته میشد مرا نفرین میکرد میگفت : مرده شور آن گو چوشمه ترا ببرد !

See insights and ads

Boost post

All reactions:

158Siavash Roshandel, Farhad Ghasemzadeh and 156 others