دریده شد گلوی نی زنان عشق نواز

سالروز مرگ حسین منزوی غزلسرای نامدار میهن ماست
امروز بارها و بارها به یاد مردی که دست تطاول بخود گشوده بود ، این غزل ناب درد انگیزش را خواندم و خواندم و همچون همان « سپیدارهایی که از بیم دار شدن میلرزند » بخود لرزیدم

شتک زده است به خورشید خون بسیاران
بر آسمان که شنیده است از زمین باران ؟
هر آنچه هست بجز کند و بند ، خواهد سوخت
ز آتشی که گرفته است در گرفتاران
ز شعر و زمزمه ، شوری چنان نمی شنوند
که رطل های گرانتر کشند میخواران
دریده شد گلوی نی زنان عشق نواز
به نیزه ها که بریدندشان ز نیزاران
زباله های بلا می برندجوی به جوی
مگو که آینه ی جاری اند جو باران
نسیم نیست ، نه ! بیم است ، بیم دار شدن
که لرزه میفکند بر تن سپیداران
سراب امن و امان است این ، نه امن و امان
که ره زده است فریبش به باور یاران
کجا به سنگ رس دیو و سنگبارانش
در آبگینه حصاری شوند هشیاران ؟
چو چاه ریخته آوار میشوم بر خویش
که شب رسیده و ویران ترند بیماران
زبان به رقص در آورده چندش آور و سرخ
پر است چنبر کابوس هایم از ماران
برای من سخن از « من » مگو به دلجویی
مگیر آینه در پیش خویش بیزاران
اگر چه عشق تو باری است بردنی، اما
به غبطه مینگرم در صف سبکباران