...وقتی جنگل خرم آرمان و امیدی بسیار درخت ؛ ناگهان خاکستر میشود و تو گویی دارند پیکر آکنده و آگاه از مرگ حتمی و آتی و بیرحمانه انسانی تاریخی را در بستر تاریخ زنده زنده مومیایی میکنند تا در هرمی یا موزه ای به تماشا بگذارند ؛ آنوقت دیگر دست کوشش و هنرکار میلیونها مومیاگر و زرگر و معمار و کارگر ؛ با بهترین وسایل و با عظیم ترین گنج ها و دفینه ها ی زرین و گوهر نشان گرانبها ؛ آیا می تواند دل آن انسان مومیایی شده را لحظه ای به شادی نشاط بجنباند ؟؟و تپش و تابش یک دم امید زندگی را بر آن پیکره بیجان و جمال و برهنه از هستی و بودن و فعل و انفعال باز گرداند ؟؟ من این روز ها در چنین حال و هوایی هستم " مهدی اخوان ثالث " در گفتگو با مجله دنیای سخن - 25 سال پیش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر